στα δίκα μου αυτιά , το τελευταίο αγαπημένο απο DT. Ίσως επειδή είναι το τελευταίο με συμμετοχή από Johansson και φέρνει κάτι από την πρώτη τους εποχή.
Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες για τις αλλαγές, οι προ αυτού του άλμπουμ κυκλοφορίες τους είναι οι αγαπημένες μου –δίχως να απαξιώνω τα επόμενα, τα παλιά είναι πιο ατμοσφαιρικά!
We’re all Poppy!
Είναι το The IVth Crusade το πιο μεγαλοπρεπές ίντρο που έχει ακουστεί σε ντεθ μέταλ δίσκο;
To πιθανότερο είναι πως ναι, είναι.
Πάρε πίσω τον Gary Marx ρε Andrew
Πάντα θεωρούσα τον Hagar φωνάρα αλλά πέρα από Montrose, με Van Hagar δεν είχα συγκινηθεί ιδιαίτερα κι έτσι δεν ασχολήθηκα ποτέ με προσωπικές του δουλειές. Αλλά έπιασα το συγκεκριμένο άλμπουμ πριν κάνα μήνα περίπου και δεν το αφήνω. Τα μισά original, τα άλλα διασκευές αλλά πραγματικά γαμάτες διασκευές. Όποιος αρέσκεται σε απλό hard rock, με λίγες ποιοτικές τζούρες (κυρίως στις ενορχηστρώσεις) και κομμάτια που να του μένουν… Δίσκαρος.
Και εξωφυλλάρα, ε? Να τα λέμε όλα.
Εμμμμμμ 
