Να κάνω και γω λίστα:
Αccept: έχω προσπαθήσει να ακούσω, αλλά οι φωνές είναι μεγάλο dealbreaker. Είναι πραγματικές αστείες και των 2, με τον udo να ειναι βασιλιάς σε αυτό. Αυτό δεν είναι γρέζο, είναι κωμωδία.
Frank Zappa: εχω προσπαθήσει να μου αρέσει, πραγματικά πολύ. Το comedy κομμάτι όμως στα φωνητικά, δεν το μπορώ καθόλου.
System of a down: Φοβερή μπάντα, φοβερή μουσική, φοβερές φωνές…γιατί είναι εδώ όμως? Το σαρκαστικό στοιχείο στις φωνές έχει τόσο μεγάλη συμμετοχή, που ενώ λατρεύω το Toxicity, συγχρόνως με κάνει να το σιχαίνομαι.
Judas Priest: Σοβαρά τώρα, τόσο μεγάλη μπάντα, σε κάποιους δίσκους πως είναι δυνατόν να έχεις τόσο ανεμπευστο ντραμμερ? To british steel είναι αστείο, αφού το απλοικό/βαρετό drumming κατεβαζει τον δίσκο 38 επίπεδα κάτω. Όχι ότι το screaming ή το defenders εχουν κάτι το εξαιρετικό, αλλά κρατάνε ένα επίπεδο. Επίσης ο Χαλφορντ είναι περιεργος τραγουδιάρης, καθώς κάποιες ακροβασίες του είναι ανούσιες (για τα γούστα μου) σε κάποια τραγούδια. Παρόλαυτά έχουν 5-6 δίσκους απολαυστικότατους (Sad wings, sin after sin, screaming, defenders, painkiller). Μεγάλο dealbreaker το υπερμεταλλικό ντύσιμο.
Motorhead: Δεν έχω καταλάβει την τόσο τρέλα με αυτούς, αν και αντιλαμβάνομαι πως την εποχή που βγήκαν δεν υπήρχε κάτι αντιστοιχο.
Εσχάτως έχω αρχίσει και εκτιμώ Overkill και Ace of Spades. Kαι λίγο Bomber.
Εxodus, Overkill, Anthrax: Sorry, αλλά δε με έχει αγγίζει καθόλου το θρας τους. Είτε αδιάφορες φωνές(νταξει Bush ωραίος), είτε αδιάφορες παραγωγές, είτε αδιάφορα ριφφς.
Grave Digger: αχαχαχα. Φωνή κατηγορία Accept.Επόμενος.
Hawkwind: ωραία μουσική μέχρι την στιγμή που μπαίνει ο παντελώς άνοστος τραγουδιάρης. Next.
Helloween (Kiske εποχή): Φοβερό το ομώνυμο κομμάτι, αλλά από εκεί και πέρα το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι το live in the uk. Studio albums από αυτή την περιοδο, μηδεν.
Iron Maiden: φυσικά τους λατρεύω, αλλά με αφορμή το προηγούμενο σχόλιο για studio albums, απλά ήθελα να αναφέρω, πως πόσο φαίνεται η διαφορά του Dickinson από το Powerslave και μετά. Το piece of mind φαίνεται παιγμένο μια ταχύτητα κάτω. Πόσο ανωτερα είναι τα flight of icarus και revelations όταν τα ακους στο live after death? Τα οποία και πιο γρήγορα είναι και ο Dickinson φαίνεται να πατάει εξαιρετικά καλύτερα. Γενικά Number of the Beast (λιγοτερο) και Piece of mind(περισσότερο), υπερεκτιμημένοι δίσκοι.
Bathory: Σορυ @apostolisza8 , αλλά την φωνή δεν την μπορώ με την καμία.
Κing Diamond: Nταξει, εδώ μιλάμε για κιθάρες κεντήματα. Φωνητικά ο βασιλιάς με ζορίζει. Βγάζει φοβερές μελωδίες, έχει στήσει την μπάντα του μοναδικα, αλλά τα στρουμφίσματα, πάντα με ζόριζαν. Παρολαυτά τον δέχομαι.
Manowar: Σορυ @Red_Viper, αλλά πραγματικά αυτή η ανδρίλα με κάνει να φεύγω χιλιομετρα μακριά. Φωνάρα ο ανταμς, έχουν και ωραία κομμάτια (συμπαθώ κομμάτια από την ποζερ εποχή τους όμως), αλλά με την καμία. Κανονικά, μετά τα 90s που ξυπνησε λίγο ο κόσμος και καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του (λέμε τώρα…), κάθε φορά που έβγαιναν στην σκηνή, θα έπρεπε να τους παίρνουν με τις πέτρες.
Αυτά προς το παρον, ότι μου ήρθε από τα “βασικά”.
Δινει πονο το θρεντ.
