Με αφορμή το παρακάτω ποστ ανοίγω θρεντ για μια παραγνωρισμένη μπαντάρα.
Οι Ebony Tears σχηματίστηκαν το 1996 από δύο παλιούς φίλους, τον Conny Johnson (κιθάρα) και τον Johnny Wrenning (φωνητικά), οι οποίοι είχαν κάνει και δυο ντέμο το 1992 με ένα συγκρότημα που λεγόταν Memorium και αφού ο Conny είχε δοκιμάσει την τύχη του στο Λος Άντζελες για έναν χρόνο ενδιάμεσα.
Αργότερα μέσα στη χρονιά πήραν τον Iman Zolgharnian στα ντραμς και τον Thoms Thun στο μπάσο και ηχογράφησαν ένα ντεμο με τρία κομμάτια, τα δύο εκ των οποίων (“Spoon Bender” και “Nektar Of Eden”) θα μπουν στον πρώτο τους δίσκο που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά από την Black Sun. Δεν λέω περισσότερα γι’ αυτόν, τα είπε όμορφα ο dargaard. Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, το rhythm section έφυγε και οι Johnny και Conny άρχισαν ένα side project, τους Dog Faced Gods αφήνοντας λίγο στην άκρη το βασικό τους συγκρότημα, το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να περιοδεύσει γιατί δεν είχε σταθερά μέλη πέρα από αυτούς τους δύο.
Το 1999 παίρνουν τους συμπαίχτες τους στους Dog Faced Gods, Richard Evensand (ντραμς - Sorcerer, Southpaw, αργότερα Therion, Chimaira, Soilwork, Lion’s Share) και Peter Kahm (μπάσο) και ηχογραφούν τον δεύτερο δίσκο τους, το A Handful Of Nothing. Αν θυμάμαι καλά, στα κρεντιτς στο σιντι είναι μόνο οι Conny και Johnny, ίσως αναφέρονται και οι υπόλοιποι ως σεσιονάδες, γενικά αλλού γράφεται ότι ηχογράφησαν τα ντραμς με τον Evensand και ο Peter Kahm ήρθε αργότερα, δηλαδή υπάρχει μια σύγχιση σχετικά με το ποιος συμμετείχε.
Σε κάθε περίπτωση ο δίσκος είναι αρκετά πιο τραχύς από τον προκάτοχό του, δεν υπάρχουν γυναικεία φωνητικά και βιολιά -εκτός από το Εrised που είναι ένα ιντερλούδιο αποκλειστικά με βιολί-, ούτε τόσα αργά σημεία και αλλαγές. Περιέχει ζόρικο μελωδικό death με μια εξίσου χοντροκομμένη παραγωγή που κάνει τη διαφορά του ήχου από το Tortura Insomniae ακόμα μεγαλύτερη. Τα ντραμς ακούγονται αρκετά μπροστά και τα ξεσπάσματα με δίκαση πάνε κι έρχονται, σε συνδυασμό με τα κοφτά ριφς που εδώ ακολουθούν ακόμα περισσότερο τους At The Gates και τα τυπικά μπρουταλ φωνητικά του ιδιώματος δημιουργούν ένα καταιγιστικό αποτέλεσμα όπως στο ομώνυμο A Handful Of Nothing ή το εναρκτήριο Inferno.
Αυτός ο δίσκος είναι κάτι σαν το Slaughter Of The Soul σε λίγο πιο μοντέρνα εκδοχή και γενικότερα οι Ebony Tears αν το είχαν προσπαθήσει περισσότερο πιθανότατα θα είχαν πολύ πιο παραγωγική συνέχεια. Το συνθετικό ταλέντο δεν τους έλειπε, αλλά αποφάσισαν να ακολουθήσουν διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, κι αυτό είναι πολύ κρίμα γιατί θα μπορούσαν να στηρίξουν το NWOSDM ακριβώς την εποχή που φαινόταν να τελματώνει και να ανακυκλώνεται, ενώ οι μεγάλες μπάντες τους είδους άλλαζαν κι αυτές ριζικά το στυλ τους.
Πριν το διαλύσουν έκαναν κι έναν τρίτο δίσκο, το Evil As Hell του 2001, από το οποίο δεν έχω ακούσει νότα, οπότε ας γράψει γι’ αυτό κάποιος άλλος ώστε να υπάρχει πλήρης παρουσίαση της δισκογραφίας τους.