Ακουω αυτο και απλα υποκρινομαι οτι δεν εφυγε ποτε ο Sherinian απο τους Dream Theater, και ολα ειναι καλα.
Αλλα περα απο την πλακα, χιλιες φορες φωνη Λαμπρι ρε γαμωτο… αυτος ο Τζεφ Σκοτ Μαικλ Μπιλ Νικ Σοτο τραγουδαει λες και ειναι μετρονομος… αλλα απο συναισθημα αστα να πανε. Πολυ φλατ δυστυχως. Γενικα φοβερη τραγουδαρα παντως.
Βασικα ο δισκος ειναι παρα πολυ καλος και εχει πολυ ομορφες ιδεες. Sherinian φυσικα λατρειας με ηχαρα, ο μπουμπλεφουτ πολυ καλος (σε σημεια νομιζεις οτι ακους θιατερ), σοτος δεν δινει το κατι παραπανω, αλλα κραταει το επιπεδο ψηλα.
εγώ πάλι το βρήκα συνολικά μέτριο και δεδομένων των προσδοκιών ως και απογοητευτικό.
Γαμεί και δέρνει ο δίσκος, God of the Sun και Labyrinth μάλλον τα καλυτερότερά μου, Η-ΧΑ-ΡΑ γενικά ο δίσκος, τσαλαπατάει κάτω ωσάν το χταπόδι πολλά τελευταία Θίατερ (αναπόφευκτες οι συγκρίσεις για πολλούς λόγους, πρωτίστως η μεταλλοκουβέντα όμως!), ο λατρείας Μπάμπλφούτ μπαίνει σε Πετρουτσικά χωράφια και τα κάνει πουτάνα όλα με τον μοναδικό του τρόπο (ανέφερα ότι τον λατρεύω;), κάθε σόλο και οργασμός, ΜΠΑΣΑΡΑ, απίστευτα πλήκτρα που ξεφτιλίζουν δουλειές Ρούντες γενικώς, ήχος, ιδέες, σολάρες και πάνω από όλα κούλνες και φρεσκάδα.
Το μοναδικό πράγμα που με ξενίζει (όχι για πολύ αν το λιώσω λίγο) είναι τα χαρντροκάδικα ρεφρέν που θυμίζουν τις πιο ποζεράδικες στιγμές της καριέρας του Σότο (όχι ότι είμαι εξπέρ, Μάλμστιν και κάτι επιδερμικά Τάλισμαν κατέχω - αλλά αυτό μου βγαίνει). Ή μια διασταύρωση αυτού με τα πιο εμπορικά των Adrenaline Mob ενδεχομένως (που τους θεωρώ ΟΚ σκέτο)
Μου κάνει πολύ εντύπωση η μέτρια ανταπόκριση από παραπάνω από μια μεριές, ειδικά πιο προγκ φιλικές, και ο Χρήστός από πάνω και στο progrocks.gr που το βγάλανε ανέμπνευστη μετριότητα (5) - δεν καταλαβαίνω καθόλου, εγώ έχω σχεδόν ενθουσιαστεί με τον δίσκο και σίγουρα με πολλά περάσματα που έχουν αυτή την σπάνια αίσθηση καυτού, εμπνευσμένου ξεσκίσματος από Μεγάλους Παίχτες, αίσθηση που μου μετέδιδαν οι Dream Theater στα μέσα-τέλη 90ς όταν κόλλαγα μαζί τους.
Το χειρότερο πράγμα στον δίσκο είναι το όνομα της μπάντας. Κατά τα άλλα το βλέπω να βαράει δεκάδα για μένα φέτος και για ντρημθιατερικό δίσκο έχει να μου συμβεί κάτι τέτοιο πολλά-πολλά χρόνια…
Και μόλις κατάλαβα ότι τα γράφω σε λάθος τόπικ ε;
Α εδώ τα λέτε και άκουγα το God Of The Sun και λέω τι σκατά κανείς δεν το πήρε χαμπάρι; Ρε σεις αυτό είναι καλό ρε! Πολύ καλό!
Βέβαια φέρνει αρκετά στο Home, το οποίο όμως είναι από τα καλύτερα του Scenes… οπότε μικρό το κακό
some points…
1ον από τότε που έγραψα το review δεν είχα ούτε μια φορά την ανάγκη να το ξαναβάλω να παίξει κι αυτό λέει πολλά για μένα. Τα άλμπουμ που μου βγάζουν κάτι μέτριο με δυσκολεύουν περισσότερο και συνήθως τα ακούω πολύ περισσότερο για να βεβαιωθώ και το SoA το άκουσα πολύ.
2ον Ειλικρινά, από την αρχή μου έδινε την εντύπωση ότι είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να εκτιμήσουν περισσότερο οι μεταλλάδες οι οποίοι αντέχουν να ακούσουν και κάτι λίγο πιο τεχνικό, όπως τα δυο τελευταία Symphony X ένα πράγμα. Τα πάντα μοιάζουν απολύτως προβλεπόμενα. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί κάποιος που αρέσκεται πρωτίστως στο prog δεν ενθουσιάζεται.
3ον Έχω την αίσθηση πως αν έχεις ακούσει τα δυο πρώτα με Malmsteen και 2-3 Talisman, (άντε και κάποιο προσωπικό του άλμπουμ), έχεις ακούσει μάλλον τα πάντα από Soto. Κάτι που κάποτε ήταν εντυπωσιακό, πλέον ακούγεται λίγο τετριμμένο. Εδώ, άντε να πεις ότι σε σημεία προσπαθεί να ακουστεί σαν Allen (που αναφέρεις για Adrenaline Mob).
Κατά τα άλλα επιμένω. Πολύ καλοί παίκτες, θα ήθελα πολύ να τους δω live, αλλά κανείς τους δεν είναι Ο συνθέτης κι αυτό εμένα μου βγαίνει στο άλμπουμ.
Μόνο η εισαγωγή μου θυμίζει το Home με κουβάδες Sherinian Lines in the Sand φάσης. Το υποδέλοιπο, πέραν του ότι έχει το προγκ όργιο στην μέση, δεν θα το έλεγα τόσο Home.
Χρήστο:
Το ότι δεν έχεις όρεξη να το ακούσεις μου λέει ότι δεν σου αρέσει, τίποτα περισσότερο. ΟΚ, δεν σου άρεσε. Δεν πιστεύω να εννοείς ότι όταν εσύ λες κάτι μέτριο, τέλος, είναι μέτριο; 
Νωρίς είναι ακόμη, κάτσε να δούμε γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτός ο δίσκος θα αρέσει πολύ περισσότερο από άλλα πρότζεκτ του Mike. Εμένα μου ακούγεται σαν να πιάσανε το sweet spot που έκανε συναρπαστικούς τους Theater κάποτε. Με την δική τους όμως πρόταση, δεν ακούω Dream Theater αντιγραφές…
Στο δεύτερο πόιντ που κάνεις, σε χάνω. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς, τα 2 τελευταία Symphony X είναι τεχνικά για μεταλλάδες; Και τα προηγούμενά τους τι είναι; Τι είναι το Divine Wings of Tragedy αν όχι μια πιο power metal εκδοχή των Theater; Τα καλά Dream Theater τι είναι; Προβλεπόμενα μου μοιάζουν και μένα πολλά προγκ άλμπουμ αλλά αυτό είναι σαν να λέει κάποιος απέξω σε μένα ότι “τα θρας άλμπουμ μοιάζουν όλα το ίδιο”. Εγώ ακούω πολύ εμπνευσμένα πράγματα, ξέρεις, να τα βάζεις στους 2 μαύρους από το Βέγκας και να λένε “ooo, that’s hot! that’s hot right there!”
3ον πόιντ, μάλλον συμφωνούμε αλλά θα αφήσω τους Σότο φανς (υπάρχουν δυο τρεις εδώ μέσα νομίζω) να μας πουν για το μουσικό εύρος που καλύπτει ο συμπαθέστατος Τζεφ.
Για μένα ο Bumblefoot είναι ΜΕΓΑΛΟΣ μουσικός (όλο το πακέτο), εννοείται και συνθέτης, βασικά το μεγάλο του προσόν είναι ότι είναι εξωφρενικά ενδιαφέρων και συναρπαστικός μουσικός και από τους μεγαλύτερους σολίστες εν ενεργεία. Ο Mike σε καλό υλικό ΠΑΝΤΑ κεντάει, έχουν σπουδαίο μπασίστα και ο Sherinian μου ακούγεται πιο γαμάτος και από το FII και αν δεν κάνω λάθος και οι 2 τελευταίοι χαίρουν κύρους και σεβασμού και σαν συνθέτες γενικά στο προγκ κόσμο.
Νομίζω πάντως ότι είναι θέμα γούστου κα ιδιοσυγκρασίας, πώς θέλει ο καθένας το προγκ του. Εμένα πχ δεν με συγκινούν οι δουλειές του Morse (χωρίς να έχω περάσει πολύ χρόνο μαζί του, βαριέμαι είναι η αλήθεια) που εσένα ξέρω ότι σου αρέσουν πάρα πολύ. Μου άρεσε το τελευταίο Threshold, με την καμία όσο το March of Progress και δυσκολεύτηκα να καταλάβω γιατί ειδικά αυτό αρέσει τόσο πολύ σε κάποιους από σας. Αλλά ντάξει, προφανώς υπάρχει χώρος για όλων τα γούστα.
Η δική μου ένσταση έγκειται σε αυτή την καταδίκη αυτού του δίσκου ως “πφ, μετριάτζα, τίποτα ουσιαστικό” και τέτοια, που πραγματικά τώρα, θεωρώ ότι είναι πολύ λάθος εκτίμηση. Διάβασα κάπου σχόλια για “ΑΟΡ και μάλιστα κακό ΑΟΡ” ως καυστικό σχόλιο και ρεζουμέ και ομολογώ ότι θεωρώ παντελώς άστοχη μια τέτοια ματιά αλλά εν πάση περιπτώσει, περί ορέξεως πάλι…
Είδες πάντως, ούτε καν άνοιχτηκε δικό του θρεντ! Πιο αδικημένο ακόμη! 
PS: Kαι μιας και διάβασα μόλις την κριτική σου θα πω ότι διαφωνώ πάρα πολύ στην αξιολόγηση που κάνεις στον Bumblefoot (ότι δεν ξεχωρίζει ως συνθέτης), μιας και είμαι τεράστιος φαν της δισκογραφίας του και επίσης βαριέμαι θανάσιμα τα Systematic Chaos και Black Clouds…
Το πρώτο point έχει να κάνει πως με τον χρόνο έχασε παρά κέρδισε αξία, προφανώς για μένα. Επίσης όταν ακούς ένα άλμπουμ διαρκώς για πολύ καιρό κάποια στιγμή το συνηθίζεις και λες “καλό είναι μωρέ”. Το έχω πάθει σε άλλες περιπτώσεις, αλλά όχι με αυτό το άλμπουμ. Καμία οικουμενική αλήθεια δεν προσπαθώ να επιβάλω.
Στο δεύτερο εννοώ πως δεν έχουν κάτι το δύσκολο για κάποιον που κουράζεται από τα πολύ τεχνικά μέρη. Ακόμα κι αν έχει πιο εκτεταμένα σόλο από ένα μέσο Metal δίσκο δεν είναι αποτρεπτικό σαν άκουσμα, εν συγκρίσει με άλλα prog άλμπουμ.
Οι απαξιώσεις είναι εύκολες και ειδικά απέναντι στον Mike και αυτά που γράφεις περί aor ασχετοσύνη μου βγάζουν. Χαίρομαι που (σου) αρέσει αν και δεν μπορώ να δω αυτά που αναφέρεις περί συνθέσεων.