Πολλή δυσαρμονία ο δίσκος, που δεν με ενοχλεί, αντιθέτως, απλά με αυτή τη συνθετική προσέγγιση από ένα σημείο και μετά κάπου “χάνει”. Ίσως να φταίει και η διάρκεια. Ωραίος συνδυασμός όμως όπως και να έχει, που ατμοσφαιρικά βγάζει νόημα.
Δεν ντρέπονται να το παραδεχτούν και οι ίδιοι πως αγαπάνε πολύ το grunge. Είχε και Patton αλλά από ένα σημείο και μετά πείστηκα πως στις ηχογραφήσεις είχαν αφίσες στο στούντιο των Staley και Carl Michael Eide για αυτό επέμεινα εκεί χαχα!
Το νέο Benediction μπαίνει κάπως έτσι
O Ιngram ούτε στα νιάτα του δεν ακουγόταν έτσι.
Νιαμ νιαμ, για να δούμε αν συνεχίζει το ίδιο καλα.
edit: το σίγουρο είναι ότι ο νέος drummer αν και ωραίος, σίγουρα δεν πλησιάζει την κάβλα και την hardcore-ιλα που έβγαζε ο Hutton, αλλά he does the job.
Double post γιατι έτσι.
Aν και σχεδόν fanboyς, να πω ότι το νέο Benediction σφάζει.
Είναι σίγουρα το καλυτερο τους αλμπουμ από το 1998 (ήταν το θεικό Grind Bastard τότε). Γενικά βγάζουν πολύ ενέργεια, με το old school απλό death metal τους. Groovάρουν αρκετά, και ο Ingram είναι πραγματικά ανέλπιστα καλός.
Μάλλον μόλις καταλήφθηκε η θεση “3” στην φετινή λίστα.
Το 1 μου έχει καπαρωθεί από το Triptykon και αφού δεν έφυγε από εκεί απο την δισκάρα των Caligula’s Horse, τότε δύσκολα να φύγει.
Δεν είχα ακούσει Skeletal Remains (πόσο κακό όνομα?), αλλά αυτό που έβαλα να ακούσω τώρα, είναι πάρα πολύ καλό. Ξεκάθαρα από τις τοπ μέρες των Morbid Angel, σου δίνω καρδούλα γιατί αν συνεχίζει έτσι, τότε μιλάμε για πολύ καλό πράμα.
Φέτος πάντως οι καλύτεροι καθαρά death metal δίσκοι που άκουσα, προσωπικά μιλώντας, ήταν τα Cryptic Shift και Necrot (που ίσως είναι και εύκολα στη δεκάδα μου).
Πάντως να πω ότι το τεχνικό κομμάτι στο death metal, το έχω βαρεθεί αρκετά(όπως και το ανελέητο blast beat). Το να υπάρχουν διάσπαρτα σημεία, ίσα ίσα που δίνουν γεύση, αλλά μου φαίνεται πλέον υπάρχει αφθονία σε technical whatever metal, αλλά ευθυτενή και groovάτα πράγματα, τουλάχιστον στα αυτιά μου φτάνουνε λίγα.
Oι Cryptic Shift πάντως, αν εξαιρέσεις το σοκ του 25άλεπτου, έχουν ωραίο εξώφυλλο και ωραίο τίτλο, οπότε θα τσεκαριστούν.
Κάπου εδώ να κάνω και ένα offtopic: is it just me ή τα τραγούδια που είναι μεγάλα δυσκολεύεστε και σεις να τα ακούσετε πλέον? Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με την διάρκεια. Αλλά ρε παιδί μου, οκ, ο καλλιτέχνης θέλει να το δείς σαν ολότητα, σεβαστό αυτό. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση, σε κομμάτι το οποίο είναι πάνω από 15 λεπτά, να μην υπάρχει ένα σημείο που να πείς ότι οκ, εδώ το κόβω γιατί έχει εμφανή αλλαγή.
Και το λέω ξεκάθαρα ως προς την βοήθεια του ακροατή. Γιατί τώρα μπορεί να μου αρέσει ένα κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά να θέλω να ακούσω το τάδε σημείο που βρίσκεται στο 18ο λεπτό. Το να κάνω ff το κομμάτι μέχρι εκεί (σε συνθήκες ακρόασης εκτός υπολογιστή) είναι δύσκολο.
Πολύ συχνά δλδ κάνω skip δίσκους και καλλιτέχνες για τέτοιους λόγους.
Αρκετά “μη μουσικό” αυτό που λέω, που δεν προωθεί την αναπόσπαστη ακρόαση, αλλά ας δούμε πρακτικά το θέμα όμως.
Πχ οι rush στο 2112, το ομώνυμο το έχουν χωρισμένο σε μέρη, αλλά στον δίσκο είναι ενιαίο. Γιατί γαμώ το σπιτάκι μου?
Ίσως το “Moonbelt Immolator” να είναι και το death metal τραγούδι της χρονιάς για μένα ε
Πάρε και μια πιο αναλυτική άποψη (που περιέχει και μια δεύτερη μέσα):
Όσον αφορά το Necrot, μέχρι να ανέβει και η επίσημη παρουσίαση, να πω πως έχει riff-άρες, τρομερά σόλο και στίχους, 2/2 οι κερατάδες. Ευτυχώς κάποιος @plex27 το έχει post-άρει ήδη στο σχετικό νήμα!
Αν σας αρέσει και HM2 worship, όπως θα έπρεπε χαχα, ό,τι καλύτερο άκουσα φέτος: