κάτι χαρούμενο part II

έλα να ανεβαίνουν οι μηνιαίοι ακροατές (σχεδόν 10.000 παραπάνω από τη στιγμή της ανακοίνωσης btw)
καπάκι
καθώς ο Ragne Wahlquist μας άφησε
ναι
και τα τυμπανα του Τεραστιου σκανε σαν βαλκυριες που απο ψηλα βομβαρδιζουν με πυρινη λαιλαπα τους ποταπους false ones που ακομα αρκουνται σε κιβδηλα ειδωλα (τα πιο επικινδυνα και τα πιο αιωνια)
Misty horizons block your vision of the world
I’m Alive, and the meaning of the word is getting through
I’m Alive, and the feeling’s kind of growing deep inside
I’m Alive, and the person i have found is gonna stay
Ragne παικτη των μεταλλικων ονειρων, εισαι εδω ρεη
Metal Forever
no expiration date
no death
![]()
Το καλύτερό τους στα 90s, και μαλλον και γενικα.
Όποιος ψάχνει καλό ατμοσφαιρικό μέταλ 90ς κοπής εδώ θα βρει το δίσκο της περσινής χρονιάς. Εμένα μου έβγαλε έναν αέρα τελευταίων as divine grace
Μεγάλη κουβέντα, αν και όσο περνάνε τα χρόνια τείνω να συμφωνήσω, ωστόσο και τα 3 επόμενα είναι εξαιρετικά και θα μπορούσε κάποιος να πει αυτήν την πρόταση για οποιοδήποτε από αυτά.
Η πρωτη πενταδα για εμενα ως το last supper που τους παρακολουθουσα στενα ειναι:
- Heart of darkness
- Excalibur
- Heavy metal breakdown
- Knights of the cross
- Tunes of war
Απο το Liberty or Death και μετα συνηθως θα ακουσω οταν βγαζουν κατι καινουριο, αλλα δεν νομιζω πως καποιο θα εμπαινε πενταδα (not even close!)
Αυτός ο κιθαριστικός τόνος, το σκανδιναβικό σκοτάδι/μελαγχολία, η παραγωγή, τα riffs, τα σόλο, ο επικός λυρισμός παρά την φαινομενική απλότητα.
Nothing lasts, all will fade and die
Will we ever find the reasons why
I do hear from deep inside
Can’t you hear the howling call of the wild
RIP.



