Όπως γράφει σε ένα comment,
Doug Blair is the metal version of David Gilmour
Τεραστια αγαπη, ανεπαναληπτος Ουλι.
Εκκίνηση δισκογραφίας μετά από 10 (μπορεί και παραπάνω χρόνια)
“Four Horsemen” και “Phantom Lord” παντοτινές κομματάρες.
Επ΄ ευκαιρία της επετείου του θανάτου του Mark Shelton πριν λίγες μέρες, ακούμε αυτό το αριστούργημα που μπορεί να μην έχει Randy “Thrasher” Foxe, έχει όμως αρκετούς διαχρονικούς ύμνους του είδους!
-Λεω να κόψουμε πολλά στο editing, να βάλουμε μόνο τα 33 λεπτά που είναι σκέτη μαγεία, απανωτοί οργασμοι και έμπνευση στο 11/10. Αυτά τα 33 λεπτα που είναι εντελώς εξωπραγματικα. Α, και μετά το space trucking, που κι αυτό ψιλογαμει.
-Gillan, Paice, Blackmore, Lord, Glover με Birch παραγωγο αυτό δεν είναι ομάδα, η Dream team είναι. Η καλή, αυτή του '92. Sir Charles ναπουμε είναι η φάση btw.
-1972 έχουμε ακόμα ρε. Μην κοιτάς που είμαστε πολύ μπροστά από την εποχή μας στα πάντα.
-Εχεις δίκιο. Και αυτό με τον live ήχο βγήκε γαμω. Να πα να γαμηθει και το καζίνο. Α, εκείνη τη μπαλάντα αστήν απέξω, μέτρια λίγο. Πως την είπαμε ?
-When a blind man cries
11/10
Ο ορισμος της αλητειας κυρια μου.
Ο νους μου αληταριό και πάντα δραπετεύει.
Συνεχίζουμε:
Απλά μυθικό το ότι την εποχή που κυκλοφορούσε το ΚΕΑ εκείνοι έγραφαν αυτόν τον δίσκο.
Κλίφαρε ζεις, εσύ μας οδηγείς.
Άνισο αλλά εμένα μου άρεσε πολύ όταν είχε βγει κι ακόμα με κρατάει. Μια έκδοση Kyuss με λιγότερα λιπαρά.
Τι μαγεια.