δεν τους ξερω αλλα μαλλον ειναι σε στιλ του ξενοδοχειου τοκιο(τοκιο χοτελ)χαχαχαχαχαχαχαχαχα
@ tasos ναι, αυτα και αλλα πολλα
@ Σπηλαιολαγνος: εμμ. Οχι.
Λοιπόν για να δώσω και έναν διαφορετικό τόνο στην κουβέντα από αυτήν του προαναφερθέν τόπικ, τα stylistics, fashion, mimitism του σημερινού λεγόμενου emo-fanbase δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την πραγματικότητα και τα origins του ιδιώματος.
Aπό καθαρά μουσικής άποψης πρέπει (ή θα έπρεπε) να ειπωθούν ορισμένα πράγματα.
Ποιες θεωρείτε σχετικές μπάντες για παράδειγμα.
edit : τώρα είδα τα groups που πόσταρε ο τάσσος. Ναι πείτε και οι υπόλοιποι
Funeral For A Friend αρκετα καλοι καθως και οι My Chemical Romance. Oι The Used δεν με τρελαινουν ιδιαιτερα ενω συγκροτηματα οπως Tokio Hotel ουτε κατα διανοια δεν ειναι emo.
Aξιζει βεβαια καποιος να ψαξει συγκροτηματα που επηρεασαν το συγκεκριμενο κινημα πχ Fugazi
Edit: Ξεχασα τους 30 seconds To Mars που εβγαλαν πολυ καλο δισκο
Aπό άλλο thread. Ακούστε το 
απο τα αγαπημενα μου κοματια!
με βαλατε στο tripaki…και αλλα αγαπημενα…
Xμ, τάσο, ομολογώ πως δεν είχα αυτόν τον ήχο στο μυαλό μου όταν άρχισα το thread. Aς πω μερικά πράγματα που που γνωρίζω, προσθέτοντας ορισμένες πληροφορίες στο τι αναφέρομαι όταν χρησιμοποιω τον συγκεκριμένο όρο.
Αρχικά το emocore σαν ταμπέλα κόλλησε και χρησιμοποιήθηκε επίσημα στο Thrasher magazine, ένα περιοδικό για την skate κουλτούρα που πρωτοκυκλοφόρησε το 1981. Όλα τα θεωρητικά μέλη της σκηνής, αποποιήθηκαν τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό χαρακτηρίζοντας τον πολλές φορές ηλίθιο και μη ικανό να περιγράψει ένα μουσικό ιδίωμα. Η απόδειξη :
Μπορούμε να πούμε πως οι ξεκάθαρες ρίζες του ιδιώματος, είναι ακόμη αδιευκρίνιστες. Άλλοι αναφέρονται στους Articles of Faith, αλλοι στο τελευταίο επτάρι των Μinor Threat και άλλοι σε ακόμη πιο obscure συγκροτήματα. Η αλήθεια είναι, πως το λεγόμενο emocore, ξεπετάχτηκε ξεκάθαρα μέσα από το αμερικάνικο hardcore και αδιαμφισβήτητοι πιονέροι στάθηκαν οι μεγάλοι Rites of Spring. To λεγόμενο Revolution Summer, ύπηρξε η πρώτη ομαδική προσπάθεια της προσέγγισης ενός πιο artsy κοινού και της μετάβασης από τον πρώιμο agro χαρακτήρα όλων όσων ενεπλάκησαν στο πρώτο κύμα, σε πιο δημιουργικά μονοπάτια. Με λίγα λόγια, η βία έιχε ξεφύγει και κάποιο είδαν πόσο γελοίο είχε καταντήσει όλο αυτό το πανυγήρι.
Πολλοί ακολούθησαν. Μερικοί από αυτους, ήταν οι Βeefeater, οι Embrace, oι Dag Nasty και μεταγενέστερα post-hardcore σχήματα όπως οι Soulside, oι Οne Last Wish κτλ. Πάντως για να μην παρεξηγηθούμε, το Revolution Summer ποτέ δεν τράβηξε μία ξεκάθαρη γραμμή στην μουσική πλεύση των συγκροτημάτων, αντιθέτως, έφερε το punk και πάλι στις αρχικές του αξίες, την διάσπαση των μουσικών κανόνων και περιορισμών δηλαδή. Μα πάντα με έναν ξεκάθαρο rock’n roll τρόπο.
Σημαντικότερο label στα '80ς, ύπηρξε η Dischord Records, του Ιan Mackaye (Teen idles, Minor threat, Embrace, Fugazi) και Jeff Nelson (teen idles, Minor threat, 3, High black Chairs). Oι δύο τους, ενεπλάκησαν και στο project των Egg hunt πριν ανακοπεί η πορεία τους από την ολοένα και αυξανόμενη δραστηριότητα των Fugazi. Kαι μιας και αναφέρθηκαν και από εμένα τώρα, να προσθέσω πως κατά την ταπεινή μου άποψη, οι Fugazi (οι οποίο δημιουργήκαν από τα 2/4 των Rites of Spring, τον Ian Mackaye & τον Joe Lally) δεν επηρέασαν το emo όσο αναφορά την σημερινή του μουσική κατέυθυνση. Ήταν πάντα πιο δύστροποι, πιο σπασμωδικοί και περιπετειώδεις, ενώ οι μελωδίες τους δεν έγιναν ποτέ μελαγχολικές-συναισθηματικές. Έδωσαν τα φώτα όμως μέσω της διακίνησης ιδεών που έφεραν στο Diy κίνημα και άνοιξαν τις πόρτες για περαιτέρω πειραματισμό στο post-hardcore.
Συμπερασματικά το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς στα 80ς, εγίνε στην Washington D.C. Στα '90ς πάλι, πολλές εταιρείες όπως η Gravity Records, κίνησαν τα ηνία του ιδιώματος. Και όταν λέμε ηνία, μιλάμε πάντα για τον ανεξάρτητο και πανκ χαρακτήρα του, δίχως να μπλέκουμε σε παραδείγματα συγκροτημάτων τσιχλόφουσκες που έπαιξαν πολύ καλά το παιχνίδι των πολυεθνικών (Oι Samiam και οι Jawbreaker είναι ωραίο πάντως).
Μία πολή καλή επαφή με τις ρίζες και την πρώιμη εξέλλιξη της φάσης, δίνει το αριστουργηματικό Dance of Days του Mark Andersen. Κυριολεκτικά, μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά, πως είναι το καλύτερο μουσικό βιβλίο που έχω διαβάσει μα και γενικότερα, ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου.
Αυτά για την ώρα. Γράφτηκαν κυρίως για να αποφύγουμε αδαή και αφοριστικά σχόλια. Περισσότερα αργότερα (ελπίζω).
Δυστυχώς η ενασχόληση μου με το screamo (την ουσιαστική συνέχεια των όσων ανέφερα κατεμέ) τώρα ξεκινά οπότε όποιος ενημερωμένος μπορεί να γράψει κάτι παρόμοιο θα το εκτιμούσα και θα τον αγαπούσα για μία ζωή!!!
xm ενδιαφερον ιστορικο…νομιζα οτι μιλουσαμε για την σημερινη σκηνη…δεν ειχα ιδεα οτι οι καλλιτεχνες που αναφερεις αποκαλουνταν με αυτους τους ορους στην εποχη τους…αλλα αποκαλοθσαν ετσι τουσ minor threat?xmmm…periergo…
Όχι τους minor threat ποτέ! Τους embrace όμως (oι οποίοι ήταν οι The Faith-μία τρομερή hardcore μπάντα της εποχής- με τον Ιan Mackaye αντί του αδερφού του Alec, στα φωνητικά, τους Rites of Spring κτλ τους χαρακτήρισαν έτσι και έκτοτε η λέξη κόλλησε. Περιγράφει όμως ολοκληρώτικα διαφορετικά πράγματα σήμερα.
Εdit : Eπίσης σαφώς και θέλω να μιλήσουμε για την σημερινή σκηνή, άλλωστε σε ένα μεγάλο μέρος αγνοώ την ύπαρξη της. Μα προσπαθώ να δώσω ορισμένες βάσεις πρωτίστως εαν αυτό είναι εφικτό.
αυτα ειναι! Ανέφερες πολλά ονοματα που ηθελα να πω, ειδικα Thrice 
Πριν μιλησω για αγαπημενες μπαντες, να κανω μια παρενθεση για το ολο misconception που εχει γινει με την emo μοδα και το emo/screamo/metalcore genre μουσικης. Ναι, πολλές φορες (νταξει, τις περισσοτερες) οι στιχοι εχουν καταθλιπτικο και μουντο χαρακτηρα. Ναι, υπαρχουν και συγκροτηματα με φραντζες και στενα παντελονια and the list goes on. Αλλά αυτό με τη μόδα παράγινε. Μιλωντας για Ελλάδα κυριως, ο καθενας λουζοταν με λακ και εβγαινε στη Στεφανιδου λεγοντας πως ειμαι εμο κλπ κλπ, πραγμα που δεν καθρεφτιζει καθολου το μουσικο ειδος. Ζητημα αν ξερουν 2-3 μπάντες, και απο αυτες ξερουν 1, το πολυ 2 τραγουδια (χαρακτηριστικο παραδειγμα Silverstein - My Heroine. Δεν προσπαθω να πω πως δεν ειναι/ηταν τρου εμο (οριστε, ειπωθηκε και αυτο :p).
Το θεμα ειναι πως επειδη η μουσικη αυτη, καλως η κακως, συσχετηθηκε εξ’ολοκληρου με τη μοδα, δημιουργηθηκε αυτοματως μια αρνητικη εντυπωση προς το screamo κλπ.
Αnyway, στενομυαλιες aside,
καποια απο τα αγαπημενα μου συγκροτηματα και κομματια ειναι:
Funeral for a Friend: Ουαλοι που υστερα απο το καταπληκτικο Hours (αν και πιο ελαφρυ απο τα προηγουμενα τους) εχουν τεραστιο fanbase και πανε ολο και καλυτερα. Καποια τοπ τρακ τους θα’ταν
Roses for the Dead
Juneau
History
Hawthorne Heights Aλλη αρκετα διασημη μπαντα του ειδους, γεννημα θρεμμα της (μεγα ρησπεκτ) Victory Records.
Saying Sorry
Nikki FM
Ohio is for Lovers
Saosin
They Perch On Their Stilts
Story of the Year(οπως ανεφερε ο τασος)
The Antidote (τραβηγμενο απο μενα :D)
Until the day i die
Atreyu (αν και ισως μπαινει λιγο στο μεταλκορ)
Doomsday
και αλλα πολλα και πιο mainstream οπως panic! at the disco, all american rejects, πρωιμοι fall out boy κλπ…
Τωρα για τους My Chemical Romance δεν ξερω τι να κανω. Ειναι κριμα που πιαστηκαν τοσο πολυ στο λουκι με το εμομισος και χανουν οπαδους που αξιζουν. Anyway, εχω κι αλλα. Καααποια στιγμη αμα δεν ψοφησει το θρεντακι
ΥΓ Bullet for My Valentine ρεεεεεε!
Δεν είναι καλύτερο να μεταφερθεί στις κυκλοφορίες, ωστέ να προτείνετε και δίσκους?
οχι πολυ καλα κανεις την ιστορικη αναδρομη…αλλα οπως λες και εσυ ο ιδιος ο ορος περιγραφει τελειως διαφορετικα πραγματα σημερα…
Ωω γραφτηκε επος καθως εψαχνα λινκς! Ευγε σερφερ!
Δεν τα’ξερα αυτα. Ψαξε συ μπροστα να ψαξω γω πισω 
Το θέμα είναι πως υπάρχει ένα τεράστιο κίνημα συγκροτημάτων που χαρακτηρίζει έτσι την μουσική του, διαφέροντας όμως αισθητά από τον ήχο που δείχνουν να καπέλωσαν τα media. Mε λίγα λόγια, υπάρχει διάσταση απόψεων ακόμα και στη χρήση της ορολογίας από τότε που το emo θεωρήθηκε ‘‘εμπορικό’’ ιδίωμα!
Όπως και να χει, θα κατεβάσω πάντα με την βοήθεια του πολυαγαπημένου allmusic, δίσκους από συγκροτήματα που αναφέρθηκαν και δεν γνωρίζω, ωστέ να μιλήσουμε σε νέα δεδομένα. Μην ξεχνάτε αυτό που ζήτησα για screamo, όποιος γνωρίζει και έχει όρεξη δλδ.
Freedom δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν σκόπιμο να παρουσιαστούν μονάχα δίσκοι στην παρούσα φάση και να αφήσουνε την συζήτηση στην άκρη! Άστο λίγο και βλέποντας και κάνοντας πιστεύω!
Οκ, για ότι θέλετε ενημερώνετε με πμ ή ριπόρτια. Σορρυ για το οφ τοπικ.
των Embrace το μοναδικο αλμπουμ, ειναι μεγαλη δισκαρα. Σου φαινεται απιστευτο, ψαχνοντας αυτην την μουσικη σκηνη, το γεγονος οτι πισω απο την πολυχρωμια και το κιτσαριο των 80’s υπηρχαν μπαντες που επαιζαν τετοια μουσικη. Η συμβολη τους ειναι μεγαλη στην εξελιξη της ροκ
Σε συνέντευξή του στο rocking.gr, o Shaun Morgan των Seether είχε πει:
Αν ποτέ ξεκινούσα να ασχολούμαι με κάποια μπάντα σαν side project, σίγουρα θα είχε επιρροές από το παίξιμο και τα πιστεύω των Refused. Είναι κρίμα που αυτή η μπάντα δεν υπάρχει πια. Δυστυχώς, κατά κάποιο τρόπο, εκείνοι ξεκίνησαν όλη αυτή τη μόδα των emo / screamo. Όμως, αυτό που «χάθηκε στη μετάφραση» ήταν ότι εκείνοι ήταν πραγματικά πολιτικοποιημένοι. Ήταν αναρχικοί, ήταν αριστεροί και είχαν κάτι να πουν. Η σημερινή emo, που αντιγράφει και προσπαθεί να αναπαράγει τον ήχο των Refused, είναι ένα μάτσο κλαψιάρηδες βλάκες, που απλά φοράνε κοριτσίστικα τζιν και eye-liner.
Τί γνώμη έχετε για αυτή την άποψη; Δηλαδή, κατά πόσο το κίνημα του emo πιστεύετε ότι πηγάζει από τη μουσική των Refused και κατά πόσο είναι (ή δεν είναι πολιτικοποιημένο) και γιατί;
οριστε και μια πολυ καλη ελληνικη μπαντα…