Θέλει, εννοείται, είναι δύστροπος δίσκος, όχι τόσο με τα ιδιώματα που μπλέκει, όσο ως προς το μουντ, αυτό που είπες.
Είναι το “Στίγμα” το μεγαλύτερο τραγούδι που βγήκε από εγχώρια μπάντα; Έχει σημασία;
Είναι ήχος που σπάει τη σιωπή όμως.
Αυτές οι κουβέντες περί Dream Theater έχουν τουλάχιστον το καλό ότι μας κάνουν να ξαναεπισκεφθούμε την δισκογραφία τους!
Δεν ξέρω αν είναι… crowd pleaser το SFAM όπως του προσάψαν κάποια στιγμή (μακάρι να έφτιαχναν κι άλλοι τέτοιας ποιότητας “crowd pleasers”, μπορούν;) αυτό που ξέρω είναι ότι όταν βγήκε δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας πόσο καταπληκτικό ήταν – και παραμένει απ’ ότι ακούω τώρα!
Μεγαλη δισκαρα, που στο τοπικ των DT ανταγωνιζεται με αλλες μεγαλες δισκαρες.
Θυμαμαι σαν τωρα να διαβαζω την κριτικη/συνεντευξη στο metal invader (παιζει να ηταν και του Φραγκου) και να πηγαινω να το παρω μια φθινοπωρινη μερα απο ενα μικρο δισκοπωλειο στην Τρικουπη στη Νεα Ερυθραια (fun fact: υπαρχει ακομα) και μετα να το ακουω καθε μερα για παρα πολυ καιρο. Ημουνα ηδη fan των DT αλλα το SFAM εχει ιδιαιτερη συναισθηματικη αξια γιατι ηταν ο πρωτος δισκος τους που ακουσα “φρεσκο”
Βάλε και μια μπασταρδοκρατία ρε Silent, είναι τόσο επίκαιρο.
O Gary Marx όταν τα έσπασε με τον Andrew Eldritch, και άφησε τους Sisters Of Mercy, πήρε την Anne-Marie Hurst των Skeletal Family και έφτιαξε τους Ghost Dance. Πάντως ούτε και αυτοί μακροημέρευσαν.
Φωτιά!!!