Αυτό το ποστ, κατά έναν περίεργο τρόπο, είναι ταυτόχρονα off topic και on topic.
Off topic γιατί οι Άγγλοι [B]Seventh Angel[/B] έμειναν στην ιστορία του underground ως μια thrash μπάντα, και μάλιστα πρωτοπόρα με τον τρόπο τους, καθώς δύο δίσκοι που έβγαλαν εκεί στα early 90’s πάντρεψαν μοναδικά το thrash με το doom και τον χριστιανικό στίχο, βγάζοντας ένα feeling σχεδόν βιβλικό, για να μην πω αποκαλυπτικό (με την έννοια της Αποκάλυψης του Ιωάννη ε).
Αλλά ταυτόχρονα είμαι on topic γιατί ο δίσκος που βλέπετε από πάνω, ο μοναδικός που έχουν κυκλοφορήσει μετά την επανασύνδεσή τους (έτος κυκλοφορίας το 2009), ουσιαστικά κινείται στα χωράφια του ατμοσφαιρικού/doom-death metal. Έκοψαν για τα καλά τον ομφάλιο λώρο με το thrash, εμβάθυναν στο doom στοιχείο που ούτως ή άλλως είχαν πάντα, και ειλικρινά δικαιώθηκαν μέχρι εκεί που δεν πάει. Ακούω το δίσκο αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και ΤΡΕΜΩ. Επιτέλους, πραγματικό ατμοσφαιρικό metal, με τη φινέτσα και την κλάση που το έπαιζαν οι My Dying Bride, οι Paradise Lost της μεσαίας περιόδου, οι Anathema των πρώτων μνημειωδών δίσκων και λίγα χρόνια αργότερα οι άλλοι θεούληδες, οι δικοί μας Horrified. Μη μπερδεύεστε όμως από τα παραπάνω ονόματα, οι Seventh Angel δε θυμίζουν ιδιαίτερα κανένα απ’ αυτά τα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ατμοσφαιρικού ήχου. Έχουν και σήμερα το δικό τους ήχο, όπως και πριν από 20 χρόνια που έπαιζαν thrash. Χαρακτηριστικό στοιχείο των μεγάλων συγκροτημάτων, ακόμα και εκείνων που για διάφορους λόγους δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως μεγάλα.
Το μόνο που μένει είναι να σας βάλω ν’ ακούσετε το [B]Abelard and Heloise[/B], ένα πραγματικά σπουδαίο κομμάτι, οι στίχοι του οποίου βασίζονται στις αυθεντικές επιστολές που ανταλλάσσονταν απ’ αυτό το κλασσικό τραγικό μεσαιωνικό ζευγάρι. Όποιος έχει διαβάσει και αγαπάει το αριστουργηματικό ποίημα του Sir Alexander Pope, Eloisa to Abelard (απ’ όπου, για να ξέρετε - ή για να θυμηθείτε - προέρχονται και εκείνοι οι αξέχαστοι στίχοι που ακούγονται στην ταινία Eternal Sunshine of the Spotless Mind: [B][I][U]“How happy is the blameless vestal’s lot/the world forgetting/by the world forgot/eternal sunshine of the spotless mind/each prayer accepted, and each wish resigned”[/U][/I][/B]), θα βρει σ’ αυτό το κομμάτι των Seventh Angel το soundtrack σ’ αυτό το έπος της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που μέσα στο μυαλό του και την καρδιά του πάντα προσπαθούσε να φανταστεί και να “ακούσει”, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε καταφέρει να “πετύχει” κομπλέ. Ακούστε τη φωνή. Ακούστε τις μελωδίες.
sostos o apopano.den eiha akousi to disko tis epanasindesis tous.pragmatika ehoun bei se doom/death monopatia.akougontas sto youtube kapoia kommatia,to apotelesma krinetai thetiko.psahnontas perissotero anakalipsa oti 2 meli ton SEVENTH ANGEL eihan idi mia Gothic/Death/Doom Metal band,tous My Silent Wake.
evgalan kai disko prosfata:
ehei akousei kaneis tpt?einai kalo?
Nταξ, δεν εχω να πω τιποτα αλλο, τα ειπε ολα ο γερο-Γρακχος.
Λιγο τα παρεξενα ριφφ, λιγο το περιεργο και ξεχωριστο τους στυλ, το The Dust of Years ειναι ενας καλος δισκος.
Εγω. Δεν εχω ασχοληθει και πολυ να σου πω την αληθεια, αλλα σε γενικες γραμμες, η μπαντα κινείται με σκατοψυχο ηχο που blackιζει και λιγο, μεγαλες διάρκειες, και εναλλαγες καθαρων/brutal φωνητικων. Ψιλοβαρετο θα λεγα το τελευταιο τους, ακου αν θες το πρωτο τους, ειναι καλο.
[SIZE=“5”]Για προτείνετε καμιά καλή funeralιά[/SIZE](και με doom/death δεν χαλιέμαι)
Εξαιρέστε Mournful Congregation, Remembrance, Doom:Vs, Shape of Despair, Evoken, Mourning Beloveth, Swallow the Sun, που τους ξέρω(σίγουρα άφησα και άλλους απέξω που ξέρω αλλά είναι ένα αρκετά καλό exclusion list για να αποφύγουμε τσάμπα ποστ)
Όσον αφορά γενικότερα το τόπικ άκουσα το καινούριο [SIZE=“5”][B]Fen[/B][/SIZE]
που εν ολίγοις είναι ψιλοφούσκα, δηλαδή αρχικά φαίνεται καλό αλλά αν το προσέξεις καλά είναι ψιλομάπα και μια απο τα ίδια
επίσης άκουσα το [B]The Final Wish[/B] των [B]Avrigus[/B] το όποιο επίσης δεν μου άρεσε, η γκόμενα τραγουδάει ωραία μόνο για 30 δευτερόλεπτα, στο ομότιτλο, γενικά δεν κολλάει με την μουσική ο τρόπος της, ή απλά είναι άμπαλη, δεν ξέρω…
εδιτ: Το καινούριο(2010) Remembrance λέει να το ακούσω ή είναι μάπα; Το Silencing the Moments μου άρεσε πολύ
ακουσα πριν λιγες μερες ενα Split που εβγαλαν οι Fen με τους (ή καλυτερα τον) De Arma
και τα κομματια που εχει εκει μου φανηκαν καλυτερα απο οσα ειναι στο δισκο :? :?
Towards the Shores of the End λεγεται
Τσεκαρεις τα απαντα απο τους Φιλανδους Unholy, Esoteric τα παντα επισης πλην του τελευταιου (…το οποιο παροτι πολυ καλο, ειναι ενα σκαλι κατω σε σχεση με τα προηγουμενα), τα παντα απο Skepticism ξεκινωντας απο τον τελευταιο τους δισκο (το οποιο αν δε σου αρεσει, μη ξαναγραψεις σε αυτο το θρεντ ή σε οποιοδηποτε αλλο πλιζ θενκς), απο Pantheist το Amartia, οι Νορβηγοι Funeral δεν ξερω αν θα σ αρεσουν (ιδιαιτερα τα δυο πρωτα ειναι ψιλοεσσενσιαλ για μενα βεβαια) κι απο εκει και περα υπαρχουν πολλες θεικοτατες δισκαρες, το Dooom των Γερμανων Worship πχ, τα δυο πρωτα των θεων Γαλλων Monolithe, το Futile των Rapture το οποιο οκ bridoειδες το λες αυτο βσκ, αλλα ειναι απ τους πιο υποτιμημενους δισκους της φασης και τ αναφερω επειδη οι Shape of Despair το γραψανε. Παροτι πολλα σε ογκο, γι αρχη ειναι καλα πιστευω.
Aionie, θα ακουσεις σιγουρα [B]Evig Natt[/B] απο Νορβηγια.
Και σε πχιο undaground φαση, πρεπει να νοιωσεις το σωστο funeral doom των [B]The Morningside[/B] απο Russia, οι οποιοι ειναι και αγαπημενη μπαντα απο μενα.
Απο Ρωσσια ωραια μπαντα στη φαση ειναι οι Ea και πλακα στη πλακα δεν πρεπει να τους εχω αναφερει μεχρι σημερα. Τρελη φλασια. Ενταξει δε παιζουν κατι το ιδιαιτερο, αλλα αυτο που κανουν το κανουν καλα και στα τρια αλμπουμια με καλυτερη στιγμη το πρωτο τους θαρρω.
Πφφφ… εδώ γράφετε για fueral doom κι εγώ πάω και τα ποστάρω στο σλατζοθρεντ? [-X
Καλά όχι ότι τρελαίνομαι κιόλας για τη φάση αλλά λέμε, Aionie παίξε μπαλίτσα και με Aldebaran άμα ευκαιρήσεις, funeral doom απ’τα καλά τα τσίφτικα τα μερακλήδικα. Ξέρεις εσύ. http://www.rocking.gr/modules/forum/showpost.php?p=1115616&postcount=541
Ρε με εχουν σκαλωσει απιστευτα απο χτες που διαβασα το ποστ σου και τους τσεκαρα, υποκλινομαι…
Απο funeral μονο Pantheist εχω ακουσει, πολυ καλος δισκος το Amartia (αν και δεν εχω αρκετα ακουσματα στο ειδος για να πω ποσο καλο ειναι, εμενα μου ειχε αρεσει πολυ παντως).
Με λίγες ακροάσεις άνισα τα καινούργια [B]poisonblack[/B] και [B]lake of tears[/B] με το illwill των δεύτερων να ξεχωρίζει λίγο περισσότερο χάρη στα 4 πρώτα κομμάτια (αν και δεν είμαι σίγουρος για την σωστή σειρά σε αυτό που έχω). Δύσκολα θα με απασχολήσει ιδιαίτερα μέσα στην χρονιά κάποιο από τα 2 πάντως.
double post και κωλοτούμπα για το νέο poisonblack. Έχουν κάνει μια επιστροφή στον ήχο των 2 πρώτων άλμπουμ τους βασικά από εκεί που έδειχναν να γίνονται πιο heavy στο προηγούμενο και πιο θλιμμένοι στα πρότυπα των Sentenced. Ωραίο άλμπουμ τελικά και χωρίς να το καταλάβω σχεδόν το βάζω και παίζει συχνά.
