Εν αναμονη του καινουριου “Hermitage” που κυκλοφορει (επισημα τουλαχιστον!) μεθαυριο ας ακουσουμε κατι παλιοτερο και αγαπημενο
Δίσκος που όσο περισσότερο τον ακούς τόσο καλύτερος γίνεται. Δεν ξεκινάει καλά αλλά όσο περνάει η ώρα γίνεται σχεδόν τέλειος.
Ευτυχώς και δυστυχώς ταυτόχρονα, οι μόνες φορές που τους είδα.
Εσύ τουλάχιστον τους είδες. Ρώτα κι εμάς που μείναμε με το όνειρο (το γνωστό, αυτό με το τρίτο, το μακρύτερο).
Μεγάλα αλάνια και φοβεροί on stage
Το YoA μαζί με το bloodbath (2012) είναι για μένα οι καλύτεροι δίσκοι τους ως τώρα, και από κοντά ακολουθουν τα Divide and conquer (2014) και Division of blood (2016)
Πωπωπω μυρισε ιδρωτιλα μέχρι εδώ
Ωωω. Dead again και Sanctify the darkness δεν πρέπει να έχεις ακούσει.
Τα δύο καλύτερα τους με τη σειρά που τα έβαλα.
Τα τρία τελευταία τους ακολουθούν και μου φαίνονται ισάξια. Το Bloodbath δεν μου άρεσε.
Το μόνο που μου φάνηκε αδιάφορο.
Όπως και να χει ωραία μπάντα
Τα έχω ακούσει μαν αρκετές φορές και τα δύο, ωραίοι δίσκοι με κομματαρες όπως τα beggar of scorn, bleeding Holocaust, apokathilosis, reborn in violence και άλλα που τα τιμούν και οι οι ίδιοι στα live τους.
Από το bloodbath και μετά όμως θεωρώ πως βρίσκουν περισσότερο το στυλ τους.
Το dead again μου αρέσει και εμένα λίγο περισσότερο από το sanctify και θα το έβαζα και αυτο πάρα πολύ κοντά ποιοτικά στα καλύτερα άλμπουμ τους που ειναι το bloodbath που είναι ο πιο συμπαγής δίσκος τους και περιέχει μόνο κόμματαρες και ο τελευταίος που έχουν βάλει κάποια ωραία καινούρια στοιχεία (βλ. Bloody ground, the sacred dance κυρίως) και είναι και το δεύτερο άλμπουμ με τον Gus Drax που έχει ανεβάσει τη μπάντα ακόμα ένα επίπεδο κατά τη γνώμη μου.