Δεν ξέρω για τον αν είναι ένα σκαλί πιο κάτω οι τύποι βγάζουν δισκαρες και νομίζω ότι ανακοίνωσαν και άλλο δίσκο
1 Like
ΙΝΣΕΨΙΟ! Ποστ στο ρόκιν για ένα ποστ στο μπλογκ που είναι ποστ από το ρόκιν!
3 Likes
Ωραία άρθρο ρε φίλε
Ευχαριστώ πολύ αλλά δεν το λες και άρθρο! Ποστ ήταν εδώ μέσα, λογικά υπάρχει ακόμα.
Καλή φάση όμως, ε; Το πετάω στο μπλογκ και τσουπ, γίνεται “άρθρο” και φαίνομαι και πολύ σοβαρός που λέει και ο Πιλαλί!
1 Like
επειδή παρεμπιπτόντως τους είδα λαηβ σε διάστημα ενός χρόνου ( είναι φρέσκες ακόμα οι εμπειρίες για μένα τουλάχιστον ) …και στις 2 περιπτώσεις έμεινα έκπληκτος από το πόσο υπέροχα αποδίδουν τα κομμάτια τους ζωντανά. Ένα λεβελ πάνω , ο ορισμός της λαηβ μπάντας
Αναφέρομαι σε Accept vs Saxon . Δεν με νοιάζει καθόλου η σύγκριση. Και οι 2 ισάξιες είναι για μένα
Οι Judas Priest είναι άλλη κλάση , όχι τόσο επειδή στις άλλες 2 λείπει η ποιότητα . Κάποιες λεπτομέρειες όμως κάνουν τη διαφορά
Επειδή αναφέρθηκαν και ο Οζζυ με τον Λεμμυ. Πρέπει να μπει μια κοινή συνισταμένη στην κουβέντα για να γίνει ουσιαστική. Αν μιλάμε για φωνητικές ικανότητες, οι πιο χαρισματικοί απ το “πανθεον” είναι ο Χαλφορντ & ο Ντιο . Αν μιλάμε για προσωπικότητες, φροντμεν κλπ, είναι ίδιου επιπέδου
2 Likes
Μου αρέσει που θεωρούσα ότι τα έγραψα με σαφήνεια κι από δύο φορές για να μην επανέρχομαι να τα επεξηγώ… Αφού ρωτάς όμως, ας τα ξαναγράψω με άλλα λόγια, μήπως και γίνω τώρα αντιληπτός.
Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής; Ότι οι Priest από το 1979 και μετά έχουν να επιδείξουν μόνο το Painkiller σαν ανώτερο από οποιονδήποτε αριστουργηματικό δίσκο των Accept. Πιο πριν, έχουν κι άλλους. Το Sad Wings που το έβαλα δεύτερο καλύτερο δίσκο όλων των εποχών στο metal στερέωμα, προφανώς και θεωρώ ότι υποσκελίζει όλη τη δισκογραφία των Accept. Τα ευκόλως εννοούμενα (θα έπρεπε να) παραλείπονται. Στο επόμενο σχόλιο προσθέτω και το Stained Class σε αυτούς τους δύο.
Το χρονικό ορόσημο μπαίνει γιατί είναι γενικά πιο δόκιμη η σύγκριση μεταξύ δίσκων που κυκλοφόρησαν την ίδια εποχή.
Από εκεί και πέρα οι Priest έχουν βγάλει κι άλλες δισκάρες, εννοείται, όχι όμως κάτι ισάξιο με τα κορυφαία των Accept.
Ας το κάνουμε και σχηματικά να είναι πιο απλό:
Sad Wings, Painkiller, Stained Class > οποιοσδήποτε δίσκος των Accept
Restless and Wild, Breaker, Balls to the Wall > οτιδήποτε από την υπόλοιπη Priest δισκογραφία
Μεγαλύτερο ειδικό βάρος φυσικά οι Priest, εκ των βάσεων του metal “καταστήματος” (ελπίζω να μην βρεθεί κανένας να μου πει ότι αποκάλεσα το metal κατάστημα) αλλά από αυτά που μόλις αναφέρθηκαν δεν στοιχειοθετείται διαφορά “πολλών επιπέδων” μεταξύ των δύο σχημάτων όπως ισχυρίζεσαι, Αυτό λέω, τα είπαν κι άλλοι, τα λέει κι ο Vic το σχόλιο του οποίου σε εντυπωσίασε. Αν υπάρχει κάποια διαφωνία επ’ αυτών το ξανασυζητάμε.
2 Likes
Νομική ε;;;
Επίσης αποκαλεσες το μέταλ κατάστημα. Αισχος 
Τελικά ψοφαμε για συγκρίσεις και Band A vs Band B
Είχα να μπω απ το πρωί και είδα 43 νέα ποστ . Ρισπεκτ
3 Likes
α) Όχι, Πολιτικός Μηχανικός! (αυτό με τη Νομική πάντως μου το ΄χουν ξαναπεί!)
β) Η ατάκα με το κατάστημα είναι από παλιά ελληνική ταινία! Για να δούμε, θα την βρει κανείς;
γ) Ω, ναι!
δ) Εγώ βρήκα 67! Μέχρι να τα διαβάσω όλα…
2 Likes
Καλά, δεν θα κάτσω να κριτικάρω κριτίρια κόσμου…
Εχω γνωστους κισσάκιδες που δεν άκουνε πραγματα γενικά, αν δεν έχουν να κάνουν με κιςς, και αν τύχει και ακουσουν κάτι θα το ακουσουν ΧΡΟΝΙΑ μετά.
Εχω δει άτομο που μου έλεγε οτι πχ Manilla Road είναι γαμάτοι, να μου στραβώνει με power μπάντα που είχε μεσα μετατροπία που θύμιζε Theater και γενικά “μουσικά” εβγαζε μάτια, επειδή το έβρισκε “μοντέρνο” βλέπε drop C και δεν ήταν “τρού” φαλτσο-επικ, άλλα Αμερικάνικο. Απο την άλλη αποθεώνουμε τον καλό μεν αλλα όχι και υπεργαμάτο Σαφερ επειδή έτσι και του συγχωρούνται εύκολα και μαλακοδηλώσεις αλλα και σειρα μετριων δίσκων.
Αυτά το “ενα είναι καλύτερο απ τ 'αλλο …” ειναι κουραστηκά. Σχεδόν όλοι είναι κολλημένοι με αυτά που ακούνε και δεν θέλουν να βγούν απο το κομφορτ ζοουν. Ετσι κι αλλιώς αφου ελάχιστοι αγοράζουν, δεν καταλαβαίνω προς τι όλη η μιρλα.
Αν δεν υπήρχαν οι Priest που όλοι οι γερμανοί κάνουν καμψεις όταν τους ακούνε ΔΕΝ θα υπήρχαν ποτέ οι ACCEPT. Απλά. Saxon άλλου παπά ευαγγέλιο. Πάντως στην Βαρκελώνη που τους είδε ένας φίλος ήταν Βασιλικοί.
Σόρι αλλά Accept θα υπήρχαν γιατί υπήρχαν και κάποιοι Scorpions, λέω εγώ τώρα
1 Like
Χεχε όχι ρε ποιό Painkiller, προτιμώ να ακούω τα υπόλοιπα, αυτό το ακουμπάω σε ιδιαίτερες περιπτώσεις πλέον, είναι όντως Painkiller!!! To κακό με τα priest είναι οτι θέλουν ένταση γαμώ και όλα είναι ανοιχτά στο σπίτι. Με τα techdeathmetal μου μια χαρά την παλεύω στα χαμηλά, με τους priest ακόμη κι όταν μπαίνει πχ το “μέτριο” Hellrider δεν γίνεται να μη το δυναμώσεις.
@drenie Αφού ξέρεις δε μπορώ χωρίς δερμάτινο όταν ακούω metal 
3 Likes
Όταν κατέβεις Αθήνα θα ακούσουμε μέχρι τελικής πτώσης παρέα . Και ας μην είμαι τρου !
1 Like
Χέχε, θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή 
1 Like
Ακούς Σκόρπιονς μες τους αξξέπτ αλλα όχι πρίστ ? Χμ… που το 70 παίζαν λιγο χιπικα/αρτυ χαρντ με στιγμές πιο μεταλλικές και μετά το εμπορικό μεταλ των 80ς… μπα. Πολυ πιο πρίστ, μετα απο Rebel είδικα, καργα θα λεγα… Μπορεί οι σκορπιοι να έχουν ένα απο τα καλυτερα ριφ έβερ για μένα (The Zoo) αλλά δεν ήταν ποτε τοσο Μεταλ όσο οι άλλοι. Επίσης Face The Heat >> Eat The Heat …έχει ενα alien nation mesa
Κάτσε γιατί εσύ θα μας τρελάνεις, δηλαδή οι Priest ξεκίνησαν να παίζουν ατόφιο μεταλ και δεν το κατάλαβα; Την ίδια εποχή άρχισαν να παίζουν πιο heavy και οι 2 μπάντες, δηλαδή προς τα μέσα-τέλη της δεκαετίας του 70. Για του λόγου το αληθές το 76 οι Priest έβγαλαν το Sad Wings… και οι Σκορπιοι το Virgin Killer, το 77 το Sin After Sin οι μεν και το Taken By Force οι δε, ακόμα και όλο το στυλ με τις Flying V πιο πολύ σε Scorpions φέρνει παρά σε Priest
Στους Accept ακούω επιρροές και από Scorpions και από Priest και από AC/DC φυσικά.
Όσο για το Face The Heat μάλλον συμφωνώ, έχω αδυναμία σε αυτόν τον δίσκο και ειδικά στο συγκεκριμένο κομμάτι.
2 Likes
Ρε συ καταλαβα τι ηθελες να πεις και ο καθενας εχει τα δικα του κριτηρια αλλα για εμενα δεν ισχυει το
Restless and Wild, Breaker, Balls to the Wall > οτιδήποτε από την υπόλοιπη Priest δισκογραφία
για εμενα ειναι (βγαζω εκτος το Painkiller)
British Steel, Screaming For Vengeance, Defenders Of The Faith > δισκοι των Accept στα 80’s.
Αλλα γουστα ειναι αυτα και αν ειχαμε ολοι τα ιδια δεν θα ειχε ενδιαφερον…
Απο εκει και περα εννοειται οτι οι Scorpions εχουν επηρεασει σαφως τους Accept, βασικα οι Judas Priest και οι Scorpions ειναι οι 2 βασικες και ολοφανερες επιρροες των Accept.
Οσο για τους Saxon ειναι μπανταρα, απλα και ξεκαθαρα χωρις πολλα πολλα και live ειναι ΘΕΟΙ… Αν επαιζαν σε φεστιβαλ με Judas Priest και Accept παιζει να ηταν η μπαντα της ημερας ανετα.
4 Likes
Αν έπαιζαν σε φεστιβάλ η μπάντα της ημέρας θα ήταν οι Priest όπως και το κάνουμε
Που λέτε, ήταν τέλη του 1990 όταν ξεκίνησε να κυκλοφορεί σε μηνιαία βάση, υπό την στέγη του Hammer αλλά σαν ξεχωριστό έντυπο, η “Hard Rock & Heavy Metal Εγκυκλοπαίδεια” που ολοκληρώθηκε τους πρώτους μήνες του 1991. Τα έχω κρατημένα αυτά τα τεύχη είμαι σίγουρος (το που τα έχω με προβληματίζει λίγο αλλά δεν είναι της παρούσης!)
Επρόκειτο, όπως εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς, για μια εγκυκλοπαίδεια όπου παρουσιαζόταν τα διάφορα σχήματα του χώρου, υπήρχε ένα κείμενο που έγραφε για το ιστορικό τους, ποια ήταν τα καλύτερα LP τους, ποιο το ύφος τους κλπ, και αναγράφονταν η δισκογραφία τους σε χρονολογική σειρά μέχρι τότε.
Με τα τωρινά δεδομένα φαντάζει εντελώς άχρηστο να έχεις σε hard copy μια στατική πληροφορία που δεν ενημερώνεται, παρά απεικονίζει μια κατάσταση όπως είχε σε μια συγκεκριμένη στιγμή.
Τω καιρώ εκείνω όμως, για εμάς τα στραβάδια ήταν ανεκτίμητο δώρο να βρούμε συγκεντρωμένη τη δισκογραφία τόσων συγκροτημάτων και έναν οδηγό από πού να ξεκινήσουμε, παρά τις ελλείψεις και τις ανακρίβειες που δεδομένα υπήρχαν.
Το πρώτο τεύχος αυτού του εντύπου περιελάμβανε (αλφαβητική παράθεση γαρ) και τους Accept και φυσικά ήταν το πρώτο πράγμα που διάβασα, ήδη τεράστια λατρεία από τότε οι γερμανοί. Διαλυμένοι βέβαια εκείνη την περίοδο και το γεγονός προσέδιδε μια ικανή δόση cult-ίλας.
(Μπορείτε να φανταστείτε, να συζητάς με τους κολλητούς στο σχολείο και να λες πόσο φοβερά θα ήταν να μην είχαν διαλύσει, πώς να γινόταν να επανασυνδεθούν να τους βλέπαμε live και άλλα τέτοια… απίθανα σενάρια.)
Το κείμενο για τους εν λόγω λοιπόν ξεκίναγε ως εξής:
"Η μουσική των Accept είναι η ιδανική μίξη των Judas Priest με τους AC/DC."
Όσο κι αν δεν περικλείει όλη την αλήθεια, πρόκειται για μια εξαιρετικά εύστοχη περιγραφή με τόσο λίγα λόγια. Εντάξει, οι επιρροές του Hoffmann σαν κιθαρίστα εννοείται ότι εκτείνονται πολύ πέραν αυτών των σχημάτων και το ότι οι Accept κατάφεραν να αποκτήσουν τον (πολυπόθητο, πολυθρύλητο και άπιαστο στόχο για πάμπολλους) προσωπικό ήχο και να επηρεάσουν με τη σειρά τους νεώτερους μουσικούς δείχνει ότι το φάσμα των επιρροών ήταν ευρύτερο, κανείς δεν αντιλέγει.
Όμως οι Priest με τους AC/DC ήταν τα βασικά θεμέλια πάνω στα οποία ανήγειραν την μεγαλοπρεπέστατη κληρονομιά τους.
Aφού λοιπόν είχαν τέτοιες συστάσεις, αποφάσισα να κάνω τη “γνωριμία” και με τους Judas Priest και να ακούσω το τότε καινούριο τους LΡ που μόλις είχε κυκλοφορήσει και για το οποίο όλοι μιλάγανε με ενθουσιασμό!
27 χρόνια αργότερα η τρίχα εξακολουθεί να σηκώνεται κάγκελο μόλις μπαίνει η εισαγωγή του Painkiller…
5 Likes
Υπέρ ποστ! Τι μου θύμισες ! Σωραιος !
2 Likes
Είδα ότι το British Steel τo Rolling Stones το κατέταξε 3 καλύτερο metal album, άνετα πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι το Painkiller η Defenders of the Faith