4 Likes
εισαι σε φαση " Now You’re Gone" και ετσι?? Ή τα κλασικουτσικα ? 
6 Likes
Έχει κι αυτό μέσα αυτό το CD… το ξεθαψα!
1 Like
Αυτός ο δίσκος (μαζί με τα Brutus και Leprous) κάθε μέρα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Γεμάτος από στιγμές που δε σε αφήνουν να στρέψεις αλλού τ’ αυτιά σου. Πάρα πολύ ενέργεια όλοι τους.
1 Like
Forgive Me Father
Forgive Me God
I Know I’ve Sinned… 
3 Likes
6 Likes
Μετά την πολλοστή δημόσια αναγνώριση του Dickinson που μίλησε και εξ ονόματος του Harris, όπως μας μεταφέρουν οι φίλοι που ήταν παρόντες, δεν μας μένει παρά να επιλέξουμε κάτι εντελώς εξαιρετικό από τον μακρύ κατάλογο των Jethro Tull!
Το “Minstrel In The Gallery” ίσως είναι το τελευταίο αδιαπραγμάτευτο αριστούργημα των Tull. Πυκνότερο μουσικά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, έχει να επιδείξει μια λαϊκή ευαισθησία και ένα αριστοκρατικό μεγαλείο την ίδια στιγμή, με τον Ian Anderson να το έχει κοσμήσει με κάποιες αξεπέραστες μελωδίες πάνω σε πολυεπίπεδους συνδυασμούς.
Πρόκειται για μια θεσπέσια ποικιλόμορφη συλλογή τραγουδιών που ελίσσονται ανάμεσα σε rock, ακουστικές και κλασικές φόρμες με απαράμιλλη φυσικότητα, όπου την μία στιγμή ένα σχεδόν δεκαεπτάλεπτο τραγούδι (“Baker Street Muse”) σε αποστομώνει και την αμέσως επόμενη η Γοητεία της απλότητας (“Grace”) μπορεί να χωρέσει τα πάντα σε μόλις μισό λεπτό!
Βαθιά ενδοσκοπικό, αντανακλά την κατάσταση που βρισκόταν ο Anderson εκείνη την περίοδο εξ αιτίας του διαζυγίου από την πρώτη σύζυγό του, και του “απολογισμού” που ακολουθεί σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αρκετά από εμένα, ακούστε το!
7 Likes
Και έλεγα τι να βάλω!
2 Likes
Το απόλυτο 'Ryche τραγούδι εδώ και χρόνια (Καθαρά προσωπική αποψάρα). Ό,τι ήταν και άφησαν ως κληρονομιά είναι μέσα σε αυτές τις νότες. Και ο Todd ευγενής και άψογος.
3 Likes
Εξαιρετικό performance!
3 Likes
1 Like
2 Likes
Μας προέκυψε από σπόντα ο Tony Martin στο thread των Helloween.
E, δεν θέλει και πολύ…
2 Likes
Το δεύτερο τους full length βρήκε τους Spiritual Beggars σε μεγάλη φόρμα. Σε μια εποχή που οι κυκλοφορίες τους εμφανιζόταν ανά τακτά και σχετικά σύντομα χρονικά διαστήματα, οι Σουηδοί είχαν την ευτυχία να έχουν στις τάξεις τους τον Michael Amott (εννοείται) με τα εκτυφλωτικά solos του, τον Ludwig Witt με τις ομοβροντίες του, τον Spice με το μπάσο του να “θέτει τους κανόνες” και τα δυναμικά φωνητικά του να ερμηνεύουν τους αλήτικους αλλά ταυτόχρονα τόσο ποιητικούς στίχους, όπου ο ιδιόρρυθμος τραγουδιστής βγάζει πικρία, θρηνεί, μπεκρουλιάζει και τσαμπουκαλεύεται! Επίσης, στο “Mantra III” ντεμπουτάρει σαν συμβασιούχος ο Per Wiberg στα keyboards – καθόλου τυχαίο ότι μονιμοποιείται στο lineup έκτοτε.
Πέρα από την προσωπική απόδοση του καθενός, θαυμαστός είναι και ο τρόπος που συνταιριάζουν τόσο διακριτικά και έξυπνα τις ποικίλες επιρροές τους. Δίκαια λοιπόν το “Mantra III” θεωρείται από τις εξέχουσες στιγμές των Spiritual Beggars – ο Spice μάλιστα πιστεύει πως είναι ότι καλύτερο έκανε με αυτούς.
9 Likes
Ωραίο album.
Προσωπικά, βέβαια, έχω τοποθετήσει ένα κλικ πιο ψηλά το “Another Way to Shine”, αλλά και το “Mantra III” “λάμπει”.
Πλήρως αντισυμβατικός ο Spice που θεωρεί πως είναι ό,τι καλύτερο έκανε με δαύτους, εάν αναλογιστούμε τι ακολούθησε δύο χρόνια μετά.
1 Like
Τρομεροί οι Spiritual Beggars. Ελπίζω κάποια στιγμή να πάρουν κάποιον πιο κατάλληλο τραγουδιστή. Ο Apollo δεν τους ταιριάζει.
2 Likes
Misþyrming - Söngvar elds og óreiðu
1 Like