Απελευθερωμένος πια.
Για πάμε λίγο καλό 2011:
Πριν από 32 χρόνια κυκλοφόρησε το υπέροχο “Wayward Sons…” των Skyclad που αιφνιδίασε ευχάριστα την metal κοινότητα αφού παρότι διατηρούσε ένα thrash υπόβαθρο, ήταν εμπλουτισμένο με το folk στοιχείο (μια εποχή που αυτό ήταν ανοίκειο), και είχε να καυχιέται για τους απαράμιλλης λογοτεχνικής αξίας στίχους του Walkyier που ταλαντεύονταν μεταξύ γνήσιου ρομαντισμού και… οργισμένου μανιφέστου!
Τελειοτητα
Μπαντάρα. Όπου βλέπω πια νέα άλμπουμ με τέτοιας αισθητικής εξώφυλλα πάω με κλειστά μάτια να ακούσω κάτι Grateful Dead-ικό. It rarely disappoints.
Μεταξένια leads, μερικές hard rock πενιές, φωνή σχολής Tate, hooks και μελωδίες σε αφθονία, ενώ δεν λείπουν και κάποιες prog ιδέες στο παίξιμο (αυτό που θεωρούταν prog metal στα 80ς τέλος πάντων). Ωραίος δίσκος που δύσκολα δεν θα ικανοποιήσει τον φίλο του αμερικάνικου χέβυ μέταλ.
Πάνω-κάτω επανάληψη του “Trivne…” αλλά δε μας χαλάει.