Είμαι κάπου μεταξύ 6ης και 7ης ακροάσης. Ο δίσκος δεν υπάρχει. Κόλλημα μιλάμε.
Το “The Messenger” με τους συνεχείς κανονιοβολισμούς, μάλλον είναι το αγαπημένο μου μέχρι τώρα και από κοντά το “Visitation”.
Kομματάρα και το “Here Come The Wolf”, με τη σολάρα στο τέλος (αν και θα ήθελα να διαρκούσε λίγο παραπάνω κι όχι μόνο 10 δευτερόλεπτα).
Αυτά. Και οι ακροάσεις συνεχίζονται…
Ίσως με διαφορά το πιό μέτριο κομμάτι του δίσκου imo :?
Anyway μεγάλο κόλλημα ο δίσκος παίζει από το πρωί.
Και οι στίχοι του Knights Of The Black Sun μιάς και τους πέτυχα τυχαία:
[SPOILER]Desperation took us down
Uneasy lies, the head
That wears the crown
You can’t see it
I saw the mourners passing by
These wicked men
Beneath the sulfurous skies
Oh what can it mean?
Every bell is silent here
The hands of clocks are bound
And time itself has stopped
Can you feel it?
The birds are frozen in their flight
Trapped within the thunder light
A storm is rising
A voice within the winter halls
Some great secret from these careless lips will fall
A star on our horizon
See you gods forgotten son
Lies broken and alone
Searching for a father,he has never known…
From Dresden’s blazing skies
To the bloody wash of dawn
I saw the beast arise
And climb upon the throne
And fallen angels weep
And long for peace, for home
Whilst far beneath the ice they sleep
These dark knights of the black sun
And on the stormlashed mountain high
I found the hidden book
On the altar of the wretched prince of lies
And I broke apart the graven seal
And these seven words I read
Rejoice, the great god fear is dead
So from the rooftops call it out
You where always free
Yes from the rooftops call it out
And ever may you be
[/SPOILER]
και εμενα οταν ακουσα τo πανω κατευθειαν εκει πηγε το μυαλο μου
με λιγες ακροασεις,πολυ δυνατος δισκος.
ακουγεται ανετα ολοκληρος,πολυ καλη ροη.
αδυναμιες(εκτος απο το knights που εννοειται)τα days,god of the grain,sonic mass part I & here come the wolf,γενικα ολα πολυ καλα,σε αρκετες στιγμες μπορει να σου σηκωθει(η τριχα καγκελο απο την ανατριχιλα).
Ενταξει,μας χαζεψαν οι τυποι!New Age πινελιες με μια industrial φυση…Days,God Of The Grain,Visitation,Here Come The Wolf και φυσικα το Knights… ειναι οπως λεει και ο τιτλος,μονο κλαμα,χωρις να υστερουν τα υπολοιπα!Ρε ειστε σιγουροι οτι δεν τραγουδαει ο Coleman των Killing Joke???Και μιας και ανεφερα τους Killing Joke ακουστε τη δισκαρα του 2006 Hossannas From The Basements Of Hell,ειναι κοντα σε αυτο που κανουν οι Amebix αυτη τη στιγμη.Check–>http://www.youtube.com/watch?v=cNaQ8hj8ymE
Α,highlight τα καταπληκτικα τυμπανα του Roy Mayorga!
Το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω εν έτει 2011 είναι ένα νέο άλμπουμ από τους Amebix. Οι πρώτες ακροάσεις είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακές. Ο δίσκος είναι πιο βατός από τα παλιά. Λείπει αυτή η Discharge-ίλα/GBH-ίλα/Crass-ίλα που βγάζανε στο παρελθόν, η παραγωγή είναι καθαρή (!), σε μερικά κομμάτια στρέφονται σε πιο ινταστριαλ μεταλ φόρμες, σε άλλα ακούγονται πιο πανκ, αλλά αυτά είναι απλως παρατηρήσεις.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όποιον διέκρινε τους Prong σε κομμάτια όπως το God of the Grain, και τους New Model Army στα πρώτα λεπτά του Κnights of the Black Sun.
Όπως και να χει, εξαιρετική επιστροφή… θα χουμε να πούμε πολλά για τον δισκο.
[SPOILER]Θυμάμαι που είχα προτείνει παλιά το Arise στις δισκάρες και το κράξιμο που έπεσε από κάτι τρου ροκερζ :lol:
edit: το βρήκα ρεεε χαχαχαχαχα γελάστε:
:lol2:
[/SPOILER]
Τελειωνει η πρωτη ακροαση. Δεν επικεντρωθηκα στον δισκο, δηλαδη κανω και αλλα πραγματα παραλληλα, αλλα ειναι ακρως θετικη η πρωτη εντυπωση! Ιδιαιτερη ατμοσφαιρα σε ολη την διαρκεια του, πολλα ινταστριαλ στοιχεια οπως ειπατε και εσεις και ταιριαστη παραγωγη (στα αυτια μου). Θα το λιωσω σημερα, οπως ολα δειχνουν!
Κατι για το Grin που αναφερθηκε, με το ομοτιτλο κομματι τους δισκου μοιαζει αρκετα η εισαγωγη του The One.
Καλα για το Knights… μην τα ξαναλεω. Με πιανει κατι καθε φορα που το ακουω.
παιδιά ωραία όλα αυτά, αλλά εμένα αυτό το δεκάλεπτο σφηνάκι [I]κακού[/I] μέταλ (Here Come The Wolf - The One) ανάμεσα στα δυο κορυφαία κομμάτια του δίσκου δε μου’χει κάτσει καθόλου καλά.
Πολύ κακή κίνηση να βγάλουν το knights of the black sun, τοσους μηνες πριν, σε single. Aς εβαζαν το δευτερο καλυτερο κομματι… Οχι ομως το κλασεων ανωτερο. Θα το θελα για εκπληξη το knights
Κατα τ’ αλλα ειμαι στις πολυ πρωτες ακροασεις.
Ίσως (ίσως) καταλαβαίνω που το πας, ωστόσο μ’ άρεσαν και πολύ μάλιστα σαν κομμάτια, θα τα’ βαζα στ ανωτερα του δισκου.
Ο δισκος punk [B][U]δεν[/U][/B] είναι αλλά γουστάρουμε τίγκα.
αυτά είναι τα οφέλη όταν δεν ακούς νότα πριν διαρρεύσει ολόκληρο το άλμπουμ :lol::lol:
Εμένα μπάντως, δεν με πιάνουν αυτά που λέει ο Bleedin, μια χαρά τα βρίσκω.
Ναι και μένα δε με πιάνουν (δηλαδη μ’ αρεσουν παρα πολυ), απλά πιστευω οτι καταλαβα τι λεει πως το λεει… Ειδικα το here come the wolf, θα το χαρακτιριζα κι εγω ενα κλασσικο μεταλ κομματι, απο τις λιγες γνωσεις που εχω στο ειδος… (οχι κακο βεβαια)
Οσο για το πρωτο παναγιωτη, το μονο που μου τη σπαει ειναι οτι ηταν επιλογη της μπαντας να βγαλουν το συγκεκριμενο κομματι σε single. Εγω απ΄τους amebix το είδα [I]αρχικα [/I]σαν κατι για να μας προιδεασει, αλλα δε θεωρω πως το knights ειναι αντιπροσωπευτικο του δισκου…
Η ένστασή μου είναι ότι μέχρι και το ομώνυμο έχεις μόνο μεγαλείο και ανατριχίλες και πας και πετάς ένα Here Come The Wolf που θα’ταν οκ για bonus track σ’ένα δίσκο των Paradise Lost ή όποιου άλλου γκοθμέταλ παππού αλλά όχι για το come-back των Amebix μετά από εξακόσα χρόνια, και ένα The One που είναι ακριβώς αυτό που φοβόμουν απο την αρχή, δηλαδή μια αποτυχημένα άχρωμη επιμεταλλωμένη έκδοση αυτού που κάποτε ήταν οι Amebix, ε αυτά τα πράματα είναι αυτογκόλ Μιχάλη Βλάχου στο 85’, έρμπολ σε κάρφωμα, πιο φέηλ δε γίνεται δηλαδή. Το Knights επαναφέρει την κατάσταση στα σωστά πανύψηλα επίπεδα, αλλά η γλυκόπικρη γεύση τελικά παραμένει. Το Sonic Mass αν αντί για αυτά τα δύο είχε “απλά” άλλο ένα πετυχημένο re-arrangement από το παρελθόν όπως το God of the Grain (που θυμίζει το Winter σε φάσεις) θα ήταν ένας [I]πολύ μεγάλος[/I] δίσκος, κάτι που τελικά δεν είναι.
κριμα
δισκος του υπνου…
ενα Knights of the black sun δεν το σωζει…
τι τα θελανε τοσα ambient περασματα…
Τώρα ήθελα να γράψω κι εγώ τη γνώμη μου, αλλά δεν θα έλεγα ότι κατέχω τους κλασικούς Amebix.
Από κει και πέρα, πώς σας φαίνεται (στους παλαιότερους ακροατές) μια μπάντα που θεωρούνταν πρωτοπόρα, να ακολουθεί μονοπάτια νεώτερων ή παλαιότερων σχημάτων;
Το comeback των Amebix π.χ. μου θυμίζει ηχητικά αρκετά τους δίσκους-επιστροφή των Killing Joke στα 00’s (πάρα πολύ όμως) σε κάποια κομμάτια.
Σαν δίσκος γενικά μου αρέσει, ήθελα να ακούσω heavy Killing Joke ούτως ή άλλως (:p) μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το όνομα της μπάντας δεν παίζει καμία σημασία.
Βέβαια, αν καλύπτει το καλλιτεχνικό όραμα των μελών του γκρουπ (που δεν μπορεί να είναι το ίδιο με πριν 30 χρόνια) εμένα μου περισσεύει.
Anyway, το God of the Grain μεγάλο κομμάτι, όπως και το Sonic Mass (κυριολεκτικά!)
Αυτά προς το παρόν.
Αυτό.
Προσωπικά δεν μ’αρέσει μια μπάντα που αποτέλεσε έμπνευση για τους neurosis, πλέον να ακούγεται σαν neurosis.
(αποψάρα πάντα, μην πέσετε να με φάτε :p)
Εγώ είμαι θετικός σε κάθε πειραματισμό, φτάνει το αποτέλεσμα να σε δικαιώνει. Τώρα για νιουρόσις, πέρα από τα καθαρά του Μπάρον (που όντως θυμίζουν αρκετά Σκοτκέλι) δε βρήκα κάτι άλλο να μου τους φέρει στο νου, όσο για το άμπιεντ που έιπε ο φίλος παραπάνω, τι να πω, ξαναψάξτο μάλλον λάθος .ραρ κατέβασες.
Eμενα το μονο θεμα μου ειναι ότι δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος με industrial σκηνικά, και την post-punk αισθητική των killing joke για παράδειγμα (και άλλων παρεμφερών, αυτό βέβαια δεν ισχύει γενικά με το post-punk) οποτε προς το παρόν το πρώτο μισό του δίσκο με δυσκολεύει αρκετά… Μ αρεσει, απλα θελει πολλες ακροασεις. Από visitation και μετά καυλώνω ξερω γω, με τα κακα μεταλ μεσα:p
Kαι το πρωτο κομματι του δισκου μ αρεσει τιγκα.
Βασικά ίσως φανώ λίγο θιγμένος κι έτσι, αλλά δεν είμαι, ειλικρινά. Απλά τυχαίνει το δεύτερο μισό του δίσκου να είναι αυτό που μου αρέσει ρε πιδι μου! Ετσι λοιπόν, πραγματικά, δε μπορώ να κατάλαβω γιατί το knights of the black sun, με το σκεπτικό σου, δεν είναι κακό μετάλ, και είναι αυτά τα 2 που αναφέρεις. Δηλαδή στ αυτιά μου το στυλ των [B]The One[/B] και [B]Knights[/B] είναι σχεδόν πανομοιότυπο, με ελάχιστα πιο μεταλικές διαθέσεις το πρώτο, και πιο επικές διαθέσεις το δεύτερο (κυρίως λόγω της κορύφωσης που έχει στο τέλος).
Είναι πολύ απλό. Από αυτά τα 2 κομμάτια που αναφέρεις, στο δεύτερο το πράμα δούλεψε, στο πρώτο όχι, δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.
Προφανώς είναι υποκειμενική άποψη αυτό, δεν υπάρχει κάποιος ορισμός για το “κακό μέταλ” απλά εμένα το δεύτερο μισό του δίσκου συνολικά με ψιλοξενέρωσε.
τέσπα, ίσως και να καταλαβαινόμαστε, απλά προσωπικά το ίδιο “μεταλ” θεωρω αυτα τα 2 που αναφερω, απλα το knights το προτιμω, επειδη ως συνθεση/εμπνευση τυχαινει να ναι ανωτερο του One. Το στυλ όμως είναι ιδιο, και διαφορετικό απ’ τις industri-αλιες του πρώτου μισού.