Είναι εντελώς Black Crowes και δεν είναι κιόλας.
Θυμίζει Shake και By Your Side σε στυλ, δεν έχει βέβαια μέσα κομματάρες τύπου VIrtue and Vice ή Sister Luck. Είναι ακόμα πιο λιτό νομίζω και straightforward.
Το 2ο μισό καλύτερο από το 1ο.
H παραγωγή δε με τρελαίνει. Μου θυμίζει κάπως αυτή την μοντέρνα/ καθαρή των Stones. Και κάποια τραγούδια θυμίζουν φουλ Stones αλλά οκ, that’s not bad.
Eίναι ένα καλό rock album.
Μπορεί να είναι το χειρότερό τους. Αυτό για μένα όμως δεν σημαίνει κακό.
Έχει πράγματα που δεν έχουμε ξανακούσει από αυτούς. Κυρίως αυτό το Flesh Wound, up tempo, kinda pop, kinda heartland, δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω. Αλλά σου κολλάει στο μυαλό.
Θεϊκές slide κιθάρες ο Rich.
To Wilted Rose είναι μεγάλη κομματάρα, μάλλον το αγαπημένο μου.
Moυ λείπει ο Gorman.
“Thin Lizzy για πάντα” είναι το μήνυμα τούτου του πρωινού.
Tell me the legends of long ago When the kings and queens would dance in the realm of the Black Rose Play me the melodies I want to know So I can teach my children, oh
επειδή έχουμε χορτάσει μαλάκες στο φβ, περιμένω πότε θα πεταχτεί κάποιος κ θα γράψει για κάνσελ λόγω του εξωφύλλου που προωθεί την βία κατά των γυναικών…
