Αυτός ο κιθαριστικός τόνος, το σκανδιναβικό σκοτάδι/μελαγχολία, η παραγωγή, τα riffs, τα σόλο, ο επικός λυρισμός παρά την φαινομενική απλότητα.
Nothing lasts, all will fade and die
Will we ever find the reasons why
I do hear from deep inside
Can’t you hear the howling call of the wild
RIP.
Ξερω αργησα καμια 20αρια χρονια…
Μολις χθες ακουσα 1η φορα αυτον τον δίσκο…
Χριστέ μου τι δισκάρα είναι αυτη?!
Εχω πάθει 15 εγκεφαλικά!
Απο τις πιο αγαπημενες μου συνθεσεις (Η ιεροτελεστια). Και απο τις καλυτερες εκτελεσεις. Εξαιρετικη επιλογη 
@jonkyr Είμαι νιουμπης στον Στραβίνσκι (αυτό βέβαια το λατρεύω), αν θυμάμαι καλα στο Spotify recap είχες δώσει πόνο, σωστά? Προτάσεις για αλλα έργα του πολύ ευπρόσδεκτες !
Για τους πρόωρους αποχωρισμούς.
(deeper down, down, deeper down, down, deeper down) I am sacrificed
με τον τραγουδιστη του πρωτου δισκου των Gatekeeper και των διαλυμενων πλεων Traveler. (τι κριμα)
Κανονικα, αυτο ειναι για dm, ωστε να μην σπαμαρω, αλλα μπορει να ενδιαφερεται και καποιος αλλος.
Για την ιστορια, δουλευα στο Μετροπολις οταν ακουσα για πρωτη φορα μια “μοντερνα” εκδοχη του Rite of Springs. Μου ανατιναξε το μυαλο. Το ιδιο συνεβη με μια συνθεση του Μπετοβεν, που ουτε καν ηξερα οτι υπηρχε: Wellington’s Victory. Η ιδια ορχηστρα ειχε κανει τα δυο εργα (σε διαφορετικες εκτελεσεις φυσικα) και 30 χρονια μετα θυμαμαι τον εαυτο μου να καθεται σε ενα μεγαλο ηχειο που ειχαμε στο μαγαζι, Κυριακη μεσημερι και να νιωθω τα μπασα απο τις “κανονιες” (κρουστα) να διαπερνουν το σωμα μου. Ειχα ακουσει και τα δυο back 2 back, με αποτελεσμα να τα λατρεψω, ενιωθα οτι ειχα γινει μερος τους.
Ο Στραβινσκι ως πιο “νεος” συνθετης, εχει πολλα μοντερνα στοιχεια στις δουλειες του. Στα ματια μου (ως ασΚετος) μοιαζει περισσοτερο με εναν καλλιτεχνη μοντερνας τεχνης, που αλλαζει τασεις και ιδεες αναλογα με τη συγχρονη εποχη στην οποια βρισκεται. Επισης, ριξε μια αυτια στον εκπληκτικο Rimsky-Korsakov, που ηταν ο μεντορας του Στραβινσκι αλλα προφανως σε πιο κλασικες φορμες. Πιστευω οτι θα σου αρεσει.
Δεν βαζω προτεραιοτητες, αλλα θα προτεινα σιγουρα τα Variations που ηταν το τελευταιο του εργο και αυτο εδω, που λατρεψα περισσοτερο την περσινη χρονια. Δεν το ηξερα ιδιαιτερα, αλλα ειναι εξαιρετικο. Επισης, δεν ηξερα το Les noces, ομως οταν το ακουσα εμοιαζε ιδιο ή και καλυτερο απο το The Rite of Spring. Τολμω να το πω, ναι. Τσεκαρε το Firebird επισης, που ειναι εξαιρετικο.
Επειδη εκανε ονομα κυριως με εργα για μπαλετο, υπαρχουν κονσερτα ή εργα για πιανο/βιολια που τα θεωρω εντυπωσιακα (ποιος ειμαι εγω βεβαια, απλως μου αρεσουν) και ισως δεν ειναι τοσο γνωστα. Symphony of Psalms, Octet, Septet, εντάξει θα βρεις πολλα. Ξεκινα με αυτα και τα ξαναλεμε.
METAL
