Αυτο ακριβως σκεφτηκα κι εγω ως απαντηση.
Βασικα για μενα τα πραγματικα τεραστια αλμπουμ στον χωρο του mainstream σκληρου ηχου σε αυτον τον αιωνα ειναι τα εξης:
- Toxicity - SOAD
- Mesmerize - SOAD
- Hypnotize - SOAD
- The Blackening - Machine Head
- Mutter - Rammstein
- Reise, Reise - Rammstein
- Rosenrot - Rammstein
Δεν βαζω Gojira αν και ισως θα επρεπε να μπουν κανα 2-3 δισκοι τους, αλλα δεν ειναι mainstream
Και δεν βαζω Muse γιατι δεν ειναι τοσο σκληροι 
Καλημέρα με άλλο ένα στην κατηγορία αυτή.
Συν crack the skye ίσως, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα από τους Mastodon, θα ήταν το Leviathan.
Είναι κι άλλα, ανάλογα βέβαια που βάζει κάποιος το οριο του mainstream αλλά και το όριο του σκληρού ήχου
Το Magma που είναι και δισκαρα, έχουν μαλακώσει τον ήχο τους αρκετά ώστε να το λες mainstream, και είχε και αρκετή απήχηση θεωρώ για εμένα χωραει και αυτό στην κατηγορία.
Εδώ.
Εκεί το όριο το βάζει ο ίδιος ο τίτλος του δίσκου, ευτυχώς δηλαδή.
δεν συμφωνώ, αλλα 10/10 για την ατάκα
Στο ίδιο πνεύμα, και με αφορμή την μαραθώνια και ιστορική συναυλιάρα του Σαββάτου, επίσκεψη ξανά στη δισκάρα (που χάνει μόνο από την έλλειψη ταβανιού που έχει στα χαρτιά μια τέτοια σύμπραξη):
Δεν είναι ο καλύτερός τους δίσκος, ούτε ο ίδιος ο Λέμι δεν το είπε αυτό. Αλλά για εμένα είναι από τους πιο -αν όχι ο πιο- αγαπημένους μου.
Το ομώνυμο είναι ο ορισμός της ροκ ‘ν’ ρολ φορμας στην αγαπημενη μας μουσικη.
Σαν σήμερα το 1987.
Θα εβαζα το mutter.(Τα αλλα 2 το συζητω ) το blackening προσωπικα με τιποτα.
Αναγραμματισμός, Ο
Πήρε πρόσφατα το μάτι μου πως βγήκε τώρα το καλοκαίρι σε βινύλιο επανέκδοση, το, underground classic ντεμπούτο των Βέλγων Hiatus, επιτέλους, οπότε ήρθε η ευκαιρία για μια βουτιά στο παρελθόν και υπενθύμιση του οδοστρωτήρα από το 1993.
Πω πω… Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους συμφωνώ. Όμως κι εμένα είναι ο αγαπημένος μου . Είναι ο πρώτος που άκουσα για κάποιο λόγο και το Rock’n ’ roll είναι μέσα στα 5 καλύτερα τους τραγούδια (για μεγάλο χρονικό διάστημα πίστευα ότι ήταν το καλύτερο) .
Συν ότι μου θυμίζει διακοπές μετά το τέλος του σχολείου με όλο το μέλλον μπροστά μου. Ανέμελος και rock’n’roll στα αυτιά από δανεικό φορητό cd player.
Από τους δίσκους που η δεύτερη πλευρά έχει περισσότερα καλά τραγούδια από την πρώτη. Traitor, Dogs και το εξαιρετικό All for you είναι τρομερά. RnR και Eat the Rich στο πακέτο και έχεις έναν υπέροχο δίσκο. Καλά να είμαστε, να απολαμβάνουμε τέτοια “κακά” έργα.
Πριν από 24 χρόνια, κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος των Death. Γνωστή η ιστορία, ο Schuldiner είχε ήδη αποφασίσει να προχωρήσει με τους Control Denied, αλλά η εταιρεία επέμενε για ένα ακόμη Death album. Αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που το Sound of Perseverance έχει μικρή σχέση με το death metal με την εξαίρεση των φωνητικών του Evil Chuck, κατά κάποιο τρόπο σε αναλογία με το λογότυπο του συγκροτήματος που πλέον έχει απεκδυθεί εντελώς των gore στοιχείων, δεν έχει αίματα, φωτιές, αράχνες, νεκροκεφαλές και τα σχετικά (πραγματικά έχει πλάκα να παρατηρήσει κανείς πως συνέβαινε αυτό σταδιακά!)
Αριστούργημα φυσικά και το “Sound…”, μη λέμε τα αυτονόητα!
και μονο που εχει το Voice of The Soul ειναι δισκαρα.
Κοίτα μην ο Άδωνις προτείνει να ακούμε το ομώνυμο για να γλιτώσουμε απο το κρύο αυτόν το χειμώνα
Επρεπε να το κανεις ηδη, δεν ειναι αναγκη να περιμενεις την αγαπημενη μας κυβερνηση για να σε συμβουλευσει. Αχαριστοι…