Παραδόξως σήμερα ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τον συγκεκριμένο δίσκο του. Σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία.
Μια μέρα σαν σήμερα, πριν από 42 χρόνια, ο metal κόσμος ήρθε αντιμέτωπος με το Show No Mercy, που μπορεί να έχασε για λίγους μήνες τον άτυπο τίτλο του πρώτου thrash δίσκου στα χρονικά, όμως έθεσε νέα όρια ακρότητας τα οποία θα ξεπερνούσαν οι ίδιοι οι Slayer λίγα χρόνια αργότερα, χωρίς βέβαια αυτό να μειώνει την απόκοσμη και σκοτεινή… λάμψη του ντεμπούτου τους!
Πρόσφατα το ανακάλυψα, πολύ ωραίος δίσκος.
Eγώ είμαι εδώ.

Το Hold on όταν ήμουν μικρότερος το λάτρευα. Γενικά είναι πολύ καλός δίσκος.
Ναι, το άκουσα σήμερα μετά από κάνα δυο χρόνια. Αν εξαιρέσω το Walking through Tokyo ή όπως λέγεται, που μου φαίνεται απαράδεκτο, το υπόλοιπο είναι πολύ καλό. Μου έκανε εντύπωση πως ίσως να το προτίμησα και λίγο από το Forever Free που επίσης άκουσα και το είχα πιο ψηλά στην συνείδησή μου.



