Στο Golden Elk αυτό που δεν είχε ξαναγίνει λογικά είναι το ούτι (είχαν παίξει με σιτάρ) και στον υπόλοιπο δίσκο τα ορχηστρικά (που ήταν πρόταση του παραγωγού). Πέρα αυτά, που δεν είναι δα και το θεμέλιο του ήχου τους, το ύφος του Queen Of Time είναι αυτό που παίζουν τα τελευταία δεκαφεύγα χρόνια. Τίποτα το κακό σε αυτό, τίποτα παράξενο, τρεις δεκαετίες μπάντα. Ακόμα και οι ίδιοι λένε ότι έχουν βρει μια συνταγή που δουλεύει και παίζουν σε παραλλαγές αυτής.
Γενικά (έμπαινε)Γιούτσεν φωνάρα, και ακόμα δισκάρες βγάζουν, κι ένα λάιβ ρε παιδιά.
Από την άλλη μεριά, το Nightbird’s Song, αποτελεί άριστο δείγμα της μπάντας επί Joutsen: εκπληκτική ισορροπία των κυρίαρχων χαρακτηριστικών τους πλην των προγκ πινελιών. Απίστευτη αίσθηση της μελωδίας, μπρούταλ φωνητικά και ριφ να συνδυάζονται υπέροχα με τα φολκ και καθαρά σημεία, δημιουργώντας άλλο ένα χιτ για τα δεδομένα τους. Πωρωτικό τελείωμα, συναυλιακό must. Από τα λίγα τραγούδια που ξεχωρίζουν στον δίσκο. Τραγουδάρα και το Golden Elk.
Αυτο που νομιζεις οτι μου εξηγησες χωρις ομως να εξηγησεις, εχει πλακα.
Ακομα και στο Heart Of The Giant που ειναι αρκετα straightforward, ακουγονται με διαφορετικο ηχο απο οτι στα 3 προηγουμενα.
Για μενα τα 2 πραγματικα καινοτομα ουτως ή αλλως ειναι το Eclipse και το Silent Waters, στα οποια πετυχαν ενα τελειο μιγμα του παλιου ηχου με νεωτερισμους. Μετα σταδιακα αρχισαν να πεφτουν σε ποιοτητα. Τεσπα περι ορεξεως κολοκυθοπιτα. Δεν ειναι μονο το Golden Elk. Ουτε τραγουδι σαν το Amongst Stars ειχαν βγαλει ποτε ξανα. Ουτε τα χορωδιακα που ανεφερα πολυ συγκεκριμενα. Σε σχεση με το αναμασημα που ακουσαμε σε Circle και Beginning Of Times ειδικα, το Queen Of Time ακουγεται πολυ φρεσκο στα δικα μου τα αυτια.
Προφανώς είναι πώς το κοιτάει ο καθένας. Όταν μιλάμε για διαφορετικό ήχο στους Amorphis προσωπικά σκέφτομαι την απόσταση από το Tales στο Tuonela κι απ’ το Elegy στο Silent Waters, εσύ από το Under The Red Cloud στο Queen Of Time, δε θα τα χαλάσουμε κει.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, ετοιμάζεται και το #14
Εγώ τους βρήκα μια χαρά, ειδικά αν σκεφτούμε πως πρέπει να ήμασταν 400-500 άτομα στο Gagarin. Τρελό παράπονο που δεν άκουσα Black Winter Day, αλλά έστω είχαμε Vulgar Necrolatry και Magic and Mayhem.
Κατάταξη όσων έχω ακούσει. Η πρώτη τριάδα δεν αλλάζει με άλλα, ανά καιρούς όμως αλλάζουν μεταξύ τους:
Tales From The Thousand Lakes
Tuonela
Elegy
Silent Waters
Eclipse
The Karelian Isthmus
Skyforger
Am Universum
Under The Red Cloud
The Beginning of Times
Circle
Μάλλον κάπως έτσι, δεν τα πάω καλά με τις λίστες (άλλο που δηλώνω λιστολάγνος). Ίσως να άλλαζα θέσεις σε Skyforger/Am Universum, δεν είμαι σίγουρος. Αν εξαιρέσουμε το Circle που είναι πιο κάτω πάντως, όλα τα άλλα μου αρέσουν από αρκετά ως υπερβολικά.
Αντε το Nightbird’s Song,δεν αρεσε σε καποιους,το The Four Wise Ones που εχει παρομοιο υφος και vocals,οχι το ιδιο βαρυ βεβαια,δεν σας αρεσε ουτε αυτο? Απο το under the red cloud.
Ρωτησα σε ενα τυπαδικο με t-shirt,αν γινεται να με τυπωσουν το tales of thousand lakes και το silent waters,αλλα οχι τετραγωνα copy paste,με σβησιμο γυρω γυρω,μου ειπαν α οχι δεν γινεται,δεν μπορουμε,μονο τετραγωνο,δλδ πρεπει εγω να τους το κανω απο το photoshop,τι μπινεδες γμτ.
Αν παλι πας να αγορασεις απο το official merch,το 1 t-shirt θα σε βγει με μεταφορικα 25-30 ευρω. Aπο e-bay κλπ ακομα χειροτερα,αμφιβολη ποιοτητα.
Και ενα απο skyforger που γουσταρω αρκετα αλλα δεν το παιζουν live,δεν πρεπει να το εχουν παιξει live ουτε μια φορα.
Για κάποιο λόγο έβαλα να ακούσω το under the red cloud τις τελευταίες μέρες και έχω να πω ότι είναι πολύ όμορφος δίσκος. @QuintomScenario, πως και δεν σου έχει αρέσει ο δίσκος?
Ναι μεν δεν παρουσιάζει κάτι καινούργιο σε σχέση με τους προηγούμενους 5 δίσκους (ίσως ελαφρώς πιο proggy), αλλά στάζει όμορφες μελωδίες και όρεξη ο δίσκος.
Η φάση για μένα είναι όσον αφορά την εποχή Joutsen η τριάδα Eclipse - Silent Waters - Skyforger, και μια ευχάριστη έκπληξη με το τελευταίο. Τα 3 ενδιάμεσα τα βρίσκω πάρα πολύ βαρετά και αδιάφορα, με εξαίρεση το πολύ 2-3 τραγούδια στο καθένα.
Να πω μόνο ότι ποτέ δεν ήμουν φαν-φαν, ξεκίνησα με το tales και μετά με το tuonela.
Με ξαναέπιασαν με το eclipse (καταπληκτικό), το silent waters το βρήκα συμπαθέστατο αλλά μέχρι εκεί, τα υπόλοιπα 3 σχεδόν αδιάφορα (αν και όλα έχουν μερικά πολύ καλά κομμάτια) και ξανασχολήθηκα με το queens of time, το οποίο το έχω βρεί πολύ καλό. Όμως δεν είχα ακούσει σοβαρά το under the red cloud, το οποίο τώρα το έβαλα και μου έχει φανεί πλήρως εμπνευσμένο.
Καλο φθινοπωρο με τον πιο φθινοπωρινο δισκο που εχει υπαρξει ποτε.
Εδω και μια ωρα εχουμε και επισημα φθινοπωρο, αφου ο αξονας της Γης περασε στην φαση στην οποια οι ακτινες του Ηλιου πεφτουν ακριβως καθετα στον Ισημερινο, και αρα με την πιο “μετρια” γωνια στην επιφανεια του ημισφαιριου μας. Αυτο σημαινει ιση μερα και ιση νυχτα σημερα οπως πιθανοτατα ολοι γνωριζουμε, κια την μεταβαση απο την καλυτερη εποχη του χρονου, στην χειροτερη εποχη του χρονου, δηλαδη του σιχαμενου χειμωνα που πρεπει να καταργηθει.
Summer’s End λοιπον, το πιο συντομο καλοκαιρι που νιωσαμε μαλλον οι περισσοτεροι απο εμας λογω πανδημιας. Προσωπικα δεν πηγα ουτε μια φορα στην θαλασσα, δεν πηγα διακοπες, δεν γυρισα Ελλαδα, δεν πηγα ουτε σε ενα ΒΒQ σε σπιτια φιλων μου που καθε αλλο καλοκαιρι πηγαινω τουλαχιστον σε 10, δεν πηγα ουτε σε ενα rooftop μπαρακι για χαλαρα ποτακια με θεα ολη τη Νεα Υορκη, δεν πηγα καν καποια εκδρομη εξω απο την πολη.
Ολο το καλοκαιρι περασε με διδασκαλια μπροστα απο μια οθονη, ποδηλατο 1 φορα την ημερα, ποδοσφαιρο 2 φορες την εβδομαδα, περπατημα με παρεα ή μονος μου 2 φορες την ημερα, περιπου 15 συνολικα συναθροισεις με φιλους μου για γενεθλια, εξοδους κτλ, αρκετο μαγειρεμα, αρκετα awkward ραντεβου που κανονιστηκαν μεσω online dating, απειρες ωρες videogaming, απειρες ωρες βλεποντας τα βραδια ταινιες και σειρες, απειρες ωρες μουσικης και self reflection, και γενικα μια ηρεμια και αισιοδοξια για το μελλον.
Γενικως μεχρι το tuonela οι παραγωγες τους ηταν πολυ μετριες, νομιζω μεχρι ενος σημειου αυτος ειναι ο λογος, εκτος αν ηταν και θεμα αποφασης για εναν doom/prog/death δισκο με τυμπανα που ακουγονται πιο soft/ροκαδικα στην παραγωγη και οχι στο παιξιμο, οπως εκαναν και οι Opeth στο (μνημειωδες) Blackwater Park.
Οι Amorphis υπηρξαν καποια εποχη στις πολυ αγαπημενες μου μπαντες, οποτε θα παραθεσω και εγω μια ακομα φθινοπωρινη δισκαρα που εβγαλαν μετα το tuonela, που αν και δεν φτανει το μεγαλειο του, ακουγεται παραπανω απο ευχαριστα ακομα και σημερα, σχεδον 20 χρονια μετα
Aπο e-bay κλπ ακομα χειροτερα,αμφιβολη ποιοτητα.
