Αυτοί είναι, είχαμε γράψει review!
Άκου τους Kall, είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα μπάντα.
Αφού τελειώσεις με Theater βεβαίως!
Χαχα, οκ. Θα ακούσω αργότερα, σ’ ευχαριστώ πολύ Αντώνη!
Με το συγκεκριμένο Theater, καλύτερα να τελειώσει κανείς πριν ακόμα αρχίσει.
Γιατί το λες αυτό; Μόνο σε μένα άρεσε πολύ;
Επειδή τα καλύτερα, έρχονται !
Τα καλύτερα είναι μπροστά !
Πάντως εμένα με μύησε σ’ αυτούς το Συστεμάτικ Κέιος, καλό ή κακό, έτσι έχει το πράγμα !
Πάμε χωρίς τον Λαμπρή λοιπόν…
Ωραίος , εγω πάλι για τον ίδιο λόγο AC/DC powerage
Εγω τις τελευταίες μέρες ακούω αρκετά ετούτο:
Eχει τα ψωμια του σε 2-3 κομμάτια.
Γενικά είναι αξιολογος δίσκος, δεν ειναι πατος όπως τον είχα χαρακτηρίσει όταν είχε βγεί, αλλά έχει εξόφθαλμα προβλήματα: o Λαμπρής δεν την παλεύει κάστανο. Ο Ραντες είναι διακοσμητικός και ο Μαντσινης, αν και σίγουρα πιο τεχνικός από τον προκάτοχο, πολλές φορές φρενάρει τα κομμάτια.
Ο Πετρούτσης πάντως διατηρείται σε σταθερά καλά επίπεδα, απλά δεν έχει που να στηριχθεί.
Που να μην ήταν και αξιόλογος δηλαδή
E γενικά από τους Θίατερ περιμένω περισσότερα.
Γενικά είναι μόνο Πετρουτσης πλέον.
Ο Λαμπρής αν και έχει βγάλει αρκετές συμπαθητικές μελωδικές γραμμές, είτε η φωνή του δεν την παλεύει (και ακουγεται), είτε είναι πίσω από τόνους εφε.
Ο Ραντες είναι πέρα για πέρα διακοσμητικός, δεν έχει ούτε ένα σημείο που να σου μένει.
Ο Μαντσίνης, όπως είπα φρενάρει τα κομμάτια, είτε γιατί δεν βγάζει γκρουβ και προσπαθεί να παίξει όσο πολύπλοκα μπορεί, είτε γιατί έχει ένα hihat που είναι στο θεό.
Ε τηρουμένων των αναλογιών, με το τι είναι οι Θιατερ γενικά και που έχουν φτάσει τώρα, και με δεδομένα το ότι ο Ραντες ειναι γλάστρα και ο Λαμπρής GTP, είναι αξιολογος δίσκος. Είναι ένα 6,5 καθαρό, το οποίο θα ήταν παραπάνω αν ο Λαμπρής την πάλευε(ίσως και 8). Δεν είναι κακός δίσκος (έχει ίσως και τα 2 πιο ωραία κομμάτια που έχουν γράψει στην post Portnoy εποχή). Απλά είναι ικανοποιητικός με βάση τα δεδομένα που είπα λίγο παραπάνω.