Kαλα, αυτο το “χαρισμα” που λες δεν υπαρχει μονο στο γυναικειο φυλο.Και ενας αντρας μπορει ωραιοτατα και κυριλε να κανει κακο χωρις να σηκωσει χερι.
red pyramid εχεις δικιο οτι ειναι λαθος τοπικ γι’αυτο και δεν θα το συνεχισω (πολυ!).
Αυτο που εχω να πω ειναι οτι το πιο σημαντικο σ’αυτην την υποθεση ειναι να αναλυσεις για ποιο λογο μια κοπελα καθεται και οχι τι τραυματα μπορει να εχει ενας αντρας για να χτυπησει μια κοπελα.Ολοι οι ανθρωποι λιγο πολυ εχουμε ψυχολογικα αλλα δεν σηκωνουμε το χερι.
Και πρεπει καποια στιγμη να καταλαβουν καποιοι ανθρωποι οτι αντι να ξεσπανε τα ψυχολογικα τους στους αλλους, ας κανουν μια αυτοκριτικη, ας τα ξεσπασουν πανω τους… δεν μας φταιει ΚΑΝΕΙΣ!
Τεσπα,κάτι που μου έκανε εντύπωση όταν πήγαινα να επισκεφτώ ένα φίλο στη Πάτρα.Στο σταθμό του Προαστιακού,καθώς περίμενα,μου έπιασε μια κυρία κουβέντα,και άρχισε να λέει για τη ζωή της.Κάποια στιγμή μου λέει-εγώ να έχω πλήξει εν’ τω μεταξύ-για το γιό της,ότι έχει πάει ταξίδι στη Θεσσαλονίκη.Τη ρωτάω και ‘γώ για να δείξω ενδιαφέρον,διακοπές?Και μου λέει ‘όχι παιδί μου,τον πατέρα του πήγε να δεί να του ζητήσει χαρτζιλίκι’.Λέω εγώ,για τις σπουδές?‘Όχι παιδί μου,ποιές σπουδές,42 είναι το παλικάρι μου,έχει τελιώσει από καιρό.Αλλά βαριέτε να βρεί δουλειά και του όταν δεν του δίνω εγώ,πάει να ζητήσει απ’ τον μπαμπά του’.#-o
Δεν ξέρω για 'σάς,αλλά εμένα μου φάνηκε φρικτό αυτό που μου έλεγε,δλδ ο γιός της στα 40 τόσα ακόμη να παίρνει χαρτζιλίκι και ναζεί από αυτό,και το σκεφτόμουν σε όλο το δρόμο.Αν είναι δυνατόν.
Μου έχουν κάνει διάφορα πράγματα εντύπωση στη ζωή μου, αλλά αυτή τη στιγμή μου έρχονται δύο:
Πώς γίνεται οι άνθρωποι να απολαμβάνουν τις ταυρομαχίες; Εγώ είχα πάει οικογενειακώς Ισπανία και μέσα στα πλαίσια της ξενάγησης, πήγαμε κι εκεί, αλλά δεν το άντεξα και πολύ… Μα είναι βασανιστήριο για το καημένο το ζώο! Κι αντίθετα, ήταν ένα παιδί μαζί μου από το γκρουπ με το οποίο κάναμε παρέα κλπ. και το 'χε πάρει στην πλάκα- μάλιστα με ψιλοδούλευε κιόλας που του φώναζα… Γενικότερα, αν σκεφτούμε και τον τρόπο διασκέδασης των Ρωμαίων, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να απολαμβάνει τον πόνο του άλλου; Μήπως τελικά έχει να κάνει με τη βαθύτερη φύση μας;
(Κάτι λιγότερο φιλοσοφικό…)
Ντάξει, στο δημοτικό ήμουν εντελώς καμμένη Χάρι-Πότερ φαν, οπότε έβλεπα συχνά σχετικά όνειρα. Μια φορά, λοιπόν, είχα δει πως είχα νοικιάσει το έκτο σε ταινία, πριν ακόμα αυτό κυκλοφορήσει στην πραγματικότητα, και εντύπωση μου έκανε μετά από κάνα-δυο χρόνια που κάποιες σκηνές που είχα δει στον ύπνο μου (στο περίπου) πριν ακόμα[I] γραφτεί [/I]το βιβλίο, αργότερα συμπεριλήφθησαν πράγματι στην ιστορία! Επίσης, σύμφωνα με το όνειρο, κάποια στιγμή είχα χωθεί κι εγώ μέσα στη δράση και πάνω στο battle-field τραυματίστηκα στο χέρι. Εκείνη τη στιγμή ακούω το ρολόι στη Μεγάλη Τραπεζαρία να σημαίνει μεσάνυχτα και ξυπνάω. Και βλέπω ότι ήταν ακριβώς μεσάνυχτα κι ότι είχα επίσης μια γραντζουνιά στο χέρι που δεν είχα νωρίτερα! Την επόμενη μέρα το συζήταγα στο σχολείο…
Που είδα πέρυσι έναν τύπο να έχει βγάλει τον σκύλο βόλτα, ο σκύλος ανταποκρίθηκε στην μα΄μα φύση, και ο τυπάς έβγαλε φαρασάκι και σακουλίτσα και τα μάζεψε! Δεν περίμενα να το δω στην Ελλάδα!
