Καλά το ποστ υπερθεϊκό δεν το συζητάμε … :lol:
Αλλά για το μπολντ …
Διάρροια;
:lol:
πιτσιλιγμα απο προηγουμενες πτωσεις.
Δημοτικο…ολη μερα στο σχολειο να με εχει πιασει τρελο χεσιμο…και ως μικρο παιδακι δεν μπορουσα να τα κανω εκτως σπιτιου.μιλαμε να με πιανει καθε 5 λεπτα και να νομιζω πως θα γεννησω απο τον πονο…σχολαω επιτελους κι αρχιζω το δρομο για το σπιτι…με τα ποδια…οσπου 10 λεπτα πριν φτασω η πιεση του σκατου ξεπερασε τη δυναμη του κωλου μου και…τα ενιωσα να γεμιζουν το βρακι μου…αφτα τα 10 λεπτα περπατημα
με τα σκατα να κολλανε και να ξεκολλανε στον κωλο μου σε καθε βημα ειναι τα 10 πιο αηδιαστικα λεπτα της ζωης μου και μου φανηκαν σαν 10000 χρονια…
ευτυχως ημουν μικρουλης.
χαχαχαχαχαχαχαχαχα το χω κανει και γω,ακριβως το ιδιο!..ελα ρε οχι και αηδιαστικο…ειναι ωραιο…ζεστα.
Πιο μικρος μου ηρθε να κανω εμετο και για να μην πεσει στο πτωμα καθως πεταγομαι απο το κρεβατι βαζω μπροστα το χερι μου με αποτελεσμα οχι μονο να πεσουν τα 3/5 κατω αλλα αυτα τα 2/5 να πεσουν στην παλαμη μου.Παιζει να εκανα ασταματηττα μπανιο γιατι επομενες 2 μερες:p
αχ με εμετο ειλικρινα ειναι το χειροτερο μου μια μερα ηπιαμε παρα πολυ με μια φιλη μου ημασταν πιτσιρικια 16χρονων και το πρωι εκει που γελαγαμε την ξερασα 2 φορες εσταζε η κοπελα μετα κ επειδη ειχα πει και λικερ ηταν μπλε το ξερατο
αυτα καλημερα σας!!!
Λικέρ …
ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΛΑ ΜΠΛΕ
Μέχρι την πρώτη λυκείου δεν είχα χέσει πότε στο σχολείο και γενικά εκτός σπίτιου…φάση κομπλεξ κι έτσι…Ωσπου μια μέρα εκείνη την χρόνια, πίνοντας έναν μπάσταρδο χυμό life τσάι (ό όποιος εκ των υστέρων συνηδητοποίησα ότι μου προκαλούσε κόψιμο) ξεκινάει ο εφιάλτης…Να μαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση με σένα, κρύος ιδρώτας, σουβλιές στην κοιλιά, απίστευτός πόνος…με αποτέλεσμα σε μια μέρα να χέσω 11 φορές στο σχολείο! Μάλιστα σ΄ ένα μάθημα είχα ζητήσει σε καθηγίτρια να πάω τρεις φορές τουαλέτα και η τύπισσα νόμιζε ότι την δούλευα…Στο σχόλασμα κάνω το μοιραίο λάθος -Πραγματικά μοιραιο λάθος- να “αεριστώ” με αποτέλεσμα να μου φυγούν και να γίνω κώλος…Με τα χίλια ζόρια γιατί είχα και δρόμο για το σπίτι παω σε κάτι goodys πετάω βρακιά,σκατά κλπ, ξαναχέζω, καθαρίζομαι και πάω σπίτι…
Τραυματική εμπειρία
Ελπίζω να μην επισκέπτονται το τόπικ κοπέλες
την ιστορία δεν θα την έλεγα, αλλά η δική σου μου θύμησε πολύ την δική μου
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Ρε τώρα κι εγώ ψιλογελάω, αλλά εκείνη την μέρα απλά περνούσα ένα μαρτύριο…Σαν να μου κάναν βουντου ρε με καρφίτσες στην κοιλιά…Κι η πλάκα είναι αυτό που είπε ο φίλος παραπάνω ότι σε κάτι τετοιες στιγμές Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
αυτό μου θύμισε όταν είχαμε πάει τριήμερη στη δευτέρα λυκείου…ένα βράδυ είχαμε πάει σε ρεμπετάδικο κ τα αγόρια έπιναν τη μια ρετσίνα μετά την άλλη…ε, όταν γυρίσαμε στα δωμάτια άρχισαν να ξερνάνε όλοι από δω κ απο κει…έβλεπες παντού άτομα στα πατώματα κ πάνω σε κρεβάτια ανάμεσα σε ξερατά…ένας φίλος μου είχε αγκαλιάσει την τουαλέτα κ ξέρναγε για πόση ώρα 
Χεστρες ξενοδοχειων.Το απολυτο ανδρικο tool.
Επισης το μαρτυριο ειναι μετα απο μηνες υπερπροσπαθειας και προετοιμασιας να σου κοβεται η κουραδα στη μεσα.Πραγματικα καταργιεμαι κεινη την ωρα.
πρεπει να προπονησεις φιλε τον κωλο σου και να μπορεις να ελεγξεις ποτε κλεινει και ποτε ανοιγει γιατι αλλιως κλεινει οποτε θελει και τα κοβει στη μεση.
Βασικά αυτό που θα περιγράψω λίγο πιο κάτω, είναι κάτι που συνέβη πριν κανά μήνα και πραγματικά με στοίχιωσε.
Δε θυμάμαι που πήγαινα (μάλλον μοναστηράκι) και είχα πάρει το μετρό, οπότε πάω και κάθομαι σε μια κλασσική τετράδα, δύο δυάδες απέναντι. Και απεναντί μου, καθόταν ένας τυπάς γύρω στα 30, που κοίταζε τη μία στο υπερπέραν, την άλλη στο πάτωμα, την άλλη στο παράθυρο, το σκοτάδι. Ε κι εγώ περιμένοντας, τον παρατηρούσα. Οπότε σε κάποια φάση το μάτι μου έπεσε πάνω στο γιακά του. Στην αρχή κουνήσα λίγο το κεφάλι μου, μετά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, αλλά το θέαμα παρέμενε ίδιο.
Ο τυπάς είχε στον γιακά του ένα αρκετά μικρό σκουλικάκι, που πέρπαταγε σιγά και απειλητικά κατά μήκος του γιακά, προς το στέρνο του.
Καλά όσο πέρναγε η ώρα καθώς το κοίταγα και το συνηδητοποιούσα πέθαινα στα γέλια από μέσα μου, αλλά ειλικρινά δε μπορούσα να του το πω. Δε ξέρω γιατί. Ίσως επειδή μπορεί να τον έκανα να αισθανθεί άσχημα, ίσως απο αμηχανία, ίσως από κακία…Δε ξέρω
Τελικα
Το σκουληκάκι δε ξέρω τι απέγινε
ποτε δεν λεμε αυτο που εχει παθει.
Και ασχημα θα νιωσει, και
πως θα συνεχισουμε να γελαμε?!?!:lol:
αχαχαχχααχ…νταξ ρε…ενα σκουλικακι ηταν…μου θυμισε ενα παρομοιο που ειχα δει μια ακριδα λιγο μικροτετρη απο μπουκαλακι νερου να ανεβαινει προς τα πανω απο το υψος του αφαλου περιπου σε μια γκομενα,αλλα φοραγε μπουφαν και δεν το ειχε καταλαβει.
1)το σκουλικακι δεν πεταει
2)φανταζομαι να το ελεγα και να την τιναζε ουρλιαζοντας και να ερχοταν σε μενα…ακομα στο ιδιο σημειο θα ημουνα απο την παγωμαρα!!!
Ρε δε ξέρω, πιο αηδιαστικό θεωρώ το σκουλικάκι. Πο δε μπορώ όσο το σκεφτομαι το σκηνικό, άλλο τόσο γελάω. Αλλά πραγματικά δε θα’ θελα να με περπατήσει καθόλου, γι’ αυτό και με στοιχιωσε.
Εντωμεταξυ ήταν σκάλωμα το γεγονος ότι συνέβη στο μέτρο, και όχι κάπου στην εξοχή πχ.
@Destroyer: Σωστό:lol:
Kαλά άλλο σκηνικό σήμερα! Πολύ γέλιο. Στην παραλία, ήταν ένα ζευγάρι μ’ ένα μωράκι και ο μπαμπάς το κράταγε αγκαλιά, αλλά με το μπροστινό μέρος του μωρού προς τα εξώ (στήθος, κεφάλι, προς τα έξω δηλαδή). Το κράταγε από πίσω και ήταν κάπως κρεμασμένο. Γράφω και κλαίω απ’ τα γέλια Και η μάνα είχε σκύψει και κάτι έκανε, όποτε σε κάποια φάση ακούω φωνές από τη μάνα, και τί είχε γίνει?
Ο μικρός με το τσουτσουνάκι του όξω είχε αρχίσει να κατουράει πάνω στη μάνα του!!
Εγώ είχα πεθάνει στα γέλια. Με κοίταξαν λίγο και μετά γέλαγαν κι αυτοί
Άλλα κλασσικά:
-Ξυπνάω χαράματα να κατουρήσω, και πάταω κάτι πολύ μαλακό και ψιλοζεστό. Ηταν η κουράδα του σκύλου μου που είχε πάρει κυριολεκτικά το σχήμα του ποδιού μου.
-Ο σκύλος μου πάλι άραζε στο πάτωμα έπειτα από δε ξέρω τι σκάτα είχε φάει, και μάλλον βαριόταν να σηκωθεί, οπότε και ξέρασε ανάσκελα όπως ήταν ξαπλωμένος. Α! Μετά τα έγλειφε.
-Αράζαμε με τρία παιδιά σ’ ένα πεζοδρόμιο και μιλάγαμε έχοντας κάνει κύκλο. Οπότε περνάει ένα πτηνό από πάνω (Πραγματικά δε ξέρω τι πτηνό! Μονο πτεροδάκτυλος θα μπορούσε να το κάνει αυτό) και αμολάει μια τσίρλαααα, ΝΑ!. Απλά μας πήρε όλους κεφάλι-μάπα. Facial ένα πράμα. Πως λέμε 2girls1cup, 4boys1bird
Πρόσφατα στο Παρίσι. Έχω ένα απόγευμα μόνη μου και αποφασίζω να πάω σε posh εστιατόριο γιατί είχα πήξει στο junk food και γιατί μου αρέσει το φαί ρε παιδί μ’. Αποφασίζω επίσης να εξασκήσω τα τέλεια Γαλλικά μου (
)και να το παίξω αυτόχθων, οπότε ζητάω Γαλλικό κατάλογο και παραγγέλνω κάτι που ακούγεται πολύ όμορφο, με ταλιατέλες και κρέμα γάλακτος, φυσικά medium-rare.
Και μου έρχεται ένα πιάτο με ένα μυαλό μέσα. Ολόκληρο. Σπογγώδες και medium rare. Και γύρω γύρω οι ταλιατέλες. Κι εγώ να ντρέπομαι να το δώσω πίσω, γιατί είναι καλό εστιατόριο, οπότε αποφασίζω να φάω. Λίγο.
Θυμάστε το fear factor? Kάτι τέτοιο. Μπλόκαρα τους γευστικούς μου κάλυκες. Μιλάμε για τα 5 πιο αγωνιώδη λεπτά τις ζωής μου…:-s
2ο, αν και απείρως πιο mild.
Βρίσκομαι σε χώρα όμορφη, εξωτική, με ζωύφια και πτερωτά έντομα εντυπωσιακών χρωμάτων και μεγεθών να πετούν τριγύρω, αλλά έχω απενεργοποιήσει το disgusting mode. Είμαστε γενικά καλά.
Εκει λοιπόν που απολαμβάνω το πεντάστερο brandy μου υπό το φώς των αστεριών, αισθάνομαι κάτι στο χείλος μου, μαλακό, σαν μουλιασμένο κομμάτι ψωμί. Πριν μασήσω, απλώνω το χέρι να το πιάσω, από περιέργεια (δεν θα όφειλε να υπάρχει ψωμί στο brandy μου) και βλέπω ένα ψόφιο ασπρουλιάρικο ζωύφιο σε μέγεθος νυχιού.
Βασικά έβγαλα τον πάγο από το ποτήρι και το γέμισα με brandy μέχρι πάνω. Sweet oblivion. Για να ξεράσω θα έπρεπε να πάω σε τούρκικη τουαλέτα με τοιχογραφία ψόφια κουνούπια και αυτό θα ήταν true disgusting moment…
Γενικά πάντως δεν με αηδιάζουν τα σωματικά υγρά/ οι σωματικές λειτουργίες. Μόνο με τα εισερχόμενα έχω πρόβλημα, όχι με τα εξερχόμενα
ΠΕΘΕΝΩ!