Ρε συ Άνγκους, εγώ τους Πριστ θα θελα να τους βλέπω κάθε βράδυ ας πούμε. Τί έχει να λέει; :lol:
Τί να πω, μακάρι να μην πετσοκοφτεί μια πολλά υποσχομένη περιοδεία των Halford (και με δισκάρα στη βαλίτσα) μόνο και μόνο για να βγουν για άλλη μια φορά στο δρόμο οι Πριστ.
Ποια δισκαρα στη βαλιτσα?
Παιδες το σημαντικο σε ολα αυτα που συζηταμε ειναι η φορμα στην οποια βρισκεται ο Rob.Πιστευω το 2008 ηταν ικανοποιητικος.Σωστα?
Το 2004 δεν το εχω τοσο προσφατο και δεν το θυμαμαι τοσο.
Σε καθε περιπτωση προτιμω να ακουσω ενα setlist με 15 κομματια Priest παρα το setlist των Halford,με 10 κομματια Halford+καποια Priest.
Για μενα οι Halford εχουν βγαλει 5-6 μεγαλα κομματια,φυσικα οι Priest μετα το reunion iσως εχουν βγαλει ακομα λιγοτερα,δεκτο και αυτο!
Δηλαδη το 2008 που ακουσαμε between the hammer και dessident agressor και sinner θα προτιμουσατε made of metal,nightfall,one will κτλ ???
H μηπως στους Halford σας ακουγεται πιο φρεσκος ο Rob?
Επισης εγω αν ειναι σε κακη φορμα ο rob προτιμω να ξεκουραστουν και να κατσουν να γραψουν τιποτα και μετα να τους ξαναδουμε.
Ε λοιπόν το ότι θα μου την έβγαινε οποιοσδήποτε για τους Πριστ, δεν το περίμενα. :lol:
Όχι κοίτα, εγώ θεωρώ το Made of Metal δισκάρα. Και είναι αυτό που έλεγα και πιο πάνω, ότι θέλω να δω κι ένα λάιβ Halford, γιατί έχει κομματάρες, για μένα όχι μόνο 5-6 που λες εσύ, αυτά που έγραψα προηγουμένως ήταν ενδεικτικά. Άσε που θεωρώ το Made of Metal πολύ ανώτερο του Νοστράδαμου π.χ., για να μιλήσω για Resurrection ή ακόμα και Crucible. Και κυρίως στέκομαι στο ότι δύο απανωτές περιοδείες για τον Rob θα είναι too much, όχι ότι γενικά θα με χάλαγε ποτέ να δω Πριστ, μην τρελαθούμε!
Και στο κάτω κάτω συμφωνείς μαζί μου ότι καλύτερα να κάτσουν να γράψουν δίσκο και μετά να βγουν στο δρόμο μια και καλή, οπότε γιατί το συνεχίζουμε;
Τελικα, εμενα μ αρεσε πολυ το Nostradamus ρε γμτ. :-s Πολυ περισσοτερο σε σχεση μ εκεινο το προηγουμενο το ονομα του οποιου ουτε να το προφερω δε θελω.
Ε καλά τώρα, εσύ είσαι γνωστός ανώμαλος, δεν πιάνεσαι.
Guess What! Your Argument Is Invalid!
Πως το ξερα όμως ότι θα έλεγες για το British Steel πάλι… :lol:
Εγώ μάνα μου είμαι άλλο πράμα. Όχι ανώμαλος, απλά άρρωστος…
Εχεις υπογεγραμμενο Painkiller και Sad Wings απο Rob?
Οταν λεω κομματαρες δεν εννοω τυπου…nightfall
Για να εξηγουμαι,θεωρω οτι το Resurrection εχει 3-4 πολυ καλα κομματια,το Crucible το ιδιο αλλα ο Halford ειναι πολυ καλυτερος φωνητικα στο πρωτο.Κομματαρες ομως θεωρω μονο το Silent Screams και το ομωνυμο του Crucible.Στο made of metal δε βρηκα…κομματαρα!Ουτε μπορω να πω οτι βρισκω κομματι επιπεδου Silent Screams (ή Crucible) στα albums των Priest.
Ωστοσο,θεωρω οτι σαν albums των Priest εχουν πολλα καλα κομματα,και ως συνολο ακουγονται πιο ευχαριστα απο του Rob.Εστω και αν δε σε πορωνουν τοσο πολυ οσο τα καλα σημεια των albums του Rob.
Απορω πως πορωνεσαι με το Made Of Metal.Προτιμω…Turbo με χιλια!
Προσωπικα ξεχωρισα το 25 years και το Till the day i die,αλλα δεν ξερω κατα ποσον εντασσονται στην κατηγορια κομματαρες.
Για αυτο και overall ο Νοστραδαμος ειναι μια χαρα album.Το AOR εχει κι αυτο την κλασικη συνταγη 3 “κομματαρες” και απο εκει και περα το χαος.Κι ομως αν το ψαξεις λιγο ουτε κομματαρες ειναι…
Εγω αυτο που διαπιστωνω γενικα,ειναι οτι καποιοι εχουμε ταυτιστει ακουστικα/μουσικα με καποια πραγματα και οτι και να μας σερβιρουν,θα πουμε “γαμαει”.Δηλαδη ακους πχ το Resurrection το ομωνυμο και πορωνεσαι ωραια?Εννοειται πορωτικοτατο κομματι,ειναι και συναισθηματικα φορτισμενο με το comeback κτλ.Βαλτε μετα το Painkiller ομως…
Για αυτο να ειμαστε λιγο φειδωλοι στους χαρακτηρισμους μας “κομματαρα” "τα χωνει"κτλ.Αν τα χωνει το Resurrection το Painkiller ισοπεδωνει το συμπαν!
Ελπιζω να πιανετε το point μου!
Εχμμμ… όχι. Δεν τον έχω συναντήσει 
(…ακόμα, θέλω να πιστεύω)
Για το Νοστράδαμο έχω ξαναγράψει (και αν δεν κάνω λάθος, εδώ πέρα) την άποψή μου, θεωρώ ότι πρόκειται για έναν δίσκο που δεν του λείπει η έμπνευση αλλά είναι απίστευτα άνισος και κυρίως αδικαιολόγητα μεγάλος σε διάρκεια. Και το Angel of Retribution (σκάσε Καγκελάρη), και ακόμα περισσότερο τα Resurrection και Crucible, είναι πολύ πιο ισορροπημένοι και “στρωτοί” δίσκοι στο ύφος των Πριστ.
Όσο για το Made of Metal, γενικά ό,τι και να γράψω, μόνο ο χρόνος μπορεί να το δικαιώσει ως δίσκο και νομίζω ότι θα το κάνει. Εντάξει, δεν είναι και το υπερέπος του μέταλ, έτσι; Για να ξέρουμε τί λέμε. Απλά έχει πιασάρικα ριφφάκια και μελωδίες, πολύ κοντά στο ύφος των Πριστ και με τον Ρομπ σε πολύ καλή κατάσταση στα φωνητικά. Εμένα αυτά μου αρκούν.
Δε θα διαφωνήσω για το Silent Screams και το Crucible, είναι όντως τα καλύτερα κομμάτια του Ρομπ με τη μπάντα του.
Δεν καταλαβαίνω γιατί τα βάζεις σε αντιπαράθεση, και οι δύο τελευταίες φράσεις σου είναι απολύτως αληθείς!
Δεν κάνω πλάκα, πιστεύω ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις στους χαρακτηρισμούς τραγουδιών αυτού του ύφους. Αν ένα κομμάτι σου σπάει τα νεύρα, το λες “πανάθλιο, μην το ξαναβάλεις”. Αν δε σου λέει τίποτα, το λες “μαλακία, βαρέθηκα”. Αν το ακούς και κουνάς πάνω κάτω το κεφάλι σου λες “ωραίο κομματάκι”. Αν γουστάρεις και χτυπιέσαι λες “κομματάρα”. Ε, και αν το ακούς και θες να τα κάνεις όλα πουτάνα, να βγεις έξω στο δρόμο και ν’ αρχίσεις να πλακώνεις κόσμο ξέρω γω, ή να αρχίσεις να ουρλιάζεις και στ’ αρχίδια σου αν σηκώσεις όλη τη γειτονιά στο πόδι, ε, το λες “Painkiller”. :D:D:D:p
Και εγω ευχομαι να τον συναντησω καποια στιγμη…
Συμφωνω για το Nostradamus, ειναι οντως καπως ανισο και αρκετα μεγαλο. Αλλα κακο δισκο, δεν το λες…
Αυτο που γραφεις για το Painkiller, το εχω σκεφτει και εγω για αυτο και καποια (λιγα) ακομα τραγουδια. Δεν βρισκεις χαρακτηρισμο, απλα…
Στο υφος των Priest ειναι πιο πολυ οντως.Αλλα και το Resurrection ειναι πολυ ανισο!
Συγκρινετε το πρωτο μισο με το δευτερο…
Για μενα δε σου κολλαει τοσο οσο το Resurrection ή το AOR.Και το Crucible δεν με ειχε τρελανει προσωπικα,εκτος απο λιγα κομματια.
Οταν λες οτι ειναι σε καλη κατασταση…εχμ,αστειευεσαι?
Υποθετω εννοεις στο μεσσαιο ευρος,για μενα ειναι απλα καλος.Μου αρεσε παρα πολυ ως ερμηνεια στο Nostradamus,πολυ δουλεμενα φωνητικα.
Στο Resurrection ειναι σε δαιμονιωδη φορμα,μετα αρχιζει η κατακορυφη πτωση κατ’εμε.
Ακουσα την αποψη οτι το Made Of Metal ειναι πιο πολυ στο υφος των Priest και για αυτο το γουσταρουν καποιοι.Το οτι ειναι πιο “in your face” δε σημαινει οτι ειναι αυτο το υφος των Priest,εμενα πολυ “αμερικανιλα” μου ακουγεται παντως.
Και οι Priest αλλαξαν πολλες φορες υφος,διατηρωντας το ενδιαφερον μπορω να πω.
Παντως οσοι δεν τους εχετε ψαξει αντι να ακουτε τις παπαριες του Rob,βαλτε λιγο 70s Priest και νιωστε:)
Θα αναρωτηθειτε,μα ειναι αυτο Priest? αρκετες φορες.Κι ομως…
Μπα, δεν το βρίσκω άνισο το Resurrection να σου πω την αλήθεια. Κάνα δυο, άντε τρία φίλλερς να χει. Και ούτε παρατηρώ τεράστια διαφορά ποιότητας ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μισό. Ωραία κομμάτια υπάρχουν παντού.
Παρεπιπτόντως, το να είναι σε ένα δίσκο η πρώτη “πλευρά” ή εν πάσει περιπτώσει το πρώτο μισό ανώτερο του δεύτερου δε λέει απαραίτητα κάτι. Πάρε ας πούμε το Defenders of the Faith, το οποίο (φαντάζομαι, συμφωνείς ότι) έχει αυτό το στοιχείο. Τί λες, να το πούμε άνισο να πέσει κάνας κεραυνός να μας κάψει;
Όσο για το Crucible, προσωπικά θεωρώ ότι είναι εξαιρετικός δίσκος και με ωραία ποικιλία ανάμεσα σε κομμάτια τυπικά Priest (ή μάλλον στο κλασσικό ύφος των Priest), άλλα πιο βαριά και “μοντέρνα” αλλά χωρίς να με χαλάνε, και κάποια τηρουμένων των αναλογιών πειραματικά, πιο “ατμοσφαιρικά” και σίγουρα εντελώς διαφορετικά. Ακόμα και σήμερα, ακούγοντας το δίσκο, γουστάρω πάρα πολύ, έστω κι αν κατανοώ πλέον πως ήμουν κάπως υπερβολικός και παρασυρμένος από τον ενθουσιασμό μου τότε το 2002 που τον πρωτοάκουσα, στα 17 μου, και έλεγα ότι είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αν όχι Ο δίσκος της χρονιάς.
Ε, ναι, προφανώς και εννοώ στο μεσαίο εύρος όταν λέω ότι είναι σε καλή κατάσταση. Δεν είμαι τρελός ξέρεις και δεν περιμένω από το Ρομπ να μου βγάζει τις τσιρίδες του Painkiller, ας πούμε! Το ότι δεν μπορεί πια όπως κάποτε νομίζω ότι το ξέρει κι ο ίδιος, χαζός δεν είναι άλλωστε, και γι’ αυτό καλά κάνει που τραγουδάει πιο χαμηλά πια.
Ναι, κι εμένα μ’ άρεσαν τα φωνητικά του στο Νοστράδαμο. Και σ’ αυτό το δίσκο έκανε “οικονομία δυνάμεων”, πιστεύω. Αλλά ούτως ή άλλως το μικρότερο πρόβλημα που έχει αυτός ο δίσκος είναι η φωνή, αλλού είναι τα ζητήματά του… :roll:
Όντως στο Resurrection ήταν στην καλύτερή του φόρμα μέσα στη δεκαετία που μας πέρασε. Αλλά λίγο κοινότοπη διαπίστωση, δε νομίζεις; Δηλαδή η μετέπειτα φθορά ήταν απολύτως φυσιολογικη, απ’ τη στιγμή που άρχισε πάλι να περιοδεύει ανά τακτά χρονικά διαστήματα σ’ όλο τον κόσμο, ερμηνεύοντας κομμάτια και από τα δικά του και από των Priest, αρκετά απαιτητικά. Πριν το Resurrection τί έκανε; Ξυνόταν. Α ναι, έκανε και το Two. Big deal.
Ντάξει, όχι και αμερικανίλα το Made of Metal. Μήπως το λες για κάτι Till the Day I Die και κάτι τέτοια που έχει; Δεν ξέρω, εμένα τέτοιες αμερικανιές δε με χαλάνε καθόλου! 8) Όχι σοβαρά, νομίζω ότι ο δίσκος είναι κατά κύριο λόγο “ευρωπαϊκός”, με την έννοια που και οι Priest υπήρξαν πάντα κατά βάθος Ευρωπαίοι στον ήχο τους, ακόμα κι όταν λοξοκοιτούσαν προς την Αμερική και με δεδομένο ότι υπήρχαν πάντα άλλα γκρουπς πολύ πιο “ευρωπαϊκά”. Χμμμ… βγάζει καθόλου νόημα όλο αυτό όμως; :lol:
Οι Priest έχουν αλλάξει πολλές φορές ύφος στην καριέρα τους κι αυτό ήταν που τους κράτησε φρέσκους για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, από τη δεκαετία του '70 μέχρι και το '90 με το Painkiller. Υπάρχουν όμως και κάποια όρια που τίθενται, μεταξύ άλλων, από την ηλικία ενός γκρουπ. Με άλλα λόγια, μπορείς να πειραματίζεσαι και να αλλάζεις για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά όχι και για πάντα, όταν έρχεται η φθορά του χρόνου πρέπει να έχεις την αυτογνωσία να καταλάβεις ότι δε σε παίρνει πια, κάνε μερικούς ακόμα δίσκους άμα γουστάρεις, αλλά δώσε στον κόσμο σου αυτό που πλέον έχει κατοχυρωθεί ότι μπορείς να κάνεις καλά. Μην την βλέπεις “ο Βέρντι του μέταλ” ξέρω γω, γιατί θα φας τα μούτρα σου. Όπως έπαθες με το Νοστράδαμο…
Τέλος, πολύ σωστός για τα 70΄ς, η μοναδική δεκαετία στην οποία οι Πριστ έβγαλαν ΜΟΝΟ δισκάρες και μάλιστα για τα τότε δεδομένα του hard rock/metal ήταν σχεδόν progressive συγκρότημα, πραγματικά πολύ περιπετειώδεις, ανήσυχοι και με τα πιο απαιτητικά και πολύπλοκα κομμάτια της καριέρας τους. Όπως λες κι εσύ, όποιος δεν έχει ψάξει εκείνη την περίοδο των Πριστ (και έχει μείνει στο Painkiller και το Screaming ας πούμε), ας κάτσει να αυτομαστιγωθεί για τιμωρία και συμμόρφωση και μετά να πάει να λιώσει τα πάντα από το Rocka Rolla (ναι, και αυτό!) μέχρι το Killing Machine. Και μετά να πάει να λιώσει όλους ανεξαιρέτως τους δίσκους των Priest (τουλάχιστον με τον Ρομπ στη φωνή, αν και δε χάνει και τίποτα αν τσεκάρει, για εγκυκλοπαιδικούς λόγους, και τις δυο μούφες με τον Ρίππερ), ακόμα και τους πλέον αδύναμους, όπως το Turbo, το Ram it Down και το Point of Entry, γιατί ακόμα και σ’ αυτούς τους “έτσι κι έτσι” δίσκους υπάρχουν κομμάτια που τα υπόλοιπα μέταλ συγκροτήματα δεν μπορούν να γράψουν ούτε αν τους κάνεις 500 ενέσεις Πριστομεταλλίνης!
[SPOILER]Αυτή η τελευταία παράγραφος χρειαζόταν, για επιμορφωτικούς λόγους, γιατί νομίζω ότι έχουμε ξεφύγει λίγο. Θα μου πεις βέβαια, Σάββατο είναι, χαλαρότητα, είμαστε στο τόπικ των Θεών και μιλάμε για τους Θεούς. Ό,τι θέλουμε κάνουμε! :p[/SPOILER]
Καλά όχι το RRolla απο Sad και μετά.Βασικά το Sad Wings οποσδήποτε και μετά όλα τα άλλα.Α και το Beyond the Realms of Death όποιος δεν αισθάνεται καλά ας το ακούσει, έχει ιαματικές ιδιότητες.
Μια χαρά γαμάει και το Rocka Rolla!
Όχι μωρέ τώρα.Τέσπα μιας και έχω σκίσει το turbo σε airplay δε με πέρνει να τα χώνω για το rocka αλλά με νυστάζει πολύ τις 2-3 φορές που το έχω ακούσει μέσα στα χρόνια.
Οκ τώρα τι κατάλαβες, έχω βάλει όλο το painkiller και πρέπει να φύγω σε μισή ώρα.Θες να με κάνεις να χάσω την έξοδο ρε; 
Ναι :razz:
Ε είσαι κακός! :lol:
Αλλά οκ θα προλάβω γιατί ε΄χω φτάσει στο Between The Hammer & The Anvil…
Που…Γαμαααααααααα!Και μετά…Τι έχει μετάααααα!
Ωχ το σβέρκο μου.
Αγαπητά μου παιδιά, να ξέρετε ότι στο αποπάνω ποστ ο xxxloko περιγράφει συνοπτικά το τί μου συμβαίνει σχεδόν κάθε 2-3 μέρες στη χειρότερη περίπτωση, και κάθε μέρα στην καλύτερη (ή και αντίστροφα, όπως το πάρει κανείς).
φαντάσου λέει να μην συμβαίνει μόνο σε εσένα…:roll:
Το Rocka Rolla είναι φοβερός δίσκος. Το μόνο του θέμα ήταν πως δεν είχε το χαρακτηριστικό ήχο των Priest όπως εξελίχθηκε αργότερα. Αυτό δεν του αφαιρεί τη μαγεία του μεγάλου δίσκου. Κ μιας κ λέτε για μεγάλα κομμάτια, ας αναφέρω κ ένα μεγαλειώδες “Run Of The Mill”. Απ’τον πρώτο δίσκο κιόλας… 8)
Από κει κ πέρα η αλήθεια των Priest βρίσκεται στα 70’s. Μεγάλοι δίσκοι κ στα 80’s αλλά, όπως κ όλες οι μπάντες της συνομοταξίας τους, στα 80’s έγιναν κ αυτοί πιό εμπορικοί, μιας κ τα 80’s ήταν η κατ’εξοχήν δεκαετία της εμπορικότητας κ της ποζεριάς.
Ε αυτά. Είμαι κ εγώ fan αλλά μισώ να εκφράζομαι σα fan πλέον… Η μουσική μιλάει από μόνη της. 