ΔΕ! ΡΕ-ΚΟΥΙ-ΕΕΕΜ!
Έχοντας την δυσάρεστη εμπειρία της επεισοδιακής διάλυσης του προηγούμενου line up των Death, ο Chuck Schuldiner αποφάσισε να κινηθεί στη λογική των “συμβασιούχων” μελών από εκεί και μετά.
Έτσι, για τις ανάγκες του Human θα έχει μαζί του την… dream team των υπερταλαντούχων (αλλά όχι ιδιαίτερα γνωστών εκτός των κύκλων τότε) Paul Masvidal και Sean Reinert που δεν είχαν βγάλει ακόμη το ντεμπούτο των Cynic και του Steve DiGiorgio των Sadus.
Το αποτέλεσμα κυκλοφόρησε τέτοιες μέρες πριν 31 χρόνια και ήταν άκρως εντυπωσιακό, ένα κόσμημα για το death metal που διέστειλε τα όρια του, νεαρού ακόμη τότε, είδους!
Οπως γραφει και ο Ιαν, δισκος μνημειο, απο τους πιο θεμελιωδεις για το death metal, και εχει “γερασει” καταπληκτικα να προσθεσω.
Σαν υποσημειωση, το τεραστιο ταλεντο του DiGiorgio (και του Reinert βεβαιως) κανει τα drums and bass tracks του αλμπουμ να ειναι απολαυστικοτατα στην ακροαση.
Ειναι καποιοι δισκοι που μπορει να εχεις καιρο να τους ακουσεις, αλλα απαξ και τους βαλεις να παιζουν θυμασαι καθε λογο για τον οποιο ειναι τοσο αγαπημενοι.
τον τελευταιο καιρο εχω κολλησει με τον παρακατω δισκο.
Motorχεντιζει, σε καποια σημεια μου φερνει Judas Priest, κιθαρες Iron Maiden στο πιο σπιντατο.
Είναι παράδοξο το ότι παίζει ο ύμνος του CL σε έναν όμιλο Europa League