Πού έφαγαν κριτική και σνομπαρία οι VIC, εγώ θυμάμαι πως όπου έβλεπα να αναφέρεται το όνομά τους, συνοδευόταν από (λίγα ή περισσότερα) λόγια αποθέωσης. Τώρα άν εννοείς τους αιώνιους γκρινιάρηδες που περιμένουν να γίνει γνωστή μια μπάντα για να αρχίσουν τα “έλα μωρέ σιγά, είναι μάρκετινγκ, έχουν κονέ, τα σκάνε στον μουσικό τύπο κτλ.”, δε νομίζω ότι με τους VIC έγινε σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι έγινε με τον Gus G, τους PLANET OF ZEUS, ακόμα και τους ROTTING CHRIST ή τις ΤΡΥΠΕΣ.
Ομολογώ ότι έχω υπάρξει αντίστοιχος “γκρινιάρης”/“ξερόλας” παλιότερα, ώσπου κατάλαβα ότι είναι εντελώς ηλίθιο και το σταμάτησα.
Αν και τα 2 κομμάτια στο τέλος μου χαλάνε λίγο το mood (το “Jugband Blues” ΟΚ, το αποδέχομαι ως αποχαιρετισμό στον Syd, μουσικά όμως θα έπρεπε να βρίσκεται σε κάποιο από τα προσωπικά του), τα πρώτα 5 είναι πράγματι μαγευτικά.
Φυσικά το ομώνυμο και το “Set The Controls…” απογειώνονται στο “Live in Pompeii”.
Για το see-saw θα διαφωνήσω, έχει αυτό το dreamy στοιχείο που μου αρέσει αρκετά. Δεν είναι πάντως στις κορυφές του δίσκου (ολη η πρώτη πεντάδα πηγαίνει τρένο με τα set, light και φυσικά το saucerful να ξεχωρίζουν)
Για το jugband blues συμφωνώ είναι κάπως παράταιρο και λιγότερο εμπνευσμένο!
Και μετά τον τιμιότατο φετινό δίσκο των undeath, το πιο κάτω αριστούργημα, που δεν αναφέρεται πολύ συχνά σαν αριστουργημα, επειδή δεν έχει στυλ αριστουργήματος, αλλά είναι
