Iowa.-
Επίσης
- Demolition - Judas Priest
- The World Needs A Hero - Megadeth.
1 Like
Είναι το άνευ προηγουμένου “THORNS”, είναι το “Monumension” των Enslaved, είναι το “Blackwater Park” των Opeth, είναι το “Concrete Surreal” των Horizon’s End και είναι και το “Legacy” των Shadow Gallery με αυτό εδώ το Ωραιότατον Άσμα:
3 Likes
Μπράβο, το “Monumension” ήθελα να το αναφέρω κι εγώ, Είναι περίεργη η φάση με τους Enslaved: ενώ μιλάμε για μία από τις ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ (αν όχι η μοναδική) black metal μπάντες που συνδυάζουν και την ποιότητα, και τον άκρατο πειραματισμό και τη συνεπή δισκογραφία χωρίς διαλείμματα, ωστόσο σπάνια αναφέρονται σε τέτοια αφιερώματα. Σαν να περνάνε λίγο στο ντούκου γενικά, κι αφού έχεις εξαντλήσει όλο το namedropping, λες “ααααα ναιιιι, υπάρχουν και οι Enslaved…”. Επίσης έχει ενδιαφέρον το ότι αυτοί το γύρισαν στους 70’s/ψυχεδελικούς πειραματισμούς τη στιγμή που όλη η σκηνή την έβλεπε intelligent.
Προσωπικά, θα ήθελα να θυμήσω και το “Human consumes human”, έναν από τους καλύτερους deathcore δίσκους που άκουσα ποτέ μου.
Επίσης δύο αγαπημένες μου μπάντες (Paradise Lost + Anathema) έβγαλαν αμφιλεγόμενους δίσκους που, για 'μένα, είναι απλά κομψοτεχνήματα, εξαιρετικά albums, χωρίς κανένα αρνητικό.
Αλλά τι να πεις όταν έχεις “Toxicity” και “A sun that never sets” σ’ εκείνη τη χρονιά; Αυτά τα δύο σβήνουν τα πάντα για 'μένα.
1 Like
Πω πω όντως είχε βγει και το ομώνυμο Thorns… Νομίζω ότι τόσο in your face μπάσιμο σε δίσκο βρίσκεις 1-2 φορές τη δεκαετία. Το σοκ που είχα πάθει όταν το άκουσα για πρώτη φορά (άλλωστε δεν είχα μεγάλη επαφή τότε με το black) το θυμάμαι ακόμα. Ο ήχος της κιθάρας του Snorre δεν έχει ξαναυπάρξει. Δίσκος σταθμός αλλά… και πάλι σε αυτή τη φοβερή χρονιά, οριακά χωράει στην 5αδα.
Για την φοβερά υποτιμημένη μπάντα των Shadow Gallery, η ατυχία ήταν ότι βγήκε μετά από 2 σερί δισκάρες. Προσωπικά ποτέ δε συμπάθησα ιδιαίτερα και την παραγωγή του συγκεκριμένου δίσκου.
2 Likes
Είναι η χρονιά που οι My Dying Bride κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο τους
και μερικά διαμάντια
2 Likes
Ευκολάκι
A Sun That Never Sets , Lateralus.
Jane Doe, IOWA
BIΑΣΤΗΚΑ
1 Like
Metal/Hardcore
- Converge - Jane Doe
- Opeth - Blackwater Park
- Tool - Lateralus
- Maudlin of the Well - Bath
- Thorns - s/t
- System of a Down - Toxicity
- Keelhaul - s/t
- Slipknot - Iowa
- Candiria - 300% Density
10)Neurosis- A Sun that never sets
1 Like
Να σε πω την αλήθεια, στο χώρο του prog οι δίσκοι που άκουσα και χτύπησαν με την πρώτη ή τη δεύτερη φορά ήταν - για μένα - υπεράνω παραγωγής. Σε καταλαβαίνω σε αυτό που λες, θα τη λέγαμε και γλυκανάλατη, όπως συμβαίνει σε αρκετούς καλούς δίσκους του χώρου. Τελευταίο παράδειγμα θεωρώ το “The Beacons of Somewhere Sometime” των Subsignal. Αν σταθείς στην παραγωγή και μόνο, λες ότι χρειαζόταν κάτι αλλιώτικο, αλλά αν σταθείς στο υλικό δε σε νοιάζει η παραγωγή - την παίρνει και αυτήν η μπάλα. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ. (Άσχετο με το topic, αλλά πρόκειται για τον καλύτερό τους δίσκο μετά το “The Art of Navigating by the Stars”.)
2 Likes
Εντάξει οι σπουδαίοι Shadow Gallery είχαν πάντα ικανές δόσεις φλωριάς (“τυρίλα” το λένε τώρα εσχάτως), οπότε η γλυκανάλατη παραγωγή δεν ήταν και αταίριαστη!
Επίσης, παρά τους γνωστούς κοινούς συντελεστές, το “The Art of Navigating by the Stars” είναι κυκλοφορία των Sieges Even και όχι των Subsignal, όμως είναι σαφής ο παραλληλισμός!
1 Like
Ναι, απλά το έθεσα έτσι ελέω δεσμών αίματος.
1 Like
Ισχύει ότι δεν του έχω δώσει τον χρόνο που πρέπει αλλά θα το κάνω σύντομα και μόνο επειδή το βάζεις στην ίδια πρόταση με το TAfNbtS! Για το οποία τα έχω πει αρκετές φορές, πιο πρόσφατη εδώ: Τι ακούτε τώρα Vol. 666
On topic, το Legacy έχει για μένα πολύ edginess στον ήχο δηλαδή αρκετά τραχύ μπάσο και ντραμς με αποτέλεσμα να στερεί στη γλυκήτητα που χαρακτηρίζει την μπάντα, δηλαδή στις μελωδικές κιθάρες και πλήκτρα. Και, καθότι, ο εκλιπών είχε ιδιαίτερη φωνή, μου φαίνεται ότι δεν τονίζει τα δυνατά τους σημεία. Anyway, ως περιεχόμενο είναι φοβερός δίσκος (αν και τον βάζω κάτω από Tyranny και Carved in Stone).
1 Like
θα συμφωνησω και εγω σε αυτα που λεει ο plex27. Αγαπω υπερβολικα τους Shadow Gallery και δυσκολευομαι πολυ να διαλεξω αναμεσα στα 3 πρωτα. Σε αυτο ηταν η πρωτη φορα που οι φωνητικες γραμμες δεν με γοητευσαν στον απιθανο βαθμο που το κανανε πριν και ναι και εμενα κατι με χαλαγε στην παραγωγη. Ωραιος δισκος δεν λεω, αλλα τον θεωρω ευκολα τον πιο αδυναμο απο τους 5 με τον Mike στο μικροφωνο.
1 Like
Εχει βεβαια και ενα απο τα καλύτερα κομματια τους, το colors.
Παραμενει βεβαια πιο κατω απο τα προηγούμενα, αλλα οχι λογω πιο μοντερνου ηχου στς κιθαρες, αλλα λογω μετριων ιδεων.
Να προσθέσω ένα καλό άλμπουμ που δεν έχει αναφερθεί:
Therion - Secret Of The Runes
1 Like
Savatage - Poets and Madmen
Iced Earth - Horror Show
Twisted Tower Dire- The Isle of Hydra
Tool - Lateralus
Kamelot - Karma
Avantasia - The Metal Opera pt.1
W.A.S.P. - Unholy Terror
Therion - Secret Of The Runes
Windir - 1184
Jag Panzer - Mechanized Warfare
4 Likes
Απίστευτη χρονιά, αν και τότε παραήμουν μπόμπιρας για να ακούω μέταλ, ούτε ροκ δεν άκουγα. Εκ των υστέρων λοιπόν και χωρίς να έχω ζήσει τις game changing δισκάρες που κυκλοφόρησαν, παραλείποντας σίγουρα και πάμπολες μου κατεβαίνουν στο μυαλό τα εξής:
Toxicity, Jane Doe, Blackwater park, A Sun that Never Sets, Iowa, Plaguewielder, Monumension
To μυαλό μου πάντως γυρνάει διαρκώς to my eternal star field domain. O δίσκος των δίσκων για μένα.
2 Likes
Ωραίο γούστο ο από πάνω.
1 Like
Muse - Origin
Therion-Secret of the Runes
Ark-Burn the Sun (αν και δεν είμαι φαν του Lande όταν coverdale-ιζει).
Kamelot - Karma
Act - Imaginary Friends
Shadow Gallery-Legacy
Yes- Magnification
Transatlantic - Bridge Across Forever
Asia-Aura
Threshold-Hypothetical
Από Tool - SOAD μου αρέσουν λίγα κομμάτια, τις βαριέμαι εύκολα αυτές οι μπάντες. Αυτό το μοτίβο με εισαγωγές-χαμηλα φωνητικά και ουρλιαχτά-κραυγές με κουράζει.
Τους Opeth ποτέ δεν τους εκτίμησα ιδιαίτερα ούτε τους Avantasia και τον Tobias γενικά… ομοίως με τους Jagpanzer.
Από τις λίγες μπάντες των οποίων είχα χαρίσει άλμπουμ εκείνη την εποχή παρόλο που ακούω heavy-power. Είχα δώσει το Vain Glory Opera και το Age of Mastery.