μαλακιστηκες τωρα που το πας σε αλλα μονοπατια γιατι δεν θα σταματαω!
απολυτη ηδονη ολο το κομματι φυσικα αλλα εγω κατακαυλωνω εκει που ουρλιαζει πριν το ρεφρεν "Lobotomised corpse shredding your flesh"
η μεγαλη μου ηδονη ομως απο αυτο το αλμπουμ ειναι αυτο:
τελος, δεν θα μπορουσα να μην αναφερω αυτο:
τα μικρα fill-ins στα ντραμς στην εισαγωγη ειναι ο λογος που ξεκινησα να παιζω ντραμς ενω ολο το κομματι εινια ισως κ μονο του ο λογος που το γυρισα απο melodeath σε σκετο death και ποτε δεν ξανακοιταξα πισω!
[I]Their lives decay before their eyes
There is no hope of cure
Among their own kind they live
A life that’s so obscure
First an arm and then a leg
Deterioration grows
Rotting while they breathe - [B][SIZE=“3”]Death comes slow[/SIZE][/B][/I]
Νομίζω πως χωρίς υπερβολή, η πώρωση ξεχειλίζει καθόλη τη διάρκεια του κομματιού, το οποίο παίζουν εδώ πολύ καλύτερα από το album (ΟU812). Τέτοιο live η Ελλάδα δεν έχει ποτέ. Αν πρέπει οπωσδήποτε να πω ένα τμήμα, αυτό είναι φυσικά το solo του Eddie [2:23-2:58], όπου ο τύπος πραγματικά τα κάνει όλα: θηριώδη tapping, Blackmorικά περάσματα [2:43] και το σβήνει με τον πιο γλυκό τρόπο. Ο Hagar πραγματικά δεν παλεύεται εδώ. Κατ’ εμέ top-5 hard rock τραγουδιστής και εκπληκτικός frontman, συνδυάζοντας το χορευτικό cool american στοιχείο με ολίγη από Dee Snider (αγαπάμε). Η ρυθμική section είναι από τις καλύτερες παικτικά σε ολόκληρο το φάσμα του hard rock και νομίζω ότι έχουν αδικηθεί πολύ οι κύριοι Alex και Michael.