Έτσι 
Εγώ παραμένω και σήμερα σ’ αυτή την πολύ συγκεκριμένη doom διάθεση, την “power/doom”, οπότε παίζω μπαλίτσα με το Τοτέμ του είδους, που συνειδητοποιώ πόσο το είχα παρεξηγήσει:
Επανεξέταση, επαναξιολόγηση, συμμόρφωση, θεία επιφοίτηση, όπως θέλει ας το πει κανείς… Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Ολοκαίνουριο, αρκετά καλό μπορώ να πω.
1969, η καλύτερη χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητας
Τα 49 χρόνια συμπλήρωσε προχθές το Physical Graffiti, ο τελευταίος μεγάλος (από κάθε άποψη) δίσκος των Led Zeppelin όντας ταυτόχρονα ο πρώτος που κυκλοφόρησε υπό την αιγίδα της δικής τους πια δισκογραφικής και περιέχει εκτός από καινούρια, και κομμάτια από τα sessions των τριών προηγουμένων LPs που εκτείνονται μάλιστα σε ένα εντυπωσιακά ευρύ στυλιστικό φάσμα, από το hard rock μέχρι το funk και το progressive, και έως τις ανατολίτικες επιρροές!
Θεμελιώδες, αρχετυπικό death/thrash. 36 χρόνια μετά παραμένει το ίδιο ανελέητο, το ίδιο λυσσαλέο και το ίδιο φρέσκο, ένα παντοτινό διαμάντι του ακραίου ήχου.
Είναι κωμικό το τι συμβαίνει το 1969. Οι άλλοι κυκλοφόρησαν On Time και Grand Funk μέσα σε ένα τετράμηνο, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα.
Δεν ξέρω αν σου αρέσουν αλλά μεγαλύτερη ακόμα τρέλα οι CCR.
Γενάρη το Bayou Country, Aύγουστο το Green River, Οκτώβρη Οκτώβρη Οκτώβρη το Willy and the Poor Boys.
Ψοφάω για CCR αλλά μέχρι να το πεις δεν είχα συνειδητοποίησει πως βγήκαν και τα 3 την ίδια χρονιά. Και νόμιζα πως είχα καταλήξει σε 5αδα…
