Το άκουγα χθες, ωραία ριφφ αλλά η φωνή αρκετά φλατ γι αυτό που παίζουν
μακάρι να μεγαλώνει,και χαίρομαι που αρέσει και στον κόσμο το λένε και album of the year πχ.εγώ στην τρίτη ακρόαση έμεινα δυστυχώς και γυρνάω μόνο για το war at the edge of the end.η φωνή μ αρέσει αλλά καμιά φορά κάνω κάτι συνδιασμούς να χαμε να λεγαμε και λέω πως θα ήταν το πρώτο eternal champion με τη φωνή των Magic circle πχ.
Αυτό άκουγα κι εγώ αδελφέ. Κόλλημα…Μεγάλη μπάντα που δεν μπορώ να βρω μέτριο άλμπουμ
Περί Eternal Champion. Καταλαβαίνω τις ενστάσεις για φωνή, μα προσωπικά θεωρώ πως είναι ιδανική για αυτό που παίζουν. Νομίζω πως είναι από τις περιπτώσεις love or hate, στα αυτιά μου ο Tarpey έχει φωνή με χαρακτήρα που δίνει ζωή στους στίχους και τον δυναμισμό που αρμόζει σε αυτό που παίζουν. Συμφωνώ πως είναι ιδιαίτερη φωνή πάντως και μπορεί να μην κλικάρει σε όλους.
Album of the year δεν είναι, ίσως εξακολουθώ να προτιμώ το πρώτο τους (το οποίο αν είχε π.χ. ένα ινστραμένταλ λιγότερο και αυτή την εκδοχή του War At The Edge of the End θα ήταν πραγματικά υπερδίσκος) αλλά σίγουρα είναι στα 10 (ίσως 5) αγαπημένα μου για φέτος.
Το άκουσα όπως και το προηγούμενο όταν είχε βγει. Δεν μου έκαναν κλικ. Όλα καλά κι ωραία αλλά τα φωνητικά με χαλάνε πολύ. Δεν αφήνουν καμια γεύση.
Διαφωνώ με το love it or hate it. Είναι αδιάφορα φωνητικά που είναι μείον για το συγκρότημα. Ένας διαφορετικός τραγουδιστής θα τους εκτόξευε.
Το Black soul horde μου φάνηκε καλύτερο.
Γούστα είναι αυτά.
Το “προσωπικό αγαπημένο” μου (Νέος όρος - σε αντιδιαστολή με αυτό που θεωρεί κάποιος αντικειμενικά καλύτερο!) των Rush βρίσκει τους θρυλικούς Καναδούς να αφήνουν πίσω τους τα seventies - και όχι μόνο επειδή το εν λόγω LP κυκλοφόρησε 1/1 του 1980!
Αρχής γενομένης από το εξώφυλλο η διάθεση για αλλαγές είναι εμφανής. Οι Rush εναγκαλίζονται (και) νέους ήχους – άλλο αν παραμένουν πάντα ικανοί να δώσουν και μεγαλοπρεπείς συνθέσεις όπως π.χ. το βασικό δομικό υλικό του prog metal, “Natural Science” ή το “Jacob’s Ladder”!
“Μεταβατικός δίσκος” κλπ αυτά είναι για τους έχοντες ακαδημαϊκή προσέγγιση, εδώ έχουμε να κάνουμε με αριστούργημα!
Έβαλα ν’ ακούσω την διασκευή των Saxon. Η αλήθεια είναι ότι για τόσο λίγο __ περίμενα μήπως και είχαν καμιά τρελή έμπνευση και το διασκεύαζαν “περίεργα”, αλλά προφανώς δε συνέβη κάτι τέτοιο. Είναι τίμια εκτελεσμένο για την ηλικία τους και τα όσα έχει περάσει ο γερό Biff.
Παρόλα αυτά, τη στιγμή που ξεκίνησε να παίζει, με ήρθε στο μυαλό η μία, η μοναδική, η αξεπέραστη, η απόλυτη διασκευή των Vicious Rumors. Άκουγα τους Saxon και σκεφτόμουν τους Vicious Rumors. Ναι, είναι δικό τους. Οι Rolling Stones, καταλαβαίνω, το γέννησαν, το μεγάλωσαν, ας πούμε το ανέθρεψαν, αλλά… οι Vicious Rumors το έκαναν να ζήσει.