Καμιά 40-ριά κυκλοφορίες πρόλαβα ν’ ακούσω μόνο φέτος -πάντα λιγότερες απ’ όσες θα ήθελα ή όσα έχω σταμπάρει. Τα επόμενα 10 είναι αυτά που ξεχώρισα περισσότερο:
Borknagar “True north”
Αδιαμφισβήτητα ό,τι καλύτερο άκουσα φέτος. Γενικά ποτέ δε με έχουν απογοητεύσει, αλλά δεν περίμενα κάτι ΤΟΣΟ καλό. Νομίζω η μπάντα αποτελείται πλέον από δύο εξαίρετες φωνές και δεν της λείπει κάτι άλλο, ενώ είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία έχουν στήσει τόσο πλούσιες συνθέσεις. Πραγματικά χαίρομαι που (εκτός απροόπτου) θα τους δω live μετά από ένα τέτοιο album.
Nightfell “A sanity deranged”
Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που προσκυνάω τα μελωδικά, αργόσυρτα κομμάτια των Tragedy. Τη συνολική εικόνα των Bolt Thrower -την εμμονή στα mid-tempo, ανατολίτικα riffs. Την επικότητα και τον doom χαρακτήρα των Primordial. Ε, οι Nightfell μάλλον συνδυάζουν όλα τα παραπάνω με τον καλύτερο τρόπο και στους 3 δίσκους τους μέχρι τώρα. Το φετινό μου φάνηκε το πιο βαρύ, υποχθόνιο και ατμοσφαιρικό τους. Δεν υπάρχει περίπτωση fan των παραπάνω συγκροτημάτων που ανέφερα να μην κολλήσει με τη φάση τους.
Krav Boca “Maree noire”
Η πιο κουλή ανακάλυψη που έκανα φέτος, και μεγάλο ρόλο έπαιξε το ότι τους είδα live -μιλάμε για τρελή, πρωτόγνωρη εμπειρία (ψάξτε vide-άκια). Ελληνο-γαλλόφωνο hip-hop με δυνατές κιθάρες και πολιτικοποιημένο στίχο.
Storm of Sedition “Howl of dynamite”
Η συνέχεια των Iskra, για όσου θυμούνται. Κολασμένο black metal-crust, σύγχρονο, πολεμικό, επιθετικό, με ουσία. Τρελό drumming, απλησίαστη παραγωγή, όλα τούμπανο.
Mayhem “Daemon”
Τα είπαμε και στο topic τους. Παρ’ όλους τους προβληματισμούς μου, δεν παύει να είναι ένας άρτια καλοφτιαγμένος δίσκος με black metal παιγμένο όπως μου αρέσει.
Villagers of Ioannina City “Age of Aquarius”
Μάλλον η πιο αμφιλεγόμενη κυκλοφορία της χρονιάς; Εμένα μου άρεσε -κάτι τέτοιο περίμενα. Θεωρώ ότι έχει κάποιες αδυναμίες, αλλά είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίον έχουν χτίσει τις περισσότερες συνθέσεις, τα διαφορετικά εργαλεία που χρησιμοποιούν, η μετρημένη χρήση των catchy σημείων κλπ. Πάντως ήταν όντως δίσκος-grower, οι πρώτες ακροάσεις δε φανερώνουν αμέσως όλο είναι του.
Chain Cult “Shallow grave”
Η ανάλογη συνέχεια ενός κορυφαίου, περσινού demo. Τραγούδια που ακούγονται σχεδόν κλασικά για το είδος τους ήδη από την πρώτη (!) ακρόαση.
Από εκεί κι έπειτα, ξεχώρισα τα albums των Victims, Idle Hands (αυτό, βασικά, τώρα που έκανα την ετήσια επανάληψη το εκτίμησα ακόμα παραπάνω: μιλάμε ότι θυμόμουνα κάθε refrain) και Funereal Presence. Επίσης καλή μου εντύπωση μου έκαναν 2 ελληνικά ντεμπούτα, αυτά των Kafka και Nihilism, περιέχουν κάποιες πολύ καλές στιγμές.
Στις απογοητεύσεις, τώρα, θα συμπεριλάβω κάποια πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα, όπως τους Millencolin, Antimob, Martyrdod, Slipknot, Bad Religion και Lagwagon. Δε μιλάμε για κακά albums, αλλά για albums που (κατά τη γνώμη μου) με τίποτα δε συγκρίνονται με ό,τι μας έχει δώσει το κάθε συγκρότημα παλιότερα. Λαμπρές εξαιρέσεις αποτελούνε κάποια μεμονωμένα τραγούδια όπως τα “SOS” και “Nothing” (Millencolin), “Τα μπλουζ της Βάθης”, “Αλυσοδεμένη ανατολή” και “Γεμάτοι στάχτες” (Antimob) και “Unsainted” (Slipknot). Παρ’ όλα αυτά δεν αποκλείω την πιθανότητα στο μέλλον να τα ακούσω καμιά φορά, σ’ αντίθεση με το Tool που ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί προσπάθησα να το ακούσω κάμποσες φορές όταν βγήκε.
EDIT: M’ αρέσει που γράφω “ξεχώρισα τα παρακάτω 10” και τελικά είναι μόνο 7 τα albums που έβαλα πάνω-πάνω στο post μου. Προφανώς τα άλλα 3 είναι τα Victims, Idle Hands και Funereal Presence που γράφω παρακάτω…
)