Παρα πολυ ωραιος δισκος γεματος εμπνευση και πρωτοτυπες ιδεες και γεματο πειραματισμο :roll::roll::roll:
Θα μπορουσαν να το εχουν ονομασει The Astonishing: Scenes From A Memory 2: Another Change Of Seasons: Metropolis Part III, καθως ο ηχος, το concept, η θεατρικοτητα, και το γενικοτερο κλιμα του δισκου ειναι λες και ακουω μια συλλογη ποτ πουρι απο αχρησιμοποιητες ιδεες του 1998-1999 που δεν μπηκαν στο Scenes From A Memory γιατι δεν ηταν αρκετα καλες.
Και οχι μονο αυτο, αλλα ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ ετσι βαλμενα και στο δισκο τα κομματια. Ακατεργαστα, μια συλλογη απο 4-5λεπτα τραγουδια που θα κοβονταν απο το 90% της δισκογραφιας τους. Επι δεκα χρονια παρακαλουσα απο μεσα μου να μπορεσουν οι Dream Theater να καταλαβουν οτι καποια στιγμη ειναι υπερβολη τα πολλα 15λεπτα τραγουδια, και ετσι χανεται οποιοδηποτε νοημα songwriting, εκτος αν προκυψει φυσικα και βγει καποιο επος του στυλ A Change Of Seasons, αλλα δεν εννοουσα να το γυρισουν σε 5λεπτα τραγουδια με αυτον τον τροπο.
130 λεπτα ακατασχετης φλυαριας με περιπου 7 καλες στιγμες και 2 καλα τραγουδια. Τα εχουμε ξανακουσει ΟΛΑ απο αλλες μπαντες και απο τους ιδιους δεκαδες φορες την τελευταια 20ετια, οποτε αυτος ο δισκος δεν εχει να προσφερει απολυτως τιποτα, εκτος κι αν εισαι φανατικος οπαδος της μπαντας και την ακολουθεις πιστα οτι κι αν κανει. Για το ποσο κιτς ειναι το κονσεπτ, οι χαρακτηρες, το στορυ, οι φωτογραφιες, το artwork και οτιδηποτε συνοδευει αυτην την κυκλοφορια, καλυτερα να μην επεκταθω… δεν το πιστευω οτι η μπαντα που ειχε τα εξωφυλλα, τους στιχους, και τη μουσικη των Images, Awake, Falling, Seasons, εκατσε κι εκανε τετοια ερασιτεχνικη δουλεια στον τομεα της αισθητικης.
[ul]
[li]James LaBrie: Γαματος[/li][li]Mike Mangini: Μολις θυμηθηκα οτι εχουν νεο ντραμερ. Αλλη μια κυκλοφορια που περασε και δεν ακουμπησε. Για διαφημισεις Λορεαλ καλος ειναι.[/li][li]John Muyng:Νταξει δεν παιζει, εχει απολυθει καπου το 2001 και μας τρολλαρουν ακομα οτι ειναι μελος της μπαντας.[/li][li]John Petrucci: Οτι και να γραψει ο Πετρουκιος ειναι αξιοπρεπες σχεδον παντα, αλλα ηδη απο το προηγουμενο αλμπουμ εχει φανει οτι εχει κορεσθει (εχει φανει και παλιοτερα σε στιγμες), αν και ειχα εκπλαγει απο το ποσα καλα ριφφακια και ποσες καλες ιδεες ειχε στο Dramatic Turn. Τελικα ηταν κατι σαν κυκνειο ασμα μαλλον εκεινο το αλμπουμ, γιατι πλεον… με το σταγονομετρο οι καλες ιδεες, αν υπαρχουν.[/li][li]Jordan Rudess: Οτι και να πω ειναι λιγο. Για το πεος, οπως παντα. Καταστρεφει τη μπαντα σταδιακα εδω και 15 χρονια, ε πλεον δε γραφει ουτε ΜΙΑ ωραια και πρωτοτυπη μελωδια. Ουτε ΜΙΑ να υπαρχει ρε φιλε. Κατσε παιξε με το ipad ρε γερο κι ασε τα πληκτρα να τα παιξει η κορη του Πετρουτσι, καλυτερη θα ειναι (τι ποια κορη? οποιαδηποτε απο τις 6-7 που εχει)[/li][/ul]
Τουλαχιστον στο Dream Theater του 2013 υπηρχε ενα Enemy Within, ενα Looking Glass κι ενα Along For The Ride (ααααντε και το Illumination Theory) να πεις οτι ο μισος εστω αξιζει καπως. Στο Astonishing δε νομιζω οτι μου κινησαν την περιεργεια πανω απο 3-4 τραγουδια απο τα ΤΡΙΑΝΤΑΤΕΣΣΕΡΑ που εχει ο δισκος (καλα πολλα ειναι εισαγωγες και αηδιουλες χωρις νοημα, αλλα τα μετραω γιατι τολμησαν και τα εβαλαν σε ξεχωριστο track για να διαφημισουν ποσα τραγουδια εχουν, ε θα κανω κι εγω το ιδιο).
Το ακομα πιο λυπηρο ειναι οτι ειναι πολυ θετικο το οτι δειχνουν να ξεφευγουν απο την ηλιθια χεβιμεταλλικη φαση τους, κατα την οποια επρεπε σωνει και καλα να εχουν μια συγκεκριμενη ισορροπια μεταξυ soft και hardcore στιγμων, με αποτελεσμα να βγαζουν κατι μαλακιαρες στα τελευταια τους 5-6 αλμπουμ που απορεις πως περασαν το τεστ. Ο δισκος εχει ελαχιστες “μεταλ” στιγμες, και αυτο ειναι το μονο που με ιντριγκαρει προκειμενου ισως να του δωσω μερικες ευκαιριες ακομα. Το κακο ειναι οτι ηρθε ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ αυτη η αλλαγη. Αν εβγαζαν ενα αλμπουμ σαν κι αυτο (αλλα προς θεου οχι ολα αυτα τα τραγουδια ρε παιδια, ποιοτητα >>> ποσοτητα) καπου το 2003 ισως να ηταν καλυτερη η πορεια τους μεχρι σημερα. Τωρα συγγνωμη, αλλα δε θα ψωνισουμε πλεον απο σας.
[/SPOILER]
