Καλημέρα από το παγωμένο Όσλο
Εντυπωσιάζεις.
Συνήλθα.
Τι 14 χρόνια πριν γαμώτο, δεν βγαίνουν τα μαθηματικά
Και μόνο για το συναισθηματικό, μάλλον αγαπημένο κομμάτι Ενφόρσερ (ή αυτό ή Κατάνα). Το Motorbreath της εποχής μας.
Απαραιτήτως λοιπόν, αφού θυμήθηκα Ενφόρσερ, έπρεπε να ξεθάψω και το υπεραγαπημένο Diamonds.
2010 ρε φίλε, τι λες τώρα. Συναυλιάρα τότε στο Κύτταρο (όπως και οι επόμενές τους), 16 χρονών βλάμμενα εμείς, λίγο μεγαλύτερα βλαμμένα αυτοί, ένα venue-μια παρέα, γνωριμίες, μπύρες, γαμημένο Feelgood, παρτάρες, μηδέν έγνοιες.
Δεν ήμουν προετοιμασμένος για τέτοια νοσταλγική κρίση μεσημεριάτικα, δεν ξέρω από που ήρθε αυτό. Μόνο χέβυ μέταλ ρε γατιά!
Out in the night on my own
Found myself playing a game
Living to win, living to lose
Come on and let go
Roll the dice!
Τι σερί φτιάξατε εδώ παίχτες μου
Εμείς σ’ ένα τίγκα Harley Bar, στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Δίναμε πόνο, πάρτε και διασκευή στο “Exciter” στο τέλος και σε κάποια στιγμή ο Olof πήρε τον τότε κιθαρίστα τους (όχι τον μελαχρινό) στους ώμους του και τον περπάταγε ανάμεσά μας, ενώ εκείνος σόλαρε. 16 είπες; 21 εδώ (τότε).
Εκεί ήμουν και γω τότε. Γενικά και ψύχραιμα για καποιο διάστημα ήταν η καλύτερη λαιβ μπάντα
2010-2015 που τους έχανες που τους έβρισκες, Ελλάδα ήταν. Κάθε φορά οδοστρωτήρες, φανταστικές συναυλίες.
Πρέπει κάποια στιγμή να γράψω ιστορίες απο διάφορα λαιβ εκεινης της περιόδου με τη μπάντα. Δυστυχώς η φυγή του adam για αρχή και των υπολοίπων στη συνέχεια (κάτι θα παίζει με olof προφανώς) τους εχει ρίξει απίστευτα. Ρε μαλάκες εκείνη η γαμημένη πρώτη φορά στο up the hammers τι ήταν αυτό το πράγμα ρε??? Λες και έβλεπες μετάλικα στην kill em all περιοδεία χωρίς τα καυλόσπυρα