σχετικό post in-coming 
1 Like
αυτό ίσως αποδειχθεί λίγο hot take γιατί πχ βλέποντας την ταινία με την δικιά μου -η οποία είναι fan της φάσης και την περίμενε πως και πως μετά τα The Crown κτλ-, ενώ εγώ ενθουσιάστηκα μπορώ να πω, αυτής δεν της άρεσε καθόλου, σχεδόν σταμάτησε να το παρακολουθεί…
Είναι αρκετά περίεργη ταινία και πάνω κάτω δεν είναι αυτό που θα περίμενε κανείς, μιας και ακροβατεί οριακά μεταξύ πραγματικών γεγονότων και ενός ονείρου/εφιάλτη, με μια ροπή προς το ονειρικό/εφιαλτικό μέρος -βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα ναι, δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα όμως, ότι συμβαίνει στη ταινία είναι κατά κύριο λόγο προϊόν μυθοπλασίας ενός σαββατοκύριακου στο εξοχικό της Βασιλικής οικογένειας που λαμβάνει μέρος κάτι σαν συγκέντρωση όλων για δείπνα και κυνήγι-…
Ίσως γράψω και για αυτό κάποια στιγμή καμιά αράδα, αλλά δεν είναι σίγουρα η τυπική κλασσική wikipedia βιογραφική ταινία (με τα + και - της αυτό το είδος ταινιών), δεν συστήνει τα πρόσωπα ή τα ιστορικά γεγονότα, ούτε τα εξιστορεί, ούτε παίρνει θέση, απλά βουτάει στην διαταραγμένη ψυχοσύνθεση ενός γνωστού προσώπου που προϋποθέτει ότι ο θεατής ξέρει την ιστορία του και κολυμπάει εκεί… κάπως έτσι τεσπά
να το πω ακόμα πιο περίεργα , όπως το ένιωσα δηλαδή όταν τελείωσε η ταινία: αν θα μπορούσα να σκεφτώ ένα κινηματογραφικό έργο που θα έλεγα ‘‘αυτό είναι εφάμιλλης φύσης με το ‘‘Τreasure’’ ή το ‘‘Heaven or Las Vegas’’ των Cocteau Twins’’, θα ήταν αυτό πιθανότατα…
υγ. Πολλά όμως +++ στην Στιούαρτ που παίζει σχεδόν σε όλη τη ταινία πολύ συγκρατημένα και με βαθιά εσωτερικότητα, χωρίς over υπερβολές ή καρικατουρίστικες μανιέρες μιμούμενη την πραγματική Νταϊάνα -στην οποία δεν μοιάζει και ιδιαίτερα-… έχει υιοθετήσει λίγο τον τρόπο που μιλούσε ή κάποιες στάσεις του σώματός της όταν στεκόταν ακίνητη, αλλά κατά τα άλλα θα μπορούσε να ήταν η οποιαδήποτε χαρακτήρας οποιαδήποτε ταινίας, παγιδευμένη σε έναν υπαρξιακό εφιάλτη…βοηθιέται πολύ που η ταινία δεν είναι αμιγώς βιογραφική αλλά αυτό το κάτι άλλο που είναι, το οποίο της δίνει την δυνατότητα να μην κολλήσει σε μια τυπική δραματική ερμηνευτική μανιέρα… πάρα πολύ καλή, ανέλπιστα για εμένα!
Έβαλα cinobo σήμερα μόνο για αυτό, φανταστικό.
3 Likes
Εγω το ειχα δει σινεμα το Digger. Να πω την αληθεια μου, το περιμενα καλυτερο. Αυτο που θυμαμαι να αισθανθηκα ειναι οτι δεν ειχε καποιον συγκεκριμενο στοχο, δε μου εδωσε να καταλαβω που ακριβως ηθελε να το παει. Εντυπωσιακες οι εικονες και η ατμοσφαιρα παντως. Ισως υποσυνειδητα να με ενοχλησε και η τροπη του 
.
1 Like
Που λέτε, φέτος (πέρσυ δηλαδή) δεν είδα όσες ταινίες ήθελα. Νομίζω σχεδόν όσες ταινίες είδα από το 21, τις είδα σε σινεμά. Για Dune, The Last Duel, Halloween, Titane τα έχουμε πει. Από ταινίες που αναφέρθηκαν και δεν έχω μιλήσει μου άρεσε πάρα πολύ το Digger (το οποίο θεωρώ πως είχε σαφέστατο στόχο σε αντίθεση με τον @pantelis79 και η στάση του υπέρ της φύσης, εναντίον του καπιταλισμού και της βιομηχανοποίησης που παρουσιάζονται σαν βασικοί υπαίτιοι της καταστροφής του περιβάλλοντος αλλά και το πολύ πειστικό, δυνατό δράμα και η σύγκρουση πατέρα και γιου είναι όλα στοιχεία που δόθηκαν εξαιρετικά και μέσα από εικόνες δυνατές και immersive), εξίσου μου άρεσε το Bad Luck Banging or Loony Porn, το καινούριο του Wright με ικανοποίησε, μα πέρα από αυτά θέλω να σταθώ σε 2 ταινίες που δεν αναφέρθηκαν.
Πρώτον, το Cry Macho του Eastwood το οποίο πέρασε και δεν ακούμπησε εμπορικά. Ναι, έχει κάνει καλύτερες ταινίες τα τελευταία χρόνια, μα παρ’όλα αυτά μιλάμε για ένα αρτιότατο έργο, με σφραγίδα Clint. Και μόνο που είναι ακόμα σε θέση να γράφει, να σκηνοθετεί και να παίζει, εμένα μου κάνει. Και ας είναι απλές ιστορίες, χρειαζόμαστε και τέτοιες. Η ταινία αυτή είναι τρυφερή υπό μία έννοια, έχει σε σημεία πολύ καλό αυτοσαρκαστικό χιούμορ και αποτελείται από χαρακτήρες που νοιάζεσαι για αυτούς. Είμαι fanboy του Eastwood, κάθε ταινία του θα πηγαίνω να την βλέπω με ενδιαφέρον, είναι από τους τελευταίους μιας άλλης εποχής και κάθε κινηματογραφικό ραντεβού αναμένεται με προσμονή αλλά και μια μικρή συγκίνηση.
Το άλλο που θέλω να σχολιάσω είναι το Quiet Place 2. Το πρώτο το βρήκα τίμιο, δεν με ενθουσίασε αλλά δεν ήταν και σπατάλη χρόνου. Ε το δεύτερο είναι 2-3 σκάλες πάνω. Πολύ πιο ώριμο, μαεστρική σκηνοθεσία (η σεκάνς στην προβλήτα σίγουρα έκανε τον Carpenter να σκάσει χαμόγελο), συνολικά το βρήκα πάρα μα πάρα πολύ δυνατό. Αναπάντεχη και απολύτως καλοδεχούμενη έκπληξη.
4 Likes
Αυτό δεν το πρόλαβα γαμώτο στις αίθουσες
Cry Macho και Quiet Place 2 με έψησες να τα δω άμεσα αν γίνεται… Eastwood εκτιμώ γενικότερα χωρίς να είμαι σκληροπυρηνικός fan, ενώ Quiet Place 1 δεν είχα τρελαθεί αλλά είχα περάσει και εγώ αρκετά καλά
2 Likes
Έκατσα και είδα West Side Story & The Power Of The Dog
West Side Story: Τα ρομαντικά δράματα και τα μιούσικαλ δεν είναι my cup of tea. Έτσι ένας συνδυασμός των 2 δεν θα μπορούσε να μου αλλάξει γνώμη. Βαρέθηκα λίγο αλλά οφείλω να αποθεώσω για ακόμα μια φορά τον μεγάλο Steven Spielberg. Έχει κάνει δράματα ,ταινίες με αρχαιολόγους, με εξωγήινους, με δεινόσαυρους, με δυστοπικό τεχνολογικό μέλλον κλπ κλπ και είναι όλες μια και μια. Δεν είναι αλλό ενα Monster movie, δεν είναι άλλο sci fi και στην περιπτωσή μας δεν είναι άλλο ένα ρομάνζο είναι Σπίλμπεργκ τελεία και παράγραφος. Δεν είναι το είδος ταινίας που προτιμώ να βλέπω αλλά παραδέχομαι πως είναι όμορφη σε πολλούς τομεις
The power of the dog: Θυμάμαι με τον πατέρα μου μικρός είχαμε λιώσει τα western και τους έχω αδυναμία από τότε. Νταξ το συγκεκριμένο δεν έχει σχέση με το κλασικό western με ινδιάνους vs Αμερικάνους, πιστολίδι και παρανομία αλλά με κέρδισε. Benedict Cumberbatch εξελίσσεται σε όνομα εγγύηση για μένα. Δυνατό δράμα η ταινία με αλκοολισμό, συντροφικότητα αλληλεγγύη και ένα γλυκόπικρο τέλος. Έχει τα θεματάκια του με (διάλογοι, κουραστική σκηνοθεσία σε κάποια σημεία) αλλά σε γενικες γραμμές πολύ καλή ταινία
1 Like