Πρώτο με παικτούρες Marc Ford (μεταγραφή από Burning Tree) και Eddie Harsch (στο ντεμπούτο βέβαια πλήκτρα έπαιξε ο τεράστιος Chuck Leavell, αλλά με τον Harsch ήταν η κλασσική σύνθεση που τους απογείωσε).
Έχοντας ξεμπερδέψει με την συγγραφή και την έκδοση της αυτοβιογραφίας του, ο Lemmy προφανώς θεώρησε ότι έκλεισε ένα κεφάλαιο στη ζωή του και έκανε… restart!
Δεν εξηγείται αλλιώς η νεανική ορμή που διατρέχει το “Inferno”, η υπερχειλίζουσα κ@@λα που εντοπίζεται στο πιθανόν πιο heavy album των Motörhead, που μπορεί να μην περιέχει τον υπερκλασικό ύμνο, αποτελείται όμως από πολύ καλά στο σύνολο τους κομμάτια και είναι θεωρώ το καλύτερο τους από το “1916” (τον δίσκο ε, δεν είναι τόσο παλιοί!) και δώθε… ή μήπως από το Orgasmatron και μετά;
Έλα ρε, τόσο πολύ σου αρέσει; Εγώ λατρεύω Overnight Sensation και We Are Motorhead από τα post-'90, τα θεωρώ τρομερούς δίσκους.
Καλά το πας.