Νομίζω έχω καταλήξει αμετάκλητα πως το αμερικάνικο παίξιμο στο μέταλ δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο, τουλάχιστον στα αυτιά μου. Είτε η πιο λυρική και μελωδική προσέγγιση είτε η πιο τραχιά και επιθετική είτε η πιο προγκ πτέρυγα, όλα έχουν την γλύκα τους και είναι ακριβώς το πως ζητάω το μέταλ μου, δηλαδή ανήσυχο, περιπετειώδες, πλούσιο από ιδέες που γεμίζουν τον χώρο.
Κιθάρες, κιθάρες και κιθάρες. Και Rivera. ΧΑΟΣ.-
Όλα καλά?
Καλύτερα δε γίνεται 
Χρόνια πολλά Janick!
Φανταστικοί δεν είναι; Καναδάς παιδί μου, τι περιμένεις.
Μιλάμε για βρωμόξυλο
Σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια κυκλοφορούσε το Six Degrees of Inner Turbulence, ίσως ο τελευταίος πραγματικά εξαιρετικός δίσκος των Dream Theater! (ή έστω, απο τους τελευταίους εξαιρετικούς, αν προτιμάτε)
Ετοιμαστείτε για ΕΠΙΚ ΜΕΤΑΛ επίθεση και στα 60ς, δεν θα μου γλιτώσετε έτσι εύκολα.
Πριν το 66 δύσκολο να συμμετέχω στο παιχνίδι πάντως.
