Ε όχι, έχεις το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς σο φαρ στον δίσκο. Και το δεύτερο καλύτερο τραγούδι της χρονιάς στο δίσκο. Πιο κάτω το Oceanrise!

Δεν ξέρω για ποιά λες, αλλά σε κάθε περίπτωση:
Οι C-Horse, μου έχουν ξεχωρίσει για 2 λόγους:

• H καταπληκτική φωνή του Grey (Frey εγραψα αρχικά από λάθος πάτημα ), σε συνδυασμό με τις συγκλονιστικές ερμηνείες του.
• Η καταπληκτική κιθάρα του Vallen, που καιρό είχα να ακούσω παίκτη με πραγματικά προσωπικό παίξιμο. Ο τύπος όταν πάει να σολάρει ή να γράψει lead-ακι,μυρίζει από χιλιομετρα μακριά ότι είναι αυτός. Για τα ρυθμικά μην πούμε. Κιθαρίστας σεμινάριο. Α μην ξεχάσω να πω ότι έχει γράψει αυτό το ριφφ, που για μένα μπαίνει στα κορυφαία ριφφ όλων των εποχών.

Το Oceanrise μεχρι στιγμής(μέχρι στιγμής ξαναλέω) είναι το τραγούδι που συγκεντρώνει τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία, ενώ στα υπολοιπα τραγούδια ενώ βρίσκω διάφορα στοιχεία από τα παραπάνω, δεν τα βρίσκω σε τόσο μεγάλη πυκνότητα. Για την ακρίβεια, δεν με έχουν πιάσει ακόμα τα refrain. πχ …

Και κάπου εδω άρχισα να ψάχνω τα τραγούδια που έχω ακούσει περισσότερο, για να πω επιχειρήματα.
Βάζω το Valkyrie, γαμάει (εκτός από την μετρίουλα γέφυρα του)
Βάζω το Slow Violence, γαμάει
Βάζω το Τempest, γαμάει
Το Oceanrise, το έχω πεί από πριν γαμάει.
Το resonate είναι πανέμορφο(αλλά το κρατάω σαν ιντερλούδιο).

Το Salt, συμπεθέστατο, αλλά δεν με έχει πιάσει ακόμα. Εδώ είναι που λείπει ο συγκλονιστικός Grey.
Για Autumn και Ascent δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα επαρκώς, δεν τα έχω ακούσει όπως θέλω.

Η διαφορά που βρίσκω με τους CHorse προ-Contact εποχής, είναι πως έχουν απολέσει μεγάλη ποσότητα από τα alt στοιχεία τους(κάτι τέτοιο), τα οποία έβαζαν salt (see what i did there? ) στην μουσική τους. Aπό το Contact και μετά έχουν επιμεταλλοποιηθεί περισσότερο, το οποίο δεν το βρίσκω κακό μεν, αλλά μου άρεσε πολύ και η προηγούμενη ισορροπία τους.

Σε κάθε περίπτωση, μοναδική μπάντα(Vallen και Grey βέβαια), που συνεχίζουν και βγάζουν (το λίγοτερο ) εξαιρετικούς δίσκους.
Αυτό επίσης που μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση είναι τα πανέμορφα εξωφυλλά τους. Τρομερό γούστο, πραγματικά όμορφα και ευχάριστα στο μάτι και όχι με την ΑΟR έννοια.

Εγώ πάλι βλέπω μια σαφή βελτίωση σε τομείς όπως ο ήχος, η παραγωγή, η προσωπικότητα κλπ από δίσκο σε δίσκο.

Πλέον, θα αποθέωνα ακόμα περισσότερο το “Rise Radiant”, το οποίο θεωρώ με διαφορά και το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας και AOTY χωρίς ανταγωνισμό ως τώρα. Το δε τελείωμα των “Autumn” και “The Ascent” απλά συνεχίζει να με συγκλονίζει. Μελωδίες, στίχοι, συναίσθημα, όλα τοπ.

Για album της χρονιάς ναι, για καλύτερο αλμπουμ της μπάντας, όχι, παρόλαυτα, χωρίς να έχω ακούσει σωστά 2 κομμάτια, είναι εξαιρετικός δίσκος(so far, γιατί ακόμα και μέτρια να μου βγούν τα 2 τελευταία, έχουν 5 εκπληκτικά κομμάτια και ένα εξαιρετικό σε δίσκο των 8 κομματιών).

Πάνω από τα Bloom και Tide, δεν το βάζω σίγουρα. Το In Contact έχει αρχίσει και ανεβαίνει στα μάτια μου τελευταία - αυτός ο δίσκος για κάποιον λόγο δεν με είχε πιάσει αρχικά, αλλά πλέον βλέπω ότι όλο και περισσότερο τον ακούω. Έχει βέβαια το κακό ότι έχει 2-3 κομμάτια που δεν είναι σαφές το οραμά τους (Αtlas revisited που το βρίσκω αχρείαστο, Inertia and the Weapon of the Wall το οποίο μπορεί να εξυπηρετεί το κονσεπτ και να δείχνει πόσο εκφραστικός μπορεί να γίνει ο Grey, το Love Conquers All, το οποίο αν και εξαιρετικό, μου αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου - αν η σύνδεση με το Songs for No One ήταν καλύτερη, ίσως να μιλάγαμε για την καλύτερη διάδα του δίσκου και το απλά καλό Capulet).

Ο χαρακτήρας της μπάντας πάντως είναι εκεί από το The Tide και μετά, δεν βλέπω κάποια βελτίωση σε αυτό το κομμάτι, καθώς δεν χρειάζεται κιόλας. Ο πυρήνας παραμένει ο ίδιος (Vallen-Grey), o ήχος τους (που είναι προσωπικότατος) εξελίσσεται αλλά η βάση του είναι η ίδια. Όσων αφορά τον ήχο, η μεγαλύτερη διαφορά είναι μεταξύ των In Contact και Bloom, όπου όμως μιλάμε για 2 διαφορετικού χαρακτήρα album που εξυπηρετούν κάτι διαφορετικό. Δηλαδή αν βάλεις την παραγωγή του In Contact στο Bloom (όχι βέβαια ότι έχουν και τραγικές διαφορές), χάνεις την μαγεία του Bloom.
Σε αυτό που παρατηρώ σαφή βελτίωση είναι στο drumming, όπου ο “νέος” drummer είναι εξαιρετικός, έχει πολύ καλή αισθηση του ρυθμού, έχει δέσει πάρα πολύ καλά με τα ρυθμικά τερτίπια του Vallen. Το μόνο αρνητικό του Bloom είναι το drumming του, όπου σε 2-3 σημεία βαράνε δίκασες χωρίς πραγματικό λόγο ή να το θέσω αλλιώς είναι τόσο μπροστά που θα ήθελα να είναι λίιγο πιο πίσω(overtriggered μπότες?? Ποιός ξέρει).

Γενικά πάντως ανεξαρτήτως προσωπικών γούστων και κολλημάτων, η μπάντα είναι σταθερή, αλλάζει ελαφρώς τον ήχο της (στα 2 τελευταία είναι λίγο πιο στάσιμος), βγάζει σταθερά εξαιρετικούς δίσκους (ακόμα και το Moments είναι εξαιρετικός δίσκος, παρόλες τις παθογένειες του - μέτριος ήχος και αρκετό κιθαροψώλιασμα, Grey ακόμα δεν έχει αναπτύξει προσωπικότητα ) και απ όσο μπορώ να δω από το youtube, έχει σταθερά καλή απόδοση στα live. Γενικά είμαστε τυχεροί που βλέπουμε αυτή την μπάντα συγχρόνως με την άνθηση (!!!) της και είμαστε άτυχοι που δεν είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε ακόμα από κοντά.

Η βελτίωση σε επιμέρους τομείς δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι ένα άλμπουμ είναι “καλύτερο”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Second Life Syndrome” των Riverside που αν ρωτήσεις τον Mariusz θα σου πει ότι θεωρεί πολύ αδύναμη την παραγωγή του. Ακόμα κι αν έχει “θέματα” αμφιβάλλω ότι θα μπορούσε να είναι “καλύτερο” το αποτέλεσμα με άλλη παραγωγή.

Ή μήπως κατάλαβε κανείς κάποια ουσιώδη διαφορά στο Revisited “Remedy Lane”; E, o Daniel θεωρεί ότι ακούγεται άπειρα καλύτερο. Oh well…

Πάντως, ο ίδιος αναφέρεις μια σειρά από πράγματα που βελτιώθηκαν σταδιακά και είναι καλύτερα από ποτέ στο “Rise Radiant”.

Αλλά σε κάθε περίπτωση, “Autumn” και “The Ascent” είναι ό,τι καλύτερο έχουν γράψει για μένα. Οπότε, τι περιμένεις;

Plus, μου άρεσαν πάρα πολύ και οι δυο διασκευές της ltd edition.

End-Splinters-From-An-Ever-Changing-Face-1591372349-720x720720×720 70.1 KB

End - Splinters From An Ever-Changing Face

Δισκαρα!

Πραγματικό έπος, τι ευχάριστη βοθριλα μέσα στο κατακαλοκαιρο… ωραία πραγματα

Πλέον μπορώ να πω ότι έχω ακούσει τον δίσκο όπως του αξίζει.
Πιο αναλυτική άποψη αργότερα(ίσως στο θρεντ τους), προς το παρόν μόνο να πω ότι εμμένω στο ότι το Oceanrise είναι το τοπ του δίσκου.

το έχεις ακούσει ;; έχεις άποψη ;;

Edit : Άκυρο , είδα ένα teaser που λέει " this fall " οπότε έχουμε ακόμα καιρό

Αυτό λοιπόν, δεν το περίμενα!
Φοβερό εξώφυλλο κατά αρχήν.

Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω τι έχει να πει σόλο.
Το suspended animation είναι αρκετά καλός δίσκος, πολύ κοντά στην αλλαγή της τότε εποχης των Θιατερ (2005) με ογκώδεις και μεταλς κιθάρες.
Είμαι πραγματικά πολύ περιεργος για τον ήχο που θα ακολουθήσει και πόσο πολύ υπάρχει περίπτωση να διαφοροποιηθεί από τους σύγχρονους θιατερζ καθώς ο ήχος τους πλέον είναι 95% Πετρουτσης.

Τώρα που το ξανασκέφτονται, “distance over time” - “terminal velocity”, ήταν μπροστά στα μάτια του

Ημερομηνία έχουμε?

Οχι. Ναι.

Λοιπον, ενω ο Petrucci ειναι κατα την γνωμη μου ενας απο τους καλυτερους κιθαριστες ολων των εποχων, λογω του οτι συνδυαζει τεχνικη (αρκετα αντικειμενικα μετρησιμο μεγεθος) και συναισθημα (σχεδον ολοκληρωτικα υποκειμενικα μετρησιμο μεγεθος), δεν μου αρεσε ιδιαιτερα το Suspended Animation, ενω ο δισκος που εβγαλε με τον Jordan Rudess ηταν εξαιρετικα απογοητευτικος. Αυτο δεν μου προκαλει εκπληξη βεβαια, αφου θεωρω τον Rudess εναν απογοητευτικο σολο keyboard player ουτως ή αλλως.

Προσωπικα περιμενω πως αυτος ο δισκος θα ειναι απλως το επομενο Dream Theater, χωρις φωνητικα. Δεν θεωρω οτι θα εχει καποια διαφορετικη προσεγγιση στον ηχο του και στις συνθεσεις του απο οτιδηποτε εχουμε ακουσει στους Dream Theater τα τελευταια 10 χρονια και συγκεκριμενα απο τοτε που εφυγε ο Portnoy. Ημερομηνια δε νομιζω πως υπαρχει ακομα.

ΥΓ1. Δε θα ειχα καμια αντιρρηση στο να γινουν μια απολυτα επιστημοκαυλη τεχνοκρατικη μπαντα. Απο το να γραφουν astonishing παπαριες για ρομποτ που θελουν να σκοτωσουν την “καλη” μουσικη , κλισε νοσταλγικες και καλα ρομαντικες αηδιες οπως στο Dream Theater (2013) και ακομα και rock opera τυπου Scenes From A Memory (εχει γερασει πολυ ασχημα το κονσεπτ, σε αντιθεση με την μουσικη), χιλιες φορες να γραφουν για ταχυτητες φωτος, επιταχυνση, μαυρες τρυπες και αλλα τετοια.

ΥΓ2. Εβαλα τωρα να ακουσω το Suspended Animation, καθως ομολογω πως δεν θυμαμαι ουτε νοτα πλεον. Ισως το ειχα αδικησει τοτε, μιας και στο μεσοδιαστημα μεταξυ Train Of Thought και Octavarium ειχα ξενερωσει πολυ με Theater. To Octavarium με κερδισε ξανα.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έδωσα τρελή βάση στο στιχουργικό κομμάτι των Θιατερ. Πάντα τους άκουγα και τους ακούω για το μουσικό κομμάτι (μέσα και η φωνή σε αυτό), ασχέτως αν είχαν διάφορες στιχουργικές εκλάμψεις εδώ και κει.

Σήμερα πλάκα πλάκα άκουγα το six degrees και τα blind faith, misunderstood, great debate είναι απίστευτα κομμάτια, μακριά από το safe zone τους και ο τελευταίος πραγματικός πειραματισμός τους (ειδικά το misunderstood).

Για τον rudess συμφωνώ απόλυτα.
Όπως και για τον Petrucci. Ακόμα και τώρα γράφει σόλο με νόημα και ο ορφα κιθαριστικά μέρη και συνδιάζει πολύ όμορφα την ουσία με την τεχνική. Απλά πλέον πιστεύω ότι δουλεύει στον αυτόματο, καθώς ναι μεν συνεχίζει να γράφει ωραίες κιθάρες, αλλά από το octavarium και μετά έχει κολλήσει σε ένα τρόπο γραψιματος και κυρίως σε ένα ήχο που δεν τονιζει πολύ καλά το παίξιμο του. Γιατί στην ουσία και το scenes σε πολλά σημεία, είχε την προσέγγιση που έχει και τώρα. Όμως αυτός ο παχύς μέταλ ήχος που έχει επιλέξει, δεν αφήνει σε πολλά σημεία την κιθάρα του να εκφραστεί διαφορετικά. Τεσπα Πετρουτσης είναι, ξέρει πολλά περισσότερα από μένα

Όσων αφορά το suspended animation, είναι αρκετά καλός δίσκος, ακόμα και το Glasgow kiss να είχε μόνο, θα άξιζε. Απλά το να βγάλει εναν δίσκο ίδιο με τους θιατερ (που θα βγάλει δηλαδή), δεν μου βγάζει πολύ νόημα, εκτός αν μιλάμε για κανένα προγκ όργιο, που φυσικά δεν θα έλεγα ποτέ όχι. Όπως και να χει, θα τον περιμένω με προσμονή, άντε να χει και καναν πορτνου μέσα να γουστάρουμε δίπλα.

Μην εισαι αμπαλος! Μου θυμιζεις τον @pantelis79 που λεει δεν δινει μεγαλη σημασια σε στιχους στην μουσικη γενικοτερα. Οι στιχοι σε οποιαδηποτε μεγαλη μπαντα που εχει πραγματα να πει, ειναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ σημαντικοι, και μπορουν να μεταμορφωσουν ενα τραγουδι απο τεραστιο σε μυθικο. Οποιος νομιζει οτι μπαντες οπως Pink Floyd, Rush, Queen, Metallica κι ενα σωρο αλλες εγιναν μυθικες λογω της μουσικης τους, ειναι βαθια νυχτωμενος κατα την αποψη μου (δεν λεω οτι ειπες εσυ ή καποιος αλλος κατι τετοιο, απλα γνωριζω πως υπαρχουν κι αυτοι οι ανθρωποι).

Γιατι νομιζεις οτι τα Images, Awake, A Change Of Seasons, Falling Into Infinity εμειναν στην ιστορια ως η καλυτερη δεκαετια των Dream Theater? Οι στιχοι σε ολους αυτους τους δισκους μιλανε για τα παντα, για την ζωη, για σχεσεις, για το συμπαν, για τον ανθρωπο. Ο Mike Portnoy λειπει απο τους Theater ΚΑΙ για αυτον τον λογο, κι οχι μονο για τους αλλους 40.

Και στο Six Degrees που ανεφερες, εκαναν πολυ γαματη δουλεια με τους στιχους οι Theater αφου εκαναν την καυλαντα τους με το SFAM και το concept album. Και τα Train Of Thought και Octavarium εχουν γαμω τους στιχους βασικα. Μετα αρχισαν λιγο να γινονται ελαφρολαικοι με ιστοριες για εναν τυπο απο την Τοσκανη που τρομαξε τον Πετρουτσι οταν ηταν παιδακι , ενα αυτοκινητιστικο δυστυχημα και αλλα αστεια (και επεστρεψαν σε γαματους στιχους στο Dramatic Turn Of Events, η φυγη του Portnoy τους εδωσε την αναγκη να αποδειξουν οτι γαμανε και χωρις αυτον, και αυτο λειτουργησε θετικα σε ολα τα επιπεδα).

Σορρυ για το σεντονι (ενα ακομα) , αλλα ακουσα ολο το Suspended Animation αυτες τις ωρες που μεσολαβησαν. Τελικα ειναι πολυ καλος δισκος. Βρωμαει απο χιλιομετρα μακρια αμεσως, οτι ειναι κυριολεκτικα το σταδιο εξελιξης αναμεσα στο Train Of Thought και το Octavarium, κιθαριστικα.

Απο τη μια εχει τα βαρια κι ασηκωτα riffs να πλαισιωνουν τις μελωδιες του Petrucci, απο την αλλη εχει ενα σωρο ΜΕΛΩΔΙΑΡΕΣ και σολιδια, τα οποια θυμιζουν τραγουδια οπως Sacrificed Sons (το αγαπω) και Never Enough και το ομωνυμο Octavarium. Θα το ακουσω πολλες φορες στις επομενες μερες, γιατι ειμαι σε τετοιο mood.

Ως τωρα εχω ξεχωρισει τα Glasgow Kiss ( το μονο που θυμομουν καπως), Tunnel Vision (εκπληκτικο απλα), Curve και Animate - Inanimate, που αποτελει εκπληκτικο τελειωμα στον δισκο. Επισης, ΠΟΛΛΗ Σατριανιλα. Και αυτο ειναι παντα καλο.

Ο @pantelis79 εκτιμα πολυ τους καλους στιχους και “συγχωρει” τους μετριους/αδιαφορους στιχους. Σε καμια περιπτωση δεν τους δινει τη βαρυτητα που δινει στη μουσικη.

Το ιδιο λεμε. Για μενα ενα τραγουδι με μετριους ή κακους στιχους δεν μπορει να ειναι δεκαρι παντως.