Συνεχίζω βάζοντας να παίξει μετά από χρόνια ο απόλυτος, κατ’εμέ, δίσκος του Alan Parsons. Pop rock τελειότητα με αχνές προγκ πινελιές που προσδίδουν βάθος και ποικιλομορφία στο τελικό αποτέλεσμα. Φανταστικός δίσκος!
^ Yassss!
Λοιπόν προσπαθώ να κλείσω κάτι δουλειές μειλ έγγραφα μαλακίες τέτοιες και ο εγκέφαλος, το spotify και το utube πάνε ως εξής καπάκια, με σειρά και με ακριβή περιγραφή: * να ακούσω ό,τι έμεινε από λίστα απρίλη, πλει, πρώτο κομμάτι *, * άκυρο, ιτς σοου ιζυ σοου φακιν ιζυ / χιντ : ιτ ιζεντ / χαχα * * ναι αλλά βάλε όλο το απεταιτ είναι του 87 * * ναι αλλά τα σιμιλαρ πήγαν σερί σε twisted sister - def leppard - bon jovi * * 1984 μλκ, θυμάσαι εκείνο το βίντεο εντιτ σε wasp * * τσουπ άκυρος φιλ κολλινς * * πού είχα μείνει, α ναι, welcome to the jungle * * ναι αλλά οι ρουκσοπ * …
Εκει που λες “δεν γινεται καλυτερο”, κατι καλυτερο γινεται.
Μπονους το original artwork απο την Εθνικη Πινακοθηκη Ουασινγκτον (κεντρο αποκεντρο, διπλα στην πλατεια)
Για πες και μια γνωμουλα και εσύ…
Οικείο σκοτάδι και ωραίοι στίχοι, δεν περίμενα να με πιάσει τόσο όταν σε ψιλοδούλευα στο γνωστό τσατ
Δισκάρα έβγαλαν οι ατιμοι. Στα εξηγώ καλά ;
Ακούγοντας κάθε πιθανό album για να αυξηθούν οι πιθανότητες πρωτιάς του Justice
για πες…
μια φορα το ακουσα και ειμαι στην δουλεια. μου αρεσει περισσοτερο απο το Zenith αρχικα, καμια σχεση δηλαδη πολυ μπροστα. πολυ ταιριαστος και ο τιτλος Nostalgia, μου βγαζει πολυ hard rock που εχει ξεπηδησει απο το 80.
Θα το λιώσω το ΣΚ
και μενα ετσι με βλεπω.
Repeat.
#faseos