και ναι, τελικά έγινε και αυτό, σήκουελ στην αγαπημένη μου μάλλον αγγλόφωνη ταινία όλων των εποχώνε το 2017
Συνοπτικά (και καλά 
):
Γενικά αν δεν είστε φαν του πρώτου, των αργών ρυθμών, του hard scifi (hard όμως, όχι star wars κτλ) και της cyberpunk αισθητικής, θα έλεγα να μην το δοκιμάσετε…θα χάσετε σχεδόν 3 ώρες από τη ζωή σας για μια ταινία που δε φτιάχτηκε για μούλτιπλεξ αλλά ούτε για κοινό που δεν είναι σε φάση για τα παραπάνω, ακόμα και αν παίζουν μεγάλοι σταρ σε αυτή… ούτε αν κάποιος περιμένει να δεί πχ Νόλαν, μιας και αυτός έρχεται στο νού σαν τον πιο ‘‘ποιοτικό’’ σύγχρονο μπλοκμπαστερά…ο Νόλαν μοιάζει Μάικλ Μπέη μπροστά σε αυτό εδώ το κομμάτι…
Στα θετικά, η σκηνοθεσία, η φωτογραφία και η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι από άλλο πλανήτη…αργό υπνωτιστικό νουάρ cyberpunk απαράμιλλης αισθητικής με οτιδήποτε έχει παίξει τα πρόσφατα χρόνια σε μεγάλη οθόνη, πλην fury road… η φωτογραφία ειδικά πρέπει να είναι ίσως και η καλύτερη που έχω δεί σε σινεμά, κοντά μια 20ετία…
η ιστορία δένει καταπληκτικά τα γεγονότα της πρώτης με αυτήν, ανοίγει τα ερωτήματα σε πολύ μεγαλύτερα, ανοίγει τον κόσμο και την μελλοντική αυτή δυστοπία σε κάτι πολύ πιο εντυπωσιακά γεμάτο, περιφέρεται συνεχώς από διάφορα ηθικά-φιλοσοφικά ερωτήματα που δε μοιάζουν ούτε βεβιασμένα ούτε επιφανειακά αλλά άκρως συνδεδεμένα με την ίδια την αθρώπινη και μη φύση όπως η μοναξιά, η ταυτότητα, η ψυχή, το συναίσθημα κτλ που είναι μαλακία να σχολιάσω εδώ πιο αναλυτικά…Η κεντρική ιδέα που δίνει πνοή στην ιστορία είναι πολύ έξυπνη και δοσμένη εξαιρετικά, ενώ ο σεβασμός που δείχνει στο παλιό έργο είναι αξιοθαύμαστος, καταφέρνοντας να προστατεύσει την υστεροφημία του, τα μυστικά του, τα ερωτήματά του και τις δικές του αναζητήσεις, ενσωματώνοντάς τα στην νέα ιστορία, επεκτείνωντάς τα αλλά μή δίνοντας απαντήσεις ή γραμμές που θα κατέστρεφαν έστω και λίγο από τον μύθο της αρχικής ταινίας παράλληλα…
γενικά το στόρυ είναι τέζα στα spoilers και ανατροπές οπότε καλύτερα να μην διαβάσετε τίποτα πριν το δείτε… θα μπορούμε να συζητάμε για μέρες για αυτά τα σημεία της ταινίας αλλά και του φινάλε της…
το καστ επίσης χαίρει μεγάλης λάμψης, καθώς όλοι είναι εξαιρετικοί, από τον γερασμένο λακωνικό και έντονα συναισθηματικά φορτισμένο Φορντ μέχρι και τον Μπατίστα (!) σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας (την εναρκτήρια)…αποκάλυψη οι 2 κοπέλες του κάστ, τα ονόματά τους μου διαφεύγουν, που παίζουν τις Luv και Joi, και οι 2 απίστευτες και στο ερμηνευτικό κομμάτι αλλά και στο ρόλο που είχαν στην ιστορία…κρατάω Γκόσλινκ για το τέλος, γιατί γενικά μου είναι συμπαθέστατος σαν ηθοποιός, όχι όμως τελείως του γούστου μου…σε κάτι τέτοιους ρόλους όμως (τύπου εδώ, drive, only god forgives κτλ) νομίζω τελικά θα έπρεπε να τυποποιηθεί και να τους ζητά περισσότερο γιατί του πάνε χάντι…αμίλητος αρκετά, παίζει πολύ με τα μάτια, ήταν ιδανικός στο ρόλο του και δε θα ήταν υπερβολή να πώ ότι κουβαλούσε μεγάλο μέρος της ταινίας πάνω του + πραγματικά τον ένιωσα σαν πρωταγωνιστή…
στα πιο γκρίζα σημεία, θα έλεγα και πάλι, ένα μέρος του σεναρίου… χωρίς να είναι κακό, ούτε μέτριο, ούτε απλά καλό, ενώ στα 2/3 της ταινίας νομίζω ότι βλέπω το καλύτερο sci-fi έργο ίσως των τελευταίων 30 ετών, οριακά σε σημεία να ξεπερνά και το πρώτο, στο τελευταίο του μέρος κλείνει λίγο απότομα τα πάντα, χωρίς το μεγάλο μπαμ ή κάτι αντίστοιχο του συγκλονιστικού φινάλε του πρώτου…ήταν η μονη στιγμή που σκέφτηκα το πρωτότυπο blade runner, στο φινάλε του και έκανα μια μικρή σύγκριση…κλείνει δυνατά, σωστά, όπως έπρεπε και ήθελα κατά βάση (και πραγματικά φέρει και πολύ συζήτηση -θετικά-), όμως χωρίς το μεγάλο ξέσπασμα ή όπως θα περίμεναν οι περισσότεροι, λίγο βιαστικά, λίγο απότομα…ήθελα κάτι παραπάνω αλλά πάντα με την ίδια κατάληξη…
στα γκρίζα σημεία επίσης η μουσική. Δεν είναι κακή, δεν είναι μέτρια, είναι άκρως ταιριαστή με το φουτουριστικό σκηνικό εξτραβαγκάνζας, έλειπε όμως η ταυτότητα, ο Vangelis, η μελωδία που σου κολλάει στο μυαλό, αυτό το ξεχωριστό soundtrack που θα έδενε ακόμα καλύτερα την εικόνα με την ιστορία…
ο Λέτο, που να πώ την αλήθεια, δεν τον γουστάρω σαν ηθοποιό γενικά…τον βαριέμαι, είναι υπερβολικός, είναι out of my taste…εδώ μια από τα ίδια σε ένα ρόλο που ίσως και θα μπορούσε να μην υπάρχει ή να υπάρχει κάπως διαφορετικά…αν τον ρόλο αυτό τον έπαιζε ο Bowie, οπως είπε πρόσφατα ο Βιλνεβ -με τον οποίο είχαν συμφωνήσει αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος-, θα τον έβλεπα αλλιώς…ο god complex syndrome δημιουργός ρέπλικων του Λέτο, δεν με αγγίζει τόσο, ένας άλλος ηθοποιός με πιο σοβαρό στατους και καλύτερο και λιγότερο μανιαρισμένη ερμηνεία θα με κέρδιζε…
τέλος, η ταινία δεν είναι τόσο πρωτοποριακή ήταν η πρώτη για την εποχή της…πατάει σε αυτή, επηρεάζεται από αυτήν, αλλά αυτά που έκανε τότε το blade runner και το πως προέβλεψε την σύγχρονη κοινωνία αλλά και επηρέασε το κομμάτι της γενικότερης επιστημονικής φαντασίας τότε -από manga μέχρι σινεμά, βιβλία κτλ-, δεν γίνεται εδώ…εδώ έχει έτοιμο μια τεράστια κληρονομιά, και παίζει με αυτήν, την επεκτείνει αλλά δεν γίνεται το ίδιο groundbreaking όπως τότε (βέβαια απίθανο να γινόταν και λόγω εποχής αλλά νάχαμε να λέγαμε )
τα παραπάνω πταίσματα είναι πταίσματα όντως, οχι αρνητικά θεωρώ… απλά στερούν από τη ταινία το ‘‘τέλειο’’ και την φέρνουν στο ‘‘εξαιρετικό’’…
Η ταινία κατορθώνει ένα μεγάλο άθλο, να μην μπορώ να την συγκρίνω με το παλιό (πλήν λίγο του κλεισίματος)… είναι σαν μια αυτόνομη ταινία ενώ παράλληλα πατάει σε βασικά στοιχεία του παλιού και τα ενσωματώνει ιδανικά…
Θα ήταν πολύ ταιριαστό να πώ πως είναι περίπτωση Νονός και Νονός 2. Και τα δύο άψογα, θέμα γούστου πιο αρέσει περισσότερο, καμία σχεδόν δυνατότητα σύγκρισής τους…
Γενικά, η ταινία παρόλα τα θεματάκια της είναι εξαιρετική…εξαιρετικό hard scifi modern syberpunk δυστοπικό φιλμ νουάρ που δεν βγαίνουν σήμερα στις αίθουσες…ο Βιλνεβ είναι αυτή τη στιγμή ότι καλύτερο έχει να προσφέρει το αμερικάνικο σινεμά μαζί με τον PTA και το Blade Runner 2049 είναι μια ταινία που έμοιαζε αδύνατη και όμως την έκανε κάτι παραπάνω από δυνατή, σχεδόν κλασσική με την κυκλοφορία της… ταινία με ψυχή και ταυτότητα, οπτικό ντελίριο και ρυθμούς πολυ μακρυά από το μέσο χολυγουντιανό μπλοκπάστερ (ούτε καν δλδ, Ταρκοφσκικών στιγμών σε πολλά σημεία)…
