http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=132712&cid=4
Αμάν, ο Μήτσος
βυζάρες ε.
Τον μπέρδεψα με το Μπάμπη
Η μετοχοποίηση της δημοκρατίας
Το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε καθολική κρίση νομιμοποίησης. Η μονομερής ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου των τελευταίων δεκαετιών σε βάρος της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων κι ενός τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, και μάλιστα από μια κυβέρνηση που εξελέγη υποσχόμενη κεϊνσιανές πολιτικές τόνωσης της ζήτησης και φιλολαϊκής αναδιανομής των εισοδημάτων, έχει δημιουργήσει μια πραγματικά εκρηκτική κατάσταση.
Σύνταγμα 5/5/2010. Σύνταγμα 5/5/2010. Το χάσμα ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και μια κοινωνία που διαπιστώνει πως μετατρέπεται επ’ αόριστον σε πειραματόζωο (με βάση τη γνωστή συνταγή του γαϊδάρου του Χότζα), δύσκολα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο.
Το μαζικό ξέσπασμα της περασμένης Τετάρτης, με τη μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών και τις βίαιες συγκρούσεις που τη συνόδευσαν, αποκάλυψε σε όλη της την έκταση αυτή την κρίση νομιμοποίησης.
Το πάνδημο πένθος για τα τρία αθώα θύματα της εγκληματικής επίθεσης με μολότοφ σε μια τράπεζα εν λειτουργία, και η προσχηματική επίκλησή του απ’ όσους το είδαν σαν μια χρυσή ευκαιρία για να πνίξουν μια και καλή τις λαϊκές αντιδράσεις, δύσκολα μπορεί να κρύψει τη βασική είδηση της ημέρας.
Παρά την εμμονή των καναλιών να μιλάνε για «ειρηνική διαδήλωση» (σε αντιδιαστολή προς τα «έκτροπα»), στην πραγματικότητα, όπως διαπίστωνε όποιος βρισκόταν στο πεζοδρόμιο εκείνες τις ώρες, οι επιθετικές διαθέσεις αγκάλιαζαν το σύνολο σχεδόν όσων κατέβηκαν στους δρόμους. Αυτοί που όρμησαν στη Βουλή δεν ήταν τίποτα αντιεξουσιαστές, αλλά άνθρωποι που στην πλειονότητά τους δεν πρέπει να είχαν ξαναβρεθεί σε δυναμική διαδήλωση.
Πολλοί ρωτούσαν π.χ. «τι είναι αυτό που μας ρίχνουν» (εννοώντας τα δακρυγόνα), ενώ άλλοι διακήρυσσαν μεγαλόφωνα πως, για να τα βγάλουν πέρα με τα ΜΑΤ, την επόμενη φορά «πρέπει να κατεβούν με τα δίκανα». Και δεν ήταν καθόλου κουκουλοφόρος εκείνος ο εξηντάρης με το παλούκι ανά χείρας που, μέσα στους καπνούς των χημικών, εξηγούσε στο κινητό πως «αντί να πεθάνει στο σπίτι του από πείνα προτιμά να πεθάνει πολεμώντας μπροστά στη Βουλή».
Το σύνθημα «είμαστε χιλιάδες, είμαστε πολλοί, σήμερα θα μπούμε όλοι στη Βουλή» δεν το φώναζαν οι «αριστεριστές» αλλά χιλιάδες κόσμου από τα επίσημα μπλοκ των ΔΕΚΟ και της ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου. Οι κραυγές «κλέφτες-κλέφτες» και η προτροπή «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» έβγαιναν αυθόρμητα από χιλιάδες στόματα.
Ακρως ισοπεδωτικές και πολιτικά αντιδραστικές, αφού στόχος γίνονται όλοι συλλήβδην οι (εκλεγμένοι) «300» κι όχι οι κυβερνήσεις ή οι επιχειρηματίες στους οποίους αυτές έχουν υποταχθεί, οι τελευταίες αυτές κραυγές εκφράζουν κυρίως τη διάχυτη απογοήτευση από την πλήρη υποταγή των εκάστοτε κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών στις πολιτικές επιλογές που μας έφεραν ως εδώ.
Οι «έχοντες και κατέχοντες» (και οι επικοινωνιακές τους εκπροσωπήσεις) διαπιστώνουν έτσι την ανάγκη προετοιμασίας της εναλλακτικής λύσης, αναζήτησης δηλαδή του πολιτικού εκείνου προσωπικού που θα μπορούσε να διαχειριστεί την επώδυνη (για τα λαϊκά στρώματα) μετάβαση προς το άγνωστο. Οι σχεδιασμοί αυτοί δεν έχουν φυσικά τίποτα προδιαγεγραμμένο: τα αφεντικά ψάχνουν κι αυτά στα τυφλά για τη συνταγή που θα εκτρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε βολικές (γι’ αυτά) κατευθύνσεις. Το παράδειγμα του Μπερλουσκόνι, στη γειτονική μας Ιταλία, είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττο για το είδος του «επικοινωνιακού βοναπαρτισμού» στον οποίο μπορεί να καταλήξουν αυτές οι αναζητήσεις.
Προηγείται βέβαια η προετοιμασία του εδάφους, με τη διάχυση των ευθυνών σε όλους «τους πολιτικούς» (χωρίς ν’ αμφισβητείται η ανάγκη μιας κεντρικής κυβέρνησης, και μάλιστα με στιβαρό χέρι) και την προληπτική καταστολή του «εσωτερικού εχθρού». Τα ηλεκτρονικά -κυρίως- ΜΜΕ, που ευλόγησαν το ξέφρενο πάρτι της Ολυμπιάδας, ύμνησαν τις στρατηγικές επιλογές των κυβερνήσεων Σημίτη-Καραμανλή και το τελευταίο εξάμηνο επέβαλαν (μέσα από ένα πρωτοφανές προπαγανδιστικό μπαράζ) το «μονόδρομο» της υποταγής στη δικτατορία των αγορών, αναδεικνύονται ξανά σε βασικούς μηχανισμούς της «αλλαγής καθεστωτικής φρουράς».
Ο νέος «εσωτερικός εχθρός»
Πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια προληπτικής εξουδετέρωσης όσων φωνών θα μπορούσαν να «εκτρέψουν» τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς μια ανεπιθύμητη (για το κεφάλαιο) κατεύθυνση.
Πρέπει να είναι κανείς κακόπιστος για να μη διαπιστώσει ότι, παρά τα όρια και τις αδυναμίες τους, οι δυνάμεις της αριστεράς μάς είχαν έγκαιρα προειδοποιήσει για το πού οδηγούσε η «ισχυρή Ελλάδα» των τελευταίων δεκαετιών: είτε πρόκειται για το όργιο της «νόμιμης» διασπάθισης του δημόσιου πλούτου εν ονόματι του «εθνικού στόχου» της Ολυμπιάδας, είτε για το ταξικό περιεχόμενο της οικοδομούμενης «Ευρώπης των αγορών», πάντα υπήρχε κάποιος να σημάνει συναγερμό και να καλέσει σε αντίσταση.
Για τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς μας ηγεμόνες του «μεσαίου χώρου», οι φωνές αυτές ήταν «παλιομοδίτικες», «μίζερες», «προκατειλημμένες», «γραφικές». Σήμερα, που η ιστορική εξέλιξη τις δικαιώνει, οι ίδιοι μηχανισμοί τις αναγορεύουν πλέον (ή μάλλον ξανά) σε «επικίνδυνες» για την «εθνική μας επιβίωση».
Δεν είναι μόνο ο Γιώργος Καρατζαφέρης που, μετά τους «κουκουλοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ», ανακάλυψε τώρα πως και το ΚΚΕ «ό,τι δεν κατόρθωσε επί Γεωργίου Παπανδρέου του πρεσβυτέρου, το προσπαθεί και πάλι τώρα, επί Γεωργίου Παπανδρέου του νεωτέρου», με αποτέλεσμα να «απειλείται» όχι «μόνο η Οικονομία μας, αλλά ενδεχομένως η Δημοκρατία και το Σύνταγμα».
Τα περισσότερα κανάλια, μ’ επικεφαλής το Σκάι, έσπευσαν κι αυτά να καταγγείλουν σε κάθε τόνο τους «παρεκτρεπόμενους» διαδηλωτές της περασμένης Τετάρτης σαν εθνικούς προδότες. Σε μια απίστευτη επίδειξη πολιτικής υποτέλειας, ο Πέτρος Ευθυμίου μας εξηγούσε το ίδιο βράδυ, από τις συχνότητες του Alter, πως ακόμη και η εικόνα μιας Αθήνας γεμάτης διαδηλωτές και ΜΑΤ είναι απαράδεκτη, αφού ενδεχομένως να μη συνάδει με τα κέφια κάποιου τουριστικού μεγαλοπράκτορα!
Από κοντά και μια μερίδα του τύπου. «Ουδείς μιλά για αυτούς που δεν οργανώνουν απλώς απεργίες, συχνά δίκαιες, αλλά στήνουν μηχανισμούς διάλυσης και χρεοκοπίας», ξεσπαθώνει στον «Ελεύθερο Τύπο» ο Αγαμέμνων Φαράκος (29/4). «Για αυτούς που εσκεμμένα διώχνουν στον αγύριστο κάθε επενδυτή, διώχνουν τους τουρίστες… Ολα τα προηγούμενα χρόνια έκλεισαν εσκεμμένα κάθε ξένη επένδυση, στο όνομα του αγώνα κατά της πλουτοκρατίας, ρίχνοντας χιλιάδες Ελληνες στην κόλαση της ανεργίας. Μια πραγματική 5η φάλαγγα κατά της Ελλάδας. Ισως καλά να πάθουμε, αφού τους αφήσαμε -νικημένους μάλιστα- να γράψουν αυτοί τη μεταπολεμική Ιστορία της Ελλάδας».
Ο Γιάννης Μαρίνος καταγγέλλει πάλι στο «Βήμα» (2/5) την ανοχή των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ «στο διαβρωτικό και παραπλανητικό λαϊκισμό των κομμάτων της αριστεράς», που «προσβλέπουν πάντα στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, σε ανταγωνισμό με τους αναρχικούς»! Τώρα δε, «με την κυβέρνηση αδρανή και αδιάφορη να αφήνει να πολιορκούνται ακόμα και τα ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος από το ΠΑΜΕ», μας διαβεβαιώνει, «βαδίζουμε προς το οικονομικό χάος και την κατάλυση της προβληματικής πια δημοκρατίας μας».
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΟΛΜΕ, αποκαλύπτει στο «Πρώτο Θέμα» (2/5) ο Θέμος Αναστασιάδης, «εφαρμόζουν ένα εμπνευσμένο σχέδιο ολοκληρωτικής διάλυσης της χώρας ενόψει της παλινόρθωσης του (αν)ύπαρκτου κομμουνισμού. […] Το γεγονός ότι η αριστερά, ανανεωτική ή μη, έχει ‘φλιπάρει’ και θέλει να τα κάνει όλα γης μαδιάμ μας αφήνει μόνο δυο επιλογές: Η πρώτη είναι να τους σπάσει κάποιος τον τσαμπουκά και να τους βάλει στη θέση τους, καθότι δεν εκπροσωπούν ούτε το 10% του ελληνικού λαού. Υπάρχει όμως κάποιος να τους βάλει στη θέση τους;»
Κι ο κατάλογος των εχθρών του έθνους μεγαλώνει: «Πόσοι “διαδηλωτές” επιστρατεύθηκαν, πόσες φορές, για να παραστήσουν τους “Οικολόγους” και να υπάρξει μεθοδευμένο σαμποτάζ κατά της ενεργειακής αυτονομίας της Ελλάδας;», αναρωτιέται ρητορικά ο Μάκης Δεληπέτρος στην «Απογευματινή (29/4). «Πόσοι “αναλυτές” έβαλαν κατά του "Ελληνικού Εθνικισμού’’, ώστε να γίνει η χώρα τόπος ανάδειξης θεωριών χωρίς φανερό νόημα και να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός;»
«Εξωσυνταγματικές» επαγγελίες
Πρέπει, λοιπόν, να μπει τάξη. Πρωταγωνιστής στην καμπάνια για την επιβολή της αναδεικνύεται το συγκρότημα Αλαφούζου, με τις (γνωστές και από παλιότερες «αντιτρομοκρατικές» επιδόσεις τους) επώνυμες υπογραφές του.
Χαρακτηριστικό το πολυσυζητημένο άρθρο του Τάσου Τέλλογλου στο protagon.gr (28/4), όπου «διαπιστωνόταν» πως «ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει» και σκιαγραφούνταν η επερχόμενη «νέα Μεταπολίτευση»: «Το πιθανότερο είναι ότι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου;»
Το ψωμί βρίσκεται στον ιδιότυπο διάλογο που ακολουθεί, δίκην «σχολίων», μεταξύ του συγγραφέα και άλλων συντελεστών του ίδιου πόρταλ:
«Να γίνει δηλαδή συνέδριο και εκλογή άλλου αρχηγού εν μέσω αυτής της απερίγραπτης κατάστασης ή απλώς να παραιτηθεί ο Γιώργος υπέρ κάποιου άλλου - του Χρυσοχοΐδη π.χ.;», αναρωτιέται ο Αρης Δαβαράκης, και ο Τέλλογλου σπεύδει να διευκρινίσει:
«Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν. Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Αρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν κι εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν ‘εκτός’ ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτόφωρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς. […] Ο Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης».
Και λίγο αργότερα προσθέτει, ως απάντηση στις διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών: «Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο κάθε λαός έχει τη δημοκρατία που του αξίζει».
Από μηχανής Θεός;
Αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ωμή πρότασή του για συνταγματική εκτροπή, ο εισηγητής θα επιχειρήσει στη συνέχεια (1.5) να σχετικοποιήσει κάπως τα πράγματα. Ακόμη κι εκεί, ωστόσο, επιμένει στον προληπτικό περιορισμό των κινητοποιήσεων: «όλες οι συγκεντρώσεις πρέπει να εγκρίνονται από την αστυνομία».
Οι αυταρχικές λύσεις θέλουν ωστόσο και τον «γκουρού» τους - που, κατά κανόνα, είναι είτε κάποιος αντιδημοφιλής πολιτικός (βλ. Μεταξάς, Μαρκεζίνης) είτε κάποιος εξωκοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του «επιχειρηματικού κόσμου». Τα περασμένα χρόνια, κάποιοι μας πρότειναν σαν σωτήρα τη «δυναμική» Γιάννα Αγγελοπούλου, που τελικά αποδείχθηκε ικανή να ξετινάξει το δημόσιο ταμείο με τη «λαμπρή» Ολυμπιάδα της. Σήμερα, τα βλέμματα φαίνεται να επικεντρώνονται στο πρόσωπο ενός άλλου πολυσυζητημένου επιχειρηματία: του Ανδρέα Βγενόπουλου της Marfin.
«Ο θυμός της μεσαίας τάξης είναι σήμερα βουβός, αλλά το φθινόπωρο θα γίνει οξύς και κανείς δεν ξέρει πώς θα εκδηλωθεί», εκτιμούσε πρόσφατα ο Αλέξης Παπαχελάς («Καθημερινή» 21.4). «Κάποιοι έμπειροι προβλέπουν ότι τον επόμενο χειμώνα θα είναι λίγοι οι ενεργοί πολιτικοί που θα μπορούν να κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς τον κίνδυνο προπηλακισμού». Εξ ου και η ανάγκη για καναλιζάρισμα αυτής της οργής στη «σωστή» κατεύθυνση:
«Ο κόσμος διψάει για δημόσια πρόσωπα που τα λένε ‘χύμα’, που μοιάζουν έτοιμα να σπάσουν αβγά και έχουν μια πλατφόρμα πολιτικής κάθαρσης. […] Ο Βγενόπουλος μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νέα πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν ένα μη ξύλινο πολιτικό λόγο».
Εξίσου σαφής είναι, στην ίδια εφημερίδα, ο Σταύρος Λυγερός (25.4): «Η λαϊκή δυσαρέσκεια συνεχώς συσσωρεύεται και οξύνεται, απειλώντας να συμπαρασύρει το πολιτικό σύστημα. Η Ν.Δ. δεν αποτελεί εναλλακτική λύση. Πληρώνει το βαρύ τίμημα των “αμαρτιών” της κυβέρνησης Καραμανλή». Ευτυχώς, όμως, «υπάρχει το ενδεχόμενο πρωτοβουλίας εκτός πολιτικού συστήματος. Εδώ και καιρό ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ανδρέας Βγενόπουλος αρθρώνει πολιτικό λόγο. Αν και ο ίδιος το αρνείται, πολλοί είναι εκείνοι που προεξοφλούν ότι προετοιμάζει το έδαφος για κάθοδο στον πολιτικό στίβο. Οπως χαρακτηριστικά δήλωσε στην ‘Κ’ παλαίμαχος πολιτικός, 'στο σημείο που έχουμε φθάσει αν βρεθεί μια ομάδα αξιόπιστων προσωπικοτήτων και συγκροτήσει όχι κόμμα αλλά επιτροπή εθνικής σωτηρίας, δεν θα χρειαστεί να πει πολλά στον λαό για να τον προσελκύσει, προβάλλοντας ένα πρόγραμμα αναγέννησης».
Τη σκυτάλη της ακατάσχετης υμνωδίας παίρνει, στο φύλλο της 2.5, ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς: «δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής», γράφει, η συνέντευξη Βγενόπουλου στο Σκάι «για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας».
Από κοντά ο Αρης Δαβαράκης στο protagon.gr (21.4), παλιός συμμαθητής του επιχειρηματία σε «Ιδιωτικόν Εκπαιδευτήριον» του Παλαιού Ψυχικού, αλλά κι ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος που καλωσορίζει με το δικό του τρόπο το νέο εθνοσωτήρα, συνδέοντας την τελευταία συνέντευξή του με την επέτειο της 21ης Απριλίου: «Τότε τα τανκς του Παπαδόπουλου, τώρα τα… MIG του Βγενόπουλου. 43 χρόνια μετά, η Ιστορία θα επαναληφθεί με διαφορετικά πρόσωπα, με διαφορετικά μέσα, αλλά με τον αυτό σκοπό: τη Σωτηρία του Τόπου!» Η zougla.gr και η «Veto» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου αναγορεύουν τέλος τον επιχειρηματία στον «καταλληλότερο να διαχειριστεί τα οικονομικά της χώρας» (2.5).
Κέρδη uber alles
Τι ακριβώς όμως «επαγγέλλεται» ο προβαλλόμενος ως νέος μας «σωτήρας»; Ενα πρώτο δείγμα μάς το έδωσε η ανακοίνωσή του την περασμένη Τετάρτη, με αφορμή το φόνο των τριών «συναδέλφων» του: ένα ωμό πολιτικό μανιφέστο κατά των «διαδηλωτών και αναρχικών» που «πολιορκούσαν το κατάστημά του», των «ηθικών αυτουργών που δεν θα τιμωρηθούν ποτέ» και των «ξύλινων πολιτικών λόγων», με αρκετά προφανές το διαταύτα.
Επί της οικονομίας όμως; Αν παρακάμψουμε διάφορα σχόλια γενικής φύσης, που θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε εγγράμματος διέθετε τον ίδιο άπλετο τηλεοπτικό χρόνο (και την ευμένεια των παρουσιαστών), οι απόψεις Βγενόπουλου είναι επί της ουσίας η εξής μία: κάτω τα χέρια από τα κέρδη μας.
«Η λέξις επιχειρηματικότητα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι νεκρή», εξηγούσε στους Παπαδημητρίου-Παπαχελά (20.4). «Καταρχήν ξεκινάμε από τη δαιμονοποίηση του κέρδους. Υπάρχει μια θεμιτή απόδοση, πόσο να πούμε, να πούμε ότι είναι 10%, 11%; Μέχρι εκεί το κεφάλαιο πρέπει να το χαϊδεύεις, να το προστατεύεις, να απαντάς στα τηλέφωνα αν είσαι υπουργός, να το βοηθάς με τα φαινόμενα της γραφειοκρατίας, να το βοηθάς. Και από κει και πάνω που αρχίζουνε τα υπερκέρδη, να του βάζεις τη φορολογία».
Οσο για επενδύσεις, πρέπει να τις βάλουν όχι οι ιδιώτες αλλά… το κράτος: «Δεν έχουμε άλλη εναλλακτική λύση παρά να πάμε σε μια μορφή κρατικού καπιταλισμού, τουλάχιστον για μια περίοδο έως ότου αποκατασταθούν ορισμένες ισορροπίες στην αγορά» (Alter 22/2). Κι αν το τελευταίο έχει στεγνώσει, πάντα υπάρχει κάτι για ξεπούλημα: «Υπό την μορφή των ρευστών προφανώς δεν υπάρχουν» χρήματα, «υπό την μορφή της ακίνητης περιουσίας όμως μπορεί να υπάρξουν». Αλλωστε, «το ΔΝΤ έχει περάσει και από την Ουγγαρία και τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά».
Προϋπόθεση για μια τέτοια πορεία αποτελεί όμως η πλήρης άλωση του κρατικού μηχανισμού από υπαλλήλους (κυριολεκτικά) του κεφαλαίου: «Οι άνθρωποι που πρέπει να μπούνε στην πολιτική πρέπει να είναι άνθρωποι νεότεροι. Εμείς στον δικό μας όμιλο -που δεν αμφιβάλλω ότι αυτό γίνεται και σε άλλους ομίλους- έχουμε 20 στελέχη πρώτης γραμμής, τα οποία είναι μεταξύ 35 και 45, όπου ο καθένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος από τους περισσότερους υπουργούς».
Προθέσεις σαφείς και ξεκάθαρες. Ευτυχώς, όμως, η Ιστορία δεν γράφεται αποκλειστικά και μόνο με βάση τα σενάρια των «από πάνω» (ή κάποιων μερίδων τους), αλλά και απ’ αυτό που κάποιοι «παλιομοδίτες» εξακολουθούν ν’ αποκαλούν έκβαση της ταξικής πάλης…
Γέλιο όμως γιατί τα παπαγαλάκια του συστήματος έχουν κάνει τα κακάκια τους με το ΠΑΜΕ και την αριστερά.
Τα ψέματα των ψεμάτων στα διάφορα επιχειρήματα των παπαγάλων, κουβέντα όμως για το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που έγινε από την Πέμπτη με την αλλαγή της διάταξης για τις διεθνείς συμβάσεις.
Επίσης σε άλλα μπαγιάτικα νέα, ο ζούγκλας το ξέραμε ότι είναι γραφείο τύπου της Ασφάλειας, αλλά αποδεικνύεται ξανά και ξανά με τις φωτό και το λινκ που πόσταρε ο bleedin.
Να το θέσουμε λίγο διαφορετικά για να είμαστε και ρεαλιστές. Τα παπαγαλάκια φοβούνται μην τύχει και την οργή του κόσμου καταφέρει να την ενσωματώσει και εκφράσει η αριστερά. Μη γελιόμαστε δεν έχει κατεβάσει η αριστερά τόσο κόσμο στους δρόμους, οι ανάγκες τού τον έχουν κατεβάσει. Απλά η αριστερά μπορεί σίγουρα να εξηγήσει και να προβλέψει (το κάνει καιρό τώρα) και το στοίχημα είναι να μπορέσει να δώσει και λύσεις. Όπως και να έχει όμως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, η πόλωση δε σώζεται και αυτή τη φορά με εκτονώσεις δε βλέπω να τη βγάζει καθαρή το “σύστημα”. Από την άλλη βρισκόμαστε σε θέση άμυνας καιρό τώρα…
Συμφωνώ αλλά θα διαφωνήσω σε ένα πράγμα ότι η Αριστερά και συγκεκριμένα το ΚΚΕ τα έλεγα κάποτε για το θέμα των νέων μέτρων πρίν τις ΕΚΛΟΓΕΣ του Οκτωμβρίου(η Παπαρήγα τα έλεγε πολύ καλά και στο debate).
Το θέμα είναι ποιές λύσεις προτείνει και δυστυχώς οι λύσεις που προτείνει είναι κάπως ουτοπικές!!!
ΟΚΤΩΒΡΗΣ (αγαπημένος μήνας και ταινία) κι όχι με μ.
Πες τι σου φαίνεται κάπως ουτοπικό.
Δεν το καθυστερήσαν και πολύ πάντως
ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΠΑΤΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΤΥΠΟ
7.5.10Χρόνια τώρα, το ΠΑΜΕ έχει θέσει θέμα για την αξιοποίηση του παραρτήματος στην Οδό Κορίνθου, από οργανωμένους φορείς του εργατικού κινήματος, των φοιτητικών συλλόγων, των μαθητικών κοινοτήτων, και γενικότερα οργανωμένων φορέων του λαϊκού κινήματος της πόλης μας. Φορέων που δεν φοράνε κουκούλες, έχουν ονοματεπώνυμο και αναλαμβάνουν με ευθύνη την διοργάνωση των εκδηλώσεών τους.
Αντί για αυτό, η δημοτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ, οι ομοϊδεάτες της στην Περιφέρεια και τη Νομαρχία, σφυρίζουν αδιάφορα για την μετατροπή του ιστορικού αυτού χώρου, σε άντρο διακίνησης ναρκωτικών και σε «στέκι» από όπου εφορμούν προβοκάτορες και αναρχοφασιστοειδή γκρουπ, τα οποία σε κάθε ευκαιρία σπάνε μαγαζιά, καίνε, συκοφαντούν το λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του, αμαυρώνουν τις λαϊκές διαδηλώσεις, παίζουν στημένο κλεφτοπόλεμο με τις δυνάμεις καταστολής ενισχύοντας ρίχνοντας νερό στον μύλο της κυβέρνησης.
Είναι άραγε τυχαίο ότι στις πορείες του ΕΚ ηγείται πολλές φορές ο ίδιος ο Δήμαρχος και ο Νομάρχης, κι από πίσω ακολουθούν οι «γνωστοί-άγνωστοι»;
Είναι τυχαίο ότι από τα μπλοκ του ΕΚ και του Σύριζα εμφανίζονταν οι κουκουλοφόροι στην διαδήλωση στις 5 του Μάη, άλλες και πάντοτε σχεδόν, όποτε έχουμε τέτοιες και άλλες καταστροφές στην πόλη;
Γιατί δεν μπορούν άραγε να παρεισφρήσουν στις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ αυτές οι ομάδες, κι όποτε τόλμησαν να το επιχειρήσουν, η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ τους απώθησε;
Είναι ένα ερώτημα μήπως τελικά αυτές οι ομάδες αποτελούν τμήμα που συνδέεται οργανικά με τον κυβερνητικό κι εργοδοτικό συνδικαλισμό, καθώς και με κυβερνητικούς κύκλους, με την δημοτική αρχή που τους προσφέρει στέγη και κάλυψη;
Κι αν δεν είναι έτσι, τότε η δημοτική αρχή του ΠΑΣΟΚ τελικά είναι ικανή μόνο για να κόβει πρόστιμα και να μαζεύει χαράτσια από τον Πατρινό λαό; Είναι ικανή μόνο στο να δίνει εντολές στα συνεργεία του δήμου να κατεβάζουν τις αφίσες του ΠΑΜΕ; Ευθύνη σε αυτή την πόλη δεν έχει για τίποτα άλλο;
Ας κόψει επιτέλους η δημοτική αρχή τους δεσμούς που τη συνδέουν με αυτές τις τυχοδιωκτικές και προβοκατόρικες ομάδες. Σας πήρε χαμπάρι πια ο λαός.
Ελπίζουμε αυτή τη φορά οι υπεύθυνοι του τοπικού τύπου να μην «θάψουν» τις συγκεκριμένες καταγγελίες του ΠΑΜΕ. Υπενθυμίζουμε ότι έχουμε ξανατοποθετηθεί με στοιχεία για αυτό το ζήτημα και όταν αλώνιζαν τα αναρχοφασιστοειδή στην Πάτρα τον Δεκέμβρη του 2008, πάλι με ορμητήριο τον ιστορικό χώρο του Παραρτήματος.
Πρεζεμποροι και φασιστες. Τι σκατα πινετε στον Περισσο ρε?
…και προβοκάτορες ε, μην ξεχνιόμαστε! Αχ…
Νομίζω πως η πατρινοί παμίτες έχουν σοβαρό πρόβλημα συγκέντρωσης και σκέψης 
Και για να γίνω και πιο συγκεκριμένος…
Τα κόμματα που συμμετείχαν στη χθεσινή σύσκεψη εκπροσωπούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού και δικαιούνται να θεσπίζουν τους κανόνες της Δημοκρατίας. Ενα τμήμα της Αριστεράς έχει επιλέξει το μονοπάτι της παραφροσύνης, αμφισβητώντας το Σύνταγμα και τους νόμους. Αν το επιτρέψουμε, το κόστος θα είναι ανυπολόγιστο για τη Δημοκρατία και τη χώρα συνολικά.
Θα μπορούσε να το είχε γράψει ο Καρατζαφέρης κάλλιστα. Είναι η άποψη του Αλαφούζου όμως εκφρασμένη από την Καθημερινή βεβαίως βεβαίως.
Αν ισχύει μια φήμη που άκουσα για αύξηση το αγγελιόσημου 100% να δείτε πόσο γρήγορα θα ξεχαστεί η Αριστερά από τα ΜΜΕ και θα την πέφτουν στον Γιωργάκη…
Μηνυτήρια αναφορά στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με την οποία ζήτησε να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες της διοίκησης του ΠΑΜΕ για την οργάνωση και το συντονισμό παράνομων πράξεων, κατέθεσε η Δράση.
Όπως αναφέρει ανακοίνωση της Δράσης, “το τελευταίο χρονικό διάστημα μέλη του ΠΑΜΕ ανά την Ελλάδα” έχουν επιδοθεί σε παράνομες πράξεις όπως κατάληψη λιμανιού, ξενοδοχείων αλλά και της Ακρόπολης.
Γλέντια…
εκατόν εξήντα ειδικοί προτείνουν υψηλότερη ζήτηση και μισθούς σε απάντηση για την ελληνική κρίση
(tvxs)
Η Ευρώπη μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του χρέους και των ελλειμμάτων μόνο αν συνοδεύσει τον μηχανισμό στήριξης του ευρώ με μέτρα ανάπτυξης, στα οποία θα περιλαμβάνονται μισθολογικές αυξήσεις στη Γερμανία, δηλώνουν 160 ακαδημαϊκοί σε ανοιχτή επιστολή τους για την ελληνική κρίση, η οποία δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.
Η ομάδα αυτή που απαρτίζεται κυρίως από ευρωπαίους οικονομολόγους σημειώνει ότι το έκτακτο πακέτο των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ για τη σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού νομίσματος ήταν “απαραίτητο, αλλά αρκετά εκπρόθεσμο και, πιο σημαντικό, δεν επαρκεί από μόνο του”.
Στην επιστολή, η οποία συντάχθηκε κατόπιν πρωτοβουλίας του Φίλιπ Αρέστις του Κέιμπριτζ και του Γκούσταβ Άντολφ Χορν του Ερευνητικού Ινστιτούτου IMK, επισημαίνεται ότι η πολύ αργοπορημένη αντίδραση στην ελληνική κρίση οφείλεται σε “ευμετάβλητες αντιδράσεις της αγοράς, σε λαϊκιστές πολιτικούς και σε μέσα ενημέρωσης τα οποία πολύ συχνά επιδεικνύουν ουσιαστική άγνοια για τα θέματα”.
“Αυτό αύξησε δραματικά το κόστος και τους κινδύνους για την επίλυση της κρίσης”, υπογραμμίζουν και εκφράζουν τη λύπη τους για το γεγονός ότι “το μόνο που θα κάνει” η περικοπή δαπανών που επιβλήθηκε στην Ελλάδα είναι “να συνθλίψει περαιτέρω τα εισοδήματα, την παραγωγή και την απασχόληση, την ώρα που τα επιτόκια αυξάνονται σε εξοντωτικά επίπεδα”.
Αυτή είναι “βαθύτατα η λαθεμένη πορεία για την Ευρώπη ως σύνολο”, σημειώνουν.
Οι ίδιοι καταγράφουν τα αίτια των δημοσιονομικών πληγών της Ελλάδας: ανικανότητα δημιουργίας φορολογικού εισοδήματος, φθίνουσα ανταγωνιστικότητα λόγω των αυξανόμενου κόστους της εργασίας και των τιμών, το εξωτερικό σοκ που προκλήθηκε στον χρηματοπιστωτικό τομέα και τα υψηλά επιτόκια, και σημειώνουν ότι όλα και κυρίως τα πρώτα από αυτά τα προβλήματα έχουν μια “ισχυρή ευρωπαϊκή διάσταση και απαιτούν ευρωπαϊκές λύσεις”.
“Ιδιαίτερα, η απώλεια της ανταγωνιστικότητας από την Ελλάδα (…) αντανακλάται σε μια αύξηση στην ανάλογη ανταγωνιστικότητα άλλων, κυρίως της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ολλανδίας”, επισημαίνουν οι ακαδημαϊκοί.
Οι 160 οικονομολόγοι απορρίπτουν την απεικόνιση των Ελλήνων ως “τεμπέληδων” από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, υποστηρίζοντας ότι εργάζονται περισσότερες ώρες από τους Γερμανούς και η παραγωγικότητά τους ανά ώρα εργασίας αυξήθηκε με μεγαλύτερο από τον διπλάσιο ρυθμό από ό,τι της Γερμανίας από τότε που εισήχθη το ευρώ το 1999. Επίσης επισημαίνουν ότι η ρίζα του προβλήματος της ανταγωνιστικότητας είναι οι ονομαστικές αποδοχές και η διαμόρφωση των τιμών.
Το κόστος της ελληνικής ονομαστικής μονάδας εργασίας έχει αυξηθεί περισσότερο από 30% από τη θέσπιση της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης, υπογραμμίζουν, ενώ στη Γερμανία αυξήθηκε μόλις 8%, δημιουργώντας μισθολογικές και τιμαριθμικές αποκλίσεις που δεν μπορούν να διατηρηθούν σε μια νομισματική ένωση.
“Οι μισθοί και οι τιμές στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες χρειάζεται να πέσουν αναλογικά, αλλά πρέπει να αυξηθούν ταχύτερα στη Γερμανία, της οποίας η επιθετική πολιτική μείωσης των μισθών έχει αποπληθωριστικό αποτέλεσμα, αποθαρρύνει την εγχώρια ζήτηση, εξάγει ανεργία και απειλεί να προκαλέσει έκρηξη της νομισματικής ένωσης”, αναφέρεται επίσης σε αυτήν την ανοιχτή επιστολή.
“Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για την επαναφορά της ισορροπίας στη ζώνη του ευρώ, ενώ παράλληλα θα αποφευχθεί ο τεράστιος κίνδυνος μιας αποπληθωριστικής δίνης”, επισημαίνουν οι οικονομολόγοι.
Προειδοποιώντας για τον κίνδυνο πρόκλησης ενός φαινομένου “ντόμινο”, με την Πορτογαλία να είναι η πιο εκτεθειμένη σε αυτόν, οι ακαδημαϊκοί υπογραμμίζουν ότι ο δανεισμός δημόσιου χρήματος στην Ελλάδα “δεν ήταν φιλανθρωπία”, αλλά μια πράξη “προς το ζωτικό συμφέρον όλων των Ευρωπαίων”.
Το ίδιο ήταν και η ανάγκη να “επιλυθεί η ελληνική κρίση στη βάση των αυξανόμενων εισοδημάτων σε όλη την ήπειρο”, προσθέτουν.
Τέλος οι 160 οικονομολόγοι καλούν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να βοηθήσει στην εδραίωση των δημοσιονομικών μεγεθών και στην επαναφορά της ισορροπίας στη ζώνη του ευρώ, το οποίο “βραχυπρόθεσμα (…) σημαίνει δέσμευση για τη διατήρηση των βασικών της επιτοκίων κοντά στο μηδέν”.
sofokleous10.gr
Ζητείται επιχειρηματίας για την πρωθυπουργία!
Εναλλακτικά σενάρια… διαχείρισης πολιτικού κινδύνου, για το ενδεχόμενο κατάρρευσης των δύο πολιτικών κομμάτων που κυριάρχησαν στη χώρα από την Μεταπολίτευση, επιχειρούν να εκπονήσουν τα ισχυρά επιχειρηματικά «τζάκια» της χώρας, αλλά προς το παρόν από την εξίσωση λείπει ένας βασικός παράγοντας: το πρόσωπο που θα μπορούσε να γίνει η λαμπερή βιτρίνα του ελληνικού? Business Party, κινούμενος στα χνάρια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Σύμφωνα με πληροφορίες του ?S?, στα επιχειρηματικά σαλόνια συζητείται έντονα το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα μετά την υποχρεωτική προσφυγή της χώρας στο διεθνή μηχανισμό διάσωσης, ο κίνδυνος πλήρους κατάρρευσης του μεταπολιτευτικού σκηνικού της χώρας, που αρκετοί επιχειρηματίες εκφράζουν σε κατ? ιδίαν συζητήσεις φόβους, ότι θα οδηγούσε σε πλήρη αποσταθεροποίηση της χώρας και στην ανάδυση νέων απειλών για τα συμφέροντα της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας (χρεοκοπία, κοινωνικές εκρήξεις, πολιτικό χάος).
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν, ότι η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Δ. Δασκαλόπουλου στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, όπου επιχείρησε να ορίσει για λογαριασμό των μεγαλοεπιχειρηματιών και τραπεζιτών, που εκπροσωπούνται στον ΣΕΒ, τους κανόνες παιχνιδιού στο σκηνικό της? μετά-Μεταπολίτευσης, έγινε με την έγκριση των λεγόμενων «γερόντων» του ΣΕΒ, δηλαδή των εκπροσώπων των παραδοσιακών «τζακιών» της ελληνικής επιχειρηματικότητας, που ανησυχούν ιδιαίτερα για τη σημερινή πολιτική κατάσταση:
- Το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ισχυρών επιχειρηματικών κύκλων, προς το παρόν «αντέχει» πολιτικά στο κόστος των σκληρών μέτρων που επιβάλλονται για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, αλλά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος μέσα στους επόμενους μήνες να εξαλειφθεί το πολιτικό του κεφάλαιο, υπό το βάρος της ύφεσης, της ανεργίας, της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου ευρύτατων στρωμάτων και των κοινωνικών αντιδράσεων που ήδη εκδηλώνονται με σφοδρότητα.
- Στον αντίποδα, οι πολιτικοί του συντηρητικού στρατοπέδου, που κατά παράδοση έχαιραν της εκτίμησης των ισχυρών επιχειρηματικών παραγόντων της χώρας (Κ. Μητσοτάκης, Ντ. Μπακογιάννη, Στ. Μάνος, Α. Ανδριανόπουλος κ.α.) βρίσκονται σήμερα πολιτικά «παροπλισμένοι», ενώ στο κόμμα της Ν.Δ., που έχει σήμερα τα χαμηλότερα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις στην ιστορία του, κυριαρχεί ο Α. Σαμαράς, που μόλις πρόσφατα «έγραψε κάτω από τη βάση» σε ένα κρίσιμο τεστ του επιχειρηματικού κόσμου, όταν αρνήθηκε να εγκρίνει το σκληρό σταθεροποιητικό πρόγραμμα που επέβαλαν η Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Μάλιστα, αποξένωσε, όπως λένε στους επιχειρηματικούς κύκλους, το κόμμα από τη φιλελεύθερη πτέρυγα των υποστηρικτών του, με τη διαγραφή της κ. Μπακογιάννη.
Σε αυτό το πλαίσιο, η εκτίμηση που επικρατεί στο χώρο των ισχυρών «τζακιών», είναι ότι έχουν σχεδόν εξαντληθεί οι δυνατότητες αποτελεσματικής διακυβέρνησης και εκπροσώπησης των συμφερόντων τους από τα δύο μεγάλα κόμμα και ήδη πολλοί τείνουν να καταλήξουν στην άποψη, ότι πρέπει να συγκροτηθεί άμεσα μια πολιτική κίνηση που θα εκφράσει με καθαρότερο τρόπο την επιχειρηματική κοινότητα και θα μπορέσει, αν παραστεί ανάγκη, να αξιοποιηθεί σαν «χρυσή εφεδρεία» του πολιτικού συστήματος σε ακραίες συνθήκες κρίσης.
«Καμένοι» υποψήφιοι ηγέτες
Ωστόσο, το σχέδιο αυτό «χωλαίνει» σε ένα σημείο που μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικής σημασίας: εδώ και χρόνια ζητείται ο Έλληνας Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μια χαρισματική προσωπικότητα που θα γεφυρώσει σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας? λαό και Κολωνάκι, λειτουργώντας σαν πολιτικός ηγέτης μεγάλης δυναμικής:
- Η Γιάννα Αγγελοπούλου, που είχε όλες τις «προδιαγραφές» να εξελιχθεί σε πολιτική προσωπικότητα εμβέλειας αρχηγού κόμματος, «κάηκε» πολιτικά όταν δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ενεπλάκη με παταγώδη αποτυχία (χρεοκοπία του Ελεύθερου Τύπου) στο χώρο των ΜΜΕ.
- Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, που επίσης φαινόταν να έχει «προδιαγραφές» νέου ηγέτη, ανεξαρτήτως αν δήλωνε ότι δεν θα αναμιχθεί ενεργά στην πολιτική, εξαρχής συγκέντρωνε την καχυποψία παραδοσιακών «τζακιών». Πολιτικά, θεωρείται σήμερα από την επιχειρηματική κοινότητα ότι έχει κλείσει τον κύκλο του (που ποτέ δεν άνοιξε επίσημα?), μετά τα τραγικά γεγονότα στο πυρπολημένο κατάστημα της Marfin Egnatia Bank, για τα οποία δεν εξηγήθηκε πειστικά στην κοινή γνώμη, ότι η διοίκηση της τράπεζας ήταν άμοιρη ευθυνών (τα γνωστά, πλέον, θέματα πυρασφάλειας του κτιρίου, υποχρεωτικής παραμονής των εργαζομένων στο κατάστημα στη διάρκεια της διαδήλωσης κ.ο.κ.). Τα τραγικά γεγονότα, μάλιστα, ήλθαν στη χειρότερη στιγμή για τον κ. Βγενόπουλο, που είχε αρχίσει μια επικοινωνιακή εκστρατεία με εντυπωσιακές εμφανίσεις σε τηλεοπτικά δίκτυα.
- Ο Δ. Δασκαλόπουλος, που φάνηκε να διατυπώνει από το βήμα της συνέλευσης του ΣΕΒ το πολιτικό μανιφέστο της ισχυρής επιχειρηματικής κοινότητας, είναι γνωστό ότι θεωρείται προ πολλού «καμένος» πολιτικά: ως επιχειρηματίας δεύτερης γενιάς απέτυχε να συνεχίσει την επιχειρηματική πορεία του πατέρα του, πούλησε την Vivartia με εντυπωσιακό τίμημα στην MIG, αφού η εταιρεία είχε τιμωρηθεί με βαρύτατα πρόστιμα για το καρτέλ στο γάλα, και έκτοτε δεν διατηρεί την παραμικρή παραγωγική δραστηριότητα στη χώρα. Τα κεφάλαιά του φημολογείται ότι τοποθετήθηκαν εν μέρει σε αγορές ακριβών περιουσιακών στοιχείων (ακίνητα, έργα τέχνης) και κατά ένα μεγάλο ποσοστό εξήχθησαν στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου, για να ιδρυθεί ένα φιλόδοξο fund, τα ίχνη του οποίου εξακολουθούν να αγνοούνται, αφού δεν έχει εμπλακεί σε κάποια σημαντική επιχειρηματική κίνηση. Με αυτό το προφίλ, ο κ. Δασκαλόπουλος δύσκολα θα πείσει ότι εκπροσωπεί τις δυνάμεις της «παραγωγής και της δημιουργίας», ή τους κοινωνικά υπεύθυνους μεγαλοεπιχειρηματίες, για να διεκδικήσει υψηλό πολιτικό ρόλο.
Κάπως έτσι, οι προσπάθειες εξόδου των επιχειρηματιών από το πολιτικό αδιέξοδο που φοβούνται, καταλήγουν σε οικτρή αποτυχία: μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης εξοργίσθηκε από την προσπάθεια Δασκαλόπουλου να αναλάβει ρόλο τιμητή των πάντων, ενώ και το πολιτικό σύστημα ξεσπάθωσε με πρωτοφανή σκληρότητα ?«όταν χορτάσει η ψείρα βγαίνει στο γιλέκο», ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Χ. Καστανίδη. Στο παρασκήνιο, κορυφαίοι επιχειρηματίες παραδέχονται, ότι στην Ελλάδα, αν δεν υπάρξει κάποια δραματική αλλαγή και δεν εμφανισθεί ένα πρόσωπο με τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται για ηγετικό ρόλο, δεν έχουν τύχη τα? μπερλουσκονικά σενάρια.
Πέραν του γενικού θέματος, που δεν μας προκαλεί καμιά έκπληξη, σε ένα αρκετά συνομωσιολογικό πλαίσιο θα μπορούσε να λέει και κάτι για την επίθεση στην ΜΑΡΦΙΝ. 
Αν μετά από 40 χρόνια βγει είδηση που θα λέει ότι η επίθεση στην Μαρφίν ήταν προσχεδιασμένη είτε από παρακρατική ομάδα είτε από κάποιον που απλά “έπαιξε” με τους μπάχαλους και τους έστειλε καρφωτά εκεί ,δεν θα μου κάνει τρομερή εντύπωση. Τέτοια πράγματα έχουν συμβεί παντού δυστυχώς.
Από την άλλη θα μπορούσε κάλλιστα να έχουμε τους απλούς μπάχαλους που απλά αγνά παπαριάστηκαν για ακόμα μια φορά με ολέθρια όμως αποτελέσματα…
Όπως και να χει όσοι παρακολουθούμε την πολιτική κίνηση βλεπουμε πως διαμορφώνεται κλίμα για κόμμα επιχειρηματιών. Θα χει ενδιαφέρον η φάση γιατί θα βγουν και διάφορα στη φόρα και θα έχουμε “παράπλευρες απώλειες”.
Ίσως η αριστερά πρέπει να οδηγήσει το κίνημα “Κλείστε την γαμωτηλεόραση σας και γνωρίστε κανά κόσμο”