Άνετα στην λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς από τώρα!
https://www.youtube.com/watch?v=PUslQZAD-t8
Αυτο το αλμπουμ πρεπει να φυλαχτει σε ενα μουσειο κατω απτη γη για να το ακουνε στο μελλον και να παρουν τα credits που τους αναλογουν
Κομματάρα! Λίγο άνισος ο δίσκος στα αυτιά μου. Αγαπημένα το “To Shella” και «Tear”.
Βασικά οι ακουστικές στιγμές του δίσκου είναι υπέροχες. Δηλαδή σχεδόν όλος ο δίσκος, οπότε παίρνω πίσω το άνισος…τον λατρεύω τον δίσκο 
Και λιγο
για brunch
To riff σαν οδοστρωτηρας που σε λιωνει και εσυ λες “μπορεις να ξαναπερασεις μια ακομη;”, ηχος σκοτεινος και μαυρος σαν τη Μορντορ. Καλο καλοκαιρακι σε ολους 
Το τραγούδι εισόδου στο τραπέζι του γάμου μου…
Μας έβαλες στο κλίμα, έπιασε και μια… επική μπόρα εδώ, οπότε…

Το εν λόγω βγήκε μια περίοδο που ο συγκεκριμένος ήχος δεν ήταν ακριβώς στο… επίκεντρο της μόδας.
Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας τότε επειδή, αφ’ ενός ήταν τόσο καταπληκτικό, αφ’ ετέρου διότι είχε έναν εντελώς δικό του χαρακτήρα.
Από τις σπάνιες περιπτώσεις δίσκων που καταφέρνουν και τα αδύνατα τους σημεία (όχι η ιδανικότερη παραγωγή, “ιδιαίτερος” τραγουδιστής) να μετράνε τελικά υπέρ τους!
Νύχτωσε πια και μπορούμε να ρίξουμε ρυθμούς.
Αν υπάρχουν δύο southern τραγούδια που καθηλώνουν με τις κιθάρες και τα σόλο τους, αυτά είναι το απο πάνω και το Freebird των Lynyrd Skynyrd. Από τα δύο συγκροτήματα, ξεχωρίζω τους Blackfoot.
Το εν λόγω κομμάτι είναι μοναδικό, όσο κι αν θυμίζει το αδερφάκι του. Σε αντίθεση με το Freebird οπου το σόλο μπαίνει μετά από ένα γρήγορο “κτίσιμο” της σύνθεσης, εδώ υπάρχει ένα γύρισμα του διακόπτη στο 4:40 και ολοι πατούν γκάζι για να πάνε από τα 0 του midtempo τραγουδιού, στα 100 του 4λεπτου σόλο μέσα σε 2’’. Ρίγος. Καλό βράδυ.



