ναι μωρε ιαπωνία
Αν το 1970 θεωρείται κομβικής σημασίας έτος στην πορεία του (progressive) rock, αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι Van Der Graaf Generator κυκλοφόρησαν όχι έναν, αλλά δύο δίσκους κατά τη διάρκεια του, έχοντας κάνει άλματα προόδου στο μεσοδιάστημα.
Ο δεύτερος εξ αυτών είχε έναν παράξενο τίτλο, εμπνευσμένο από την πυρηνική σύντηξη των ατόμων υδρογόνου που οδηγούν στη δημιουργία ατόμων ηλίου, μια εξώθερμη αντίδραση που είναι η βασική διαδικασία παραγωγής ενέργειας στο σύμπαν. Στιχουργικά, και σε σύμπνοια με την γενικότερη σκοτεινή διάθεση της μουσικής, το κεντρικό θέμα εδώ είναι η μοναξιά και η έλλειψη συντροφικότητας, είτε πρόκειται για έναν… καρχαρία στα βάθη της θάλασσας, είτε για κάποιον που μένει σε ένα σπίτι χωρίς πόρτα (και χωρίς στέγη!) είτε για έναν διαστημικό ταξιδιώτη που έφυγε από τη γη το μελλοντικό… 1983!
52 χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, οι VdGG, έχοντας πλέον σταθεροποιήσει το lineup με προεξάρχοντα πάντα τον Peter Hammill που άλλοτε ψιθυρίζει, άλλοτε ουρλιάζει και σε στιγμές μοιάζει παραδομένος στην παράνοια, μας προσέφεραν με το “H To He…” ένα αριστούργημα που αποκαλύπτεται “δύσκολα” και συνέχισαν για να δημιουργήσουν άλλο ένα ορόσημο στη σύγχρονη μουσική!
Το “αιωνίως μέτριο” κατά Χάκο σε μία κριτική στο MH (νομίζω στο R40) ή σε ανταπόκριση συναυλίας.
Έχουν γράψει οι Ρας τόσο καλό τραγούδι που να μπορεί να χαρακτηριστεί έστω μέτριο; Μπράβο τους τότε 
@pantelis79