Goooooold - Gooooldeeen Aaaaageeee
Αν περάσετε τριγύρω από Αιγάλεω με την ερημιά που έχει τώρα, ίσως ακούσετε μια αγριοφωνάρα να ακούγεται μαζί με τον Eric Bloom από κάποια μακρινά, αόρατα ηχεία.
Not bad at all
Shout out στο παλικάρι που έγραψε κάτι σχετικό τις προάλλες (δεν θυμάμαι ποιος ήταν) και μου έδωσε το έναυσμα να ανακαλύψω κι εγώ τους Inner Strength / Sunrise Dreamer, αυτό το φανταστικό κρυμμένο μυστικό του progressive metal του σωστού, του πρόστυχου, αυτού στα πρότυπα του early 90s πειραματισμού!
Αυτό δεν το κατέχω, αλλά αν είναι εφάμιλλο του Inner Strength δεν μπορεί να είναι κακό.
Εγώ παίζω μπάλα εδώ τώρα:
Καλησπέρα φόρουμ.
Άκουσέ το όσο πιο σύντομα μπορείς. Πριν λίγα χρόνια βγήκε αλλά ακούγεται σαν να κυκλοφόρησε αμέσως μετά το Inner Strength.
Και το λέω όντας ακόμα στις πρώτες ακροάσεις και στα δύο, αλλά κάποια πράγματα κάνουν μπαμ.
Btw ο @Lyndon ήτανε τελικά
Mad respect, brother
Έχω θέμα με τον King καθώς η φωνή του με κουράζει.
Πέρα από τις Mercyful fate δουλειές του, είχα ακούσει τα 3 πρώτα King Diamond και δεν με κρατούσαν. Ενώ μουσικα ήταν σούπερ, η φωνή με κουράζε.
Εδώ έχω κολλήσει δύο μέρες.
Δε ξέρω τι φταίει.
Ίσως είναι πιο μπροστά οι κιθάρες και δεν κάνει αυτά τα φαλτσέτα με μεγάλη συχνότητα.
Είναι φοβερό από την αρχή μέχρι το τέλος.
Σε φουλ προγκ διάθεση αυτές τις μέρες, είτε ξεθάβω παλιά αγαπημένα είτε σκαλίζω περισσότερο κάποιους δίσκους που δεν έχω εξερευνήσει όσο θα ήθελα είτε ανακαλύπτω νέα πράγματα.
Τούτο εδώ είναι στα “παλιά αγαπημένα”, απολαυστικό progressive metal από την Γερμανία που δεν φοβάται να περάσει την γραμμή και να θρασάρει εκεί που πρέπει, ενώ υπάρχουν και αρκετές στιγμές που κλείνει το μάτι προς το αμερικάνικο power. Ειδική μνεία στην παραγωγάρα που γεμίζει τον χώρο, νιώθεις τον ήχο καθαρό αλλά και ογκώδη να σε περικυκλώνει, είναι ο ορισμός αυτού που λέμε “meaty” (έτσι το λέμε στο χωριό μας, ναι).
30 χρόνια από το Handful of Rain, τον δίσκο - θεραπεία μετά την τραγική απώλεια του Criss Oliva, που έδειξε ότι οι Savatage είχαν ακόμη σφυγμό!