συνέβη και σε μένα, αυτό με τους Στέρεο νόβα στον στρατό. Είναι γενικό το φαινόμενο?
Να σου απαντήσω. Welcome to Hell και πρώτα Celtic Frost τα γουστάρω πολύ, τα πρώτα Bathory δεν τα έχω ακούσει για να σου πω. Αλλά δεν μπορείς να μου τα βάζεις στην ίδια φάση με το Metal From Hell.
Αυτοί που αναφέρεις έπαιξαν μεν heavy metal διαφορετικής φύσης, με έντονο το thrash(τουλάχιστον) στοιχείο, ενώ οι Satan’s Host που βγήκαν κάποια χρόνια ασχότερα, όταν είχαν ήδη καθοριστεί οι υποκατηγορίες του heavy metal, αυτό που προσπάθησαν να παίξουν δεν μπορώ να το πω κάτι άλλο από heavy metal αμερικάνικης σχολής, εμπλουτισμένο με το δικό τους “στοιχείο”.
Επίσης, στους Venom πρώτα προσέχεις και ασχολείσαι με το groove και το attitude τους, παρά με την ποιότητα της μουσικής(που και πάλι τα όργανα, άσχετα απ’ τον ήχο που έχουν, είναι ευδιάκριτα και καταλαβαίνεις τουλάχιστον τι παίζουν), ενώ για μένα οι Celtic Frost ήταν τόσο μπροστά σε αυτό που έπαιζαν που δεν είναι λογικό να επικεντρωθείς στην μουσική σαν σημείο κριτικής. Αντίθετα, επιμένω ότι οι Satan’s Host με μία τέτοια φωνή στο οπλοστάσιό τους είχαν να κάνουν πολύ λίγα από μουσικής πλευράς, αλλά ακόμα κι έτσι απέτυχαν.
Τέλος, νομίζω ότι είπα και πριν ότι γενικά δεν έχω ιδιαίτερο θέμα με τις σκατοπαραγωγές, και σε κάτι περιπτώσεις σαν αυτές που πιάνεις νομίζω ότι συνεισφέρουν κιόλας στο τελικό αποτέλεσμα. Αλλά εδώ πιο πολύ καταστρέφει την όποια υπόσταση έχει ο ήχος παρά του δίνει κάποια ταυτότητα.
Sun of the Blind ‘‘Skullreader’’
Χάσιμο ο δίσκος, ε. Αν και Darkspace + Paysage d’Hiver δεν με είχαν ενθουσιάσει, αυτό εδώ με κρατάει για αρκετές ώρες με συνεχόμενες ακροάσεις. Πιο στρωτό, ευκολοάκουστο και γενικά αν είχε άλλη παραγωγή το κανες και ωραία doom-ιά.
Διακρίνω μια σύγχυση ως προς έννοιες όπως “ποιότητα μουσικής”, “groove/attitude”, “πρωτοπορία” κτλ., καθαρά προγκρεσσιβίστικης προέλευσης βέβαια, οπότε εν μέρει αναμενόμενη και κατανοητή (γατάκι :razz:).
Το λοιπόν. Δεν υπάρχουν ανώτερα και παρακατιανά είδη μουσικής, τα οποία κρίνεις με διαφορετικό κριτήριο, τύπου “αυτό είναι heavy/power, άρα πρέπει να είναι ποιοτική η μουσική, ενώ εκείνο είναι black/death/thrash, άρα η μουσική εξ ορισμού είναι κακή και προσέχουμε άλλα πράγματα”. Εδώ Βαγγελάκη την πάτησες επειδή έχεις ένα δίσκο heavy/power αλλά παιγμένο με black/death νοοτροπία. Προφανώς και δε θα βρισκες τα τεχνικά/φαντεζί ριφφάκια που έχεις συνηθίσει από το prog/power σου, αντιθέτως πάρε στη μάπα χάος και παράνοια. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις δύο επιλογές έχεις: ή ξεχνάς τα heavy/power “πρότυπα”, βυθίζεσαι μέσα στην ατμόσφαιρα του δίσκου και ΝΙΩΘΕΙΣ, ή σπάζεσαι που δε βρήκες τα τυπικά power riffs σου και πας παρακάτω αφήνοντας πίσω ένα “οκ προφανώς δεν είναι για μένα”.
Για μένα το Metal from Hell είναι ένας δίσκος σημαντικός αλλά και γαμάτος. Σημαντικός είναι επειδή παρουσίασε μια άλλη οπτική στο πώς παίζεις το heavy/power, έβαλε φρεσκάδα στο genre, γενικά ήταν κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο μπλα μπλα μπλα, ναι οκ, καλά είναι όλα αυτά.
Γαμάτος είναι επειδή απλά τον ακούς και σου μπαίνει το αγγούρι στο γκώλο, επειδή σου γαμάει το μυαλό αυτή η ανίερη ατμόσφαιρά του, επειδή σε κάνει να σκέφτεσαι, ρε πούστη μου είναι όντως “metal from Hell”. Και αυτό δε θα μπορούσε να το κάνει χωρίς συνθέσεις. Και βέβαια έχει συνθέσεις και μάλιστα γαμάτες. Απλά εστιάζουν περισσότερο στην ουσία της ατμόσφαιρας που θέλουν να δημιουργήσουν και όχι στο κάθε ριφφ του κάθε κομματιού χωριστά. Το πρώτο είναι σαφώς γνώρισμα του ακραίου ήχου και το δεύτερο του πατροπαράδοτου heavy/power ήχου. Δεν τίθεται θέμα προτίμησης, μας κάνουν και οι δύο τρόποι, απλά ούτε απορρίπτουμε κάτι από τα δύο βάσει στερεοτύπων. Άσε που στην πραγματικότητα αν οι Satan’s Host επέλεγαν να κινηθούν σε πιο στάνταρ power χωράφια μάλλον θα έπεφταν στην κοινοτυπία.
Α. Και οι Celtic Frost ήταν μεγάλοι επειδή η μουσική τους (η οποία περικλείει και δεν αποκλείει έννοιες όπως το groove και η ριζοσπαστικότητα στην έκφραση και το attitude) ήταν μεγάλη. Γατάκι.
ωραία τα λες… αν δεν τον είχα ακούσει θα έλεγα τι δισκάρα έχασα ρεσυ! 
κοίτα, εγώ δε βρήκα καμία ατμόσφαιρα σαν αυτή που περιγράφεις παρα μόνο δηθενίστικη καταναγκαστική προσπάθεια τζούφιας “κακίας” μέσα από θρασοριφς και ανούσια blastbeats γιατί έτσι πρέπει να το κάνουμε… Κρατάω μια πισινή βέβαια ότι ίσως με χαλάει (πρωτιστα) η γάγγραινα που λέγεται overproducing και θάβει χιλιάδες άλμπουμς στις μέρες μας
Κρίμα που διόρθωσες το όνομα του δίσκου, ψηνόμουν να στην πω. :lol:
Δεν μίλησα ποτέ για ανώτερα και κατώτερα είδη(σκόπιμα έστω), παρά μόνο για την δική μου οπτική, την προτίμηση μου αν θες ρε διάολε. Εγώ όταν έβαλα να ακούσω τον δίσκο αυτό περίμενα να ακούσω ακριβώς αυτό που λες, heavy/power με βαβουριασμένη occult αισθητική (γιατί δεν καταλαβαίνω πώς ακριβώς προκύπτει death/black αισθητική εν έτει 1986). Οκ, ίσως να περίμενα κάποια γαμάτα ριφς, αλλά εγώ δεν άκουσα ΚΑΝ ριφ.
Και η ατμόσφαιρα, σε αντίθεση με αυτά που προαναφέραμε, μου βγαίνει τέρμα επιτηδευμένη και κακοεκτελεσμένη, με εφέ να πετιούνται απ’ το πουθενά, πολλές φορές με μικρή συνοχή με το υπόλοιπο μπάχαλο. Και γενικά βλέπω την ροή της μελωδίας στο μεγαλύτερο μέρος να την κουβαλάει ο Conklin άσχετα με το τι παίζουν από πίσω οι άλλοι(δεν φτιάχνεται ατμόσφαιρα) ή όταν προσπαθεί να φτιαχτεί κάτι από τα όργανα πολλές φορές να παρεμβάλλεται ο Conklin και να χαλάει ότι υπάρχει. Έχετε κάθε δικαίωμα να το θεωρείτε απόκοσμο και χαοτικό και διεστραμμένο και τα σχετικά, αλλά εμένα ειλικρινά δεν με τράβηξε καθόλου.
Α, btw, καταλαβαίνω και αναγνωρίζω ότι έφεραν μια διαφορετική αισθητική στην αντιμετώπιση του κλασικού ήχου, η φρεσκάδα στο είδος πού ακριβώς είναι; Πόσες μπάντες έχουν επηρεαστεί από αυτό που έπαιξαν εδώ οι Satan’s Host; Δεν προσπαθώ να πω κάτι, απλά δεν έχω ιδέα από τέτοιες μπάντες.
Εν πάσει περιπτώσει, μάλλον ο δίσκος δεν είναι για μένα. :razz: Κρατάω 2-3 κομμάτια που ξεχώρισα και προχωράω.
Υ.Γ. Ναι, ο τρόπος εκτεταμένης γραφής μου προκύπτει εκ μίας νεοαποκτηθείσας προγκίζουσας ελιτίστικης, ξερολίστικης νοοτροπίας. Το ομολογώ, please bear with me. 
Ε σόρι, για κάποιο λόγο το μυαλό μου πήγε στους Onslaught, τι να κάμω. Δεν είναι τυχαίο πάντως!
Τελικά απ’ ότι βλέπω το Metal From Hell είναι τελείως love/hate περίπτωση, και τώρα που το σκέφτομαι του ταιριάζει τελείως. Είναι ένας από κείνους τους δίσκους που κάνουν κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο (και όχι, βλακάκο Βαγγέλη, δε χρειάζεται να έχεις μιμητές και ακόλουθους για να θεωρείται ότι έχεις φέρει κάτι καινούριο σ’ ένα είδος!), και όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις η αποδοχή είναι κάθε άλλο παρά καθολική. Δεν υπαινίσσομαι τίποτα, δεν το παίζω awake σε φάση “αχ δεν το πιάνετε φτωχοί μου γκαζμάδες”, καμία σχέση. Επιμένω ότι όταν μιλάμε για τέτοιους, Ακραίους δίσκους (γιατί είναι ακραίο το Metal From Hell κι ας υποτίθεται ότι είναι power), το θέμα είναι να νιώσεις. Αν δε νιώσεις, αναγκαστικά αρχίζεις να ψειρίζεις τα ριφφς, τις δομές, τις μελωδίες και όλα αυτά και φυσικά το χεις χάσει το παιχνίδι.
Μπορεί όλο αυτό το χαοτικό vibe που βγάζουν οι Satan’s Host να σας φαίνεται fake, κύριοι, αλλά εμένα με ελκύει. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο είναι λογικό τέτοιες (σπάνιες) προσπάθειες να βγάζουν μια τέτοια δηθενίλα και επιτήδευση σε όσους τελικά δεν κερδίζονται από το τελικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ κάποιον να λέει π.χ. “τίμιο σατανιστικό heavy/power το Metal From Hell, αλλά δε μου είπε κάτι”. Είναι σα να γράφει κάποιος για το Dimension Hatross των Voivod, ας πούμε, “αυτά είναι, θρας στη μάπα όπως το θέλουμε και ποιός γαμάει τεχνικές και πειράματα και φλωριές”. Θα ήταν τελείως άκυρο.
Btw, Βάγγο, περί black/death πιάνεσαι τελείως αδιάβαστος. Αυτά τα είδη μπορεί να σχηματίστηκαν οριστικά στα 90’s αλλά τα θεμέλιά τους είχαν μπει ήδη από τις αρχές των 80’s, από το Welcome to Hell ακόμα-ακόμα μη σου πω, και εν συνεχεία από τους Celtic Frost, τους Bathory, τους Possessed κτλ. (δεν ήταν καθόλου τυχαίες προηγουμένως οι σχετικές αναφορές). Συνεπώς ακόμα και εν έτει 1986 μπορούμε άνετα να μιλάμε για black/death αισθητική σε κάποια λίγα metal συγκροτήματα. Το ότι ένα απ’ αυτά έμελλε να είναι ένα συγκρότημα όπου τραγουδάει ένας θρυλικός power υψίφωνος είναι όντως έκπληξη, δε διαφωνώ, αλλά αυτό κάνει το όλο πράγμα ακόμα πιο γαμάτο.
Το δις εξαμαρτείν… [-X
Ρε Onslaught! Φύγετε από το κεφάλι μου λέμε!
Ναι ρε αυτά τα γνωρίζω, αλλά τα βλέπω πιο πολύ σαν θεμέλια και γενικά πράγματα διάσπαρτα στον ήχο κάθε μπάντας μέχρι τότε, όχι τόσο σαν συμπαγή αισθητική ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο. That much.
και όπως (σχεδόν) πάντα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ένας συμπαθητικός δίσκος, με την ιδιαιτερότητα του πρώιμου black/death ύφους με Τύραννο στη φωνή, που η καλτοποίηση τον έχει ανεβάσει στην συνείδηση πολλών, 5 λέβελ πάνω από την κανονική του αξία
@Moonchild
Κοίτα, όπως το βλέπω εγώ, μπορεί σε επίπεδο μορφής το black/death να σχηματοποιήθηκε εκεί στα late 80’s/early 90’s, αλλά σε επίπεδο περιεχομένου υπήρχε ήδη πολλά χρόνια πριν. Γι’ αυτό άλλωστε γίνεται λόγος για το θρυλικό πρώτο κύμα του black metal. Γιατί εκείνες οι μπάντες μπορεί στην ουσία να έπαιζαν thrash αλλά είχαν μέσα τους την ουσία του black/death.
έντιτ
Τι έγινε ρε;! Όλη η μασονία θα τοποθετηθεί σήμερα για τους Satan’s Host; Να περιμένουμε και ποστ DeKay όπου να ναι δηλαδή; Ή Καραμουρτζούνη;
Καλά άσε τώρα του Σάτανς Χωστ όμως και πιάσε KAWIR που γράψαν ολόκληρο τραγούδι για πάρτη σου :!:
Το ήξερα όταν πήγαινα να τσεκάρω τίτλους ότι θα έλεγες μαλακία.
Χαιρε Γράκχε, έλθε Γράκχε :!:
:lol: Μην φοβάσαι, δεν τον έχω ακούσει τον δίσκο! Πάντως άμα λάχει οι μασόνοι πάνε και σε λάιβ Μάνιλα και περνάνε και μια χαρά, η πραγματική μασονία του φόρουμ είναι μεταλλική κακά τα ψέμματα!
Βασικά, ο Βάγγος ωραία τα λέει. Δεν είχα ακούσει το δίσκο και τον έβαλα απο λινκς στο youtube. Χάος, παράνοια, διαστροφή κλπ εγώ προσωπικά δεν άκουσα πουθενά. Μονάχα μια βαβούρα και πότε πότε κάνα τύμπανο, ή καμιά πιο πρίμα νότα κιθάρας στα σόλο, με ολίγη από Τύραννο να αναλώνεται σε ανέμπνευστες και κατ’ εμέ έξω απ’ τα νερά του φωνητικές γραμμές. Πολύ επιτηδευμένο, επίσης μου φάνηκε το ότι πάνε να περάσουν μια σάπια ατμόσφαιρα με τον Τύραννο να βγάζει διάφορες άναρθρες κραυγές ή ντεμέκ σαρδόνια και σατανιστικά ΗΒΟΛ γέλια σε σημείο κιτς. Και τα λέω αυτά έχοντας τον Τύραννο στην 5άδα των αγαπημένων μου τραγουδιστών στο μέταλ, ίσως και στην κορυφή της. Ο δίσκος προσπαθεί να ταιριάξει μια όπως είπε και ο Μάνος ήδη προϋπάρχουσα των συνονόματων genres ντεθ-ο-μπλακ νοοτροπία σε ένα τελείως διαφορετικό μουσικό είδος, και το αποτέλεσμα, για 'μενα είναι για κλάματα. Και συμφωνώ 100% με την παράθεση από κάτω.
Α, και
μαλακία μεγατόνων…
τον δίσκο επείδη τραγουδαέι ο τύραννος εννοώ, όχι τον ίδιο τον τύραννο
Κάφροι αντίχριστοι, έρχεται το τέλος του κόσμου, και είναι και γιορτές, πάρτε ουσιαστικό ΠΡΟΓΚΡΕΣΙΒ να μετανοήσετε.
[B]Olivier Messiaen - Quatuor pour la fin du temps[/B]
trivia
[SPOILER]γράφτηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στη Γαλλία το '41. Το έγραψε ο Messiaen για “μουσική δωματίου κρατουμένων”. Γράφτηκε γι αυτούς του 3 πρώτους μουσικούς (συν τον συνθέτη στο πιάνο) που συναντήθηκαν εκεί και τότε. [/SPOILER]
Τα τελευταια βραδια, παντα πριν κοιμηθω.