Όχι ρε απλά στα παιχνίδια παίζουν τέτοιες μουσικές κ δ μου φάνηκαν άκυρες. Ίσως αν έβλεπα κατευθείαν τη σειρά να με παραξενευε όπως κ σενα.
Έχει και τέτοια στο παιχνίδι. 
Μπορεί όλος ο δίσκος να μην φτάνει Exercises In Futility, αλλά αυτό το τελευταίο κομμάτι είναι πραγματική στιγμή μεγαλείου. Η στιχουργία σε όλο το άλμπουμ, βέβαια, πάλι αριστουργηματική.
Εγώ θεωρώ την στιχουργία προβληματική πολύ βέβαια, οριακά υποκριτική, όπως έγραψα και στην κριτική, αλλά αυτό μάλλον είναι το καλύτερο του δίσκου. Δυνατή στιγμή.
Δεν έχω άποψη επ’ αυτού, μπορεί να έχεις δίκιο για την υποκρισία κτλ. Αλλά προσωπικά δεν έχω ούτε την επιδερμική επαφή με το ποιοί είναι και τι κάνουν, όπως και με την πλειοψηφία όσων ακούω, εκτός αν είναι κάτι πασίγνωστο οπότε γνωρίζω από σπόντα.
Απλά, οι στίχοι από μόνοι τους, οι λέξεις που χρησιμοποιούν, τα νοήματα που εκφράζουν και πώς αυτά είναι δωσμένα με σχεδόν ποιητικό και φορτισμένο τρόπο, για εμένα είναι εξαιρετικά.
π.χ. το κάτωθι απ το IV:
Summary
Therefore the language of the scourge
Should be instilled in further discourse
The language of strife and hunger
In a state of relentless panic
Henceforth the struggle takes form
Of an absolute order, a total institution
The clandestine laws of the night
Should be exposed in broad daylight
Mocked by many - known by the few
The arsonists of perpetual aporia
Acknowledge the presence of a sinister side
That reaches far and wide beneath the surface
Acknowledge that there are aspects of self
Only to be revealed in burning, blinding hatred
The blades shall be sharpened
Upon gravestones of “kind” hearted
The measures shall be chosen
For maximum impact upon illusion of safety
The ordnance which will tear
Into the heart of daydream
Shall become the testament
Of the hopeless quest of prelest prophets
Acknowledge healthy confusion, the dirt behind the reverie
Unearth madness and probe into the absurd
Deconstruct with no promise of a restore pattern
And become free through the truth of the prelest prophets
Α δεν μιλάω τόσο για το πόσο τα τηρούνε προς θεού. Ειδικά ο τρόπος που επιλέγουν να φορτίσουν κάποιες λέξεις για να κορυφωθούν οι συνθέσεις, είναι μοναδικός, ακόμη και η άρθρωση έχει μπει στο κόλπο, σε τέτοιο ιδίωμα να πιάνεις τους στίχους. Μουσικά δένει.
Αυτό που έβαλες ας πούμε όμως, και συγκεκριμένα το κομμάτι εδώ, για μένα απλά είναι μια απολογιτική στάση άμυνας, που ΟΚ δεν τους δικάζω απλά εξηγώ το υποκριτικό για μένα.
Αν κάποιος διαβάσει έτσι τους στίχους θα πει πως είναι ανώτεροι του μέσου μπλακ μέταλ, εμένα όμως μου βγάζουν, στον συγκεκριμένο δίσκο πάντα, μια μπάντα που θέλει να απολογηθεί για όσα ακούγονται αλλά ταυτόχρονα θέλει και να αφήσει κάτι διφορούμενο να πλανάται.
Για κάποιους που υποστηρίζουν την σημασία του παραλογισμού και της ματαιότητας, μου φαίνεται αντίφαση. Τα αναλύω καλύτερα στο review, δηλαδή υπό το πλαίσιο του τι επιχειρείται (από τον τίτλο μέχρι τις απαξιώσεις της “αλήθειας” ) μου βγάζει αυτό το αίσθημα.
Το αν θεωρώ, προσωπικά, πως το δόγμα της παθητικής ματαιότητας και του εύκολου μηδενισμού, από μόνο του είναι δήθεν και πιο ρηχό και από το νερό στο πεζοδρόμιο μετά από βροχή, (προσωπική άποψη), το αφήνω απέξω.
Ξαναλέω όμως, πως στην τέχνη τους, αξιοποιούν πλήρως τα φωνητικά, χρωματίζοντας λέξεις, εκφράσεις, δεν τα έχουν απλά συνοδευτικά.
I bring fire, I bring salvation!
An occult hellride
Triumph of sin
These ancient lands beckoned the burial of humansStiff Little Fingers “Stands to reason” (και όχι stand, που λέει το Youtube-video)
Κόλλησα μ’ αυτήν την κομματάρα που βρήκα στη συλλογή “All the best” των Stiff Little Fingers. Γενικά το συγκρότημα (νομίζω ότι) είναι πολύ γνωστό για τους δύο πρώτους δίσκους του (αυτούς είχα ακούσει κι εγώ μόνο + το εκρηκτικό live “Hanx!”), οι οποίοι είναι ενδεικτικά ακούσματα αυτού που λέμε “'77 punk” -η ιρλανδέζικη απάντηση στους Clash, λέγανε. Το “Stands to reason”, ωστόσο, είναι αρκετά μακριά από αυτόν τον ήχο. Στοιχειωτική μελωδία, ένα reggae feeling και ανεβαστικό refrain που σου μένει. Όσες φορές και να το ακούσω δεν το χορταίνω.
Και εγώ μόνο την συλλογή έχω ακούσει και έχουν Χιτ-άρες.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν τους πρωτοάκουσα ήταν ότι οι Green Day, μάλλον τους γούσταραν πάρα πολύ 
Τι μου έχεις κάνει ρε Quintom. Από το απόγευμα που το πόσταρες δεν έχω σταματήσει να το ακούω. Τι ΕΠΟΣ έχουν γράψει οι Smiths !!
Ααααχ,Μάγισσες στο Star, αναμνήσεις…
