Καλημέρες 
Πλιτς πλιτς!
Θεϊκό άλμπουμ.
και λίγα λες, αδιανόητη απόδοση της μπάντας και του ιδίου, αδιανόητο και το coolness level που βγάζει σαν σύνολο το όλο performance.
Κάποια στιγμή, το λέω χρόνια, πρέπει να ασχοληθώ λίγο σοβαρά με τους κλασσικούς bluesmen της εποχής αυτής και δη την σχολή/γενιά/πες το όπως θες του Chicago
Και το συγκεκριμενο δεν ειναι και πολυ heavy on guitars, εχει εναν αλλο αερα με ολη τη μπαντα να λαμπει. Ειδικά ο Otis Spann στο πιάνο, αρρώστια.
As she parts her greying hair
Voices on the stair
When she turns there’s something there
Like a nightmare from the past
To the sound of splintered glass
Dance the monsters in the mask
Ο τίτλος του δίσκου είναι για το δήμαρχο της καρδιάς σου?
2007 spoiler alert
You’re killing me