Δυστυχώς λόγω προσωπικών τρεξιμάτων δεν έχω προλάβει να την τελειώσω. Ελπίζω το σ/κ.
Θα μπορούσε να μπει σε 2 μέρη (το πρώτο μισό είναι ήδη περίπου 5 χιλ λέξεις βέβαια χαχα)
Άντε περιμένουμε με αγωνία το πρώτο μέρος τότε 
προσωπικα δεν με χαλαει να μπει σε 2 μερη…φανταζομαι κανεναν…
Λοιπόν, την ολοκλήρωσα, μένει μόνο ένα μέρος της μετάφρασης, οπότε αύριο-μεθαύριο ευελπιστώ ότι θα δημοσιευθεί. Όταν την δείτε θα καταλάβετε για τι όγκο δουλειάς μιλάμε… 
Όπως είπε κι @nikatapi που έριξε μια ματιά, αυτό δεν είναι συνέντευξη, είναι παραλήρημα… χαχα
2 Likes
Άντε ωραία περιμένουμε!
Εσύ μιλάς καθόλου; 
χαιρεταει στην αρχη και στο τελος
1 Like
ε, προλαβαίνω να κάνω και 2-3 ερωτήσεις ενδιάμεσα, μη νομίζεις… χαχαχα
απολαυστικο το κειμενο…γιατι συνεντευξη δεν το λες! 
Σίγουρα χρειάζεται παραπάνω από μία αναγνώσεις για να μπεις στο κλίμα της συζήτησης.
Σιγα μην θελει και υπογράμμιση και σημειωσεις
Ωραια συνομιλια, η αληθεια ειναι πως αν και τεραστια, ηθελα λιγο ακομα.
Χαίρομαι που σας άρεσε. Ελπίζω να λέτε την αλήθεια και να μην το λέτε απο ευγένεια χαχα…
Κάποια στιγμή σκέφτηκα να κοψω πράγματα και να δημοσιευτεί μια edited version πιο συμπυκνωμένη…
… αλλά ως οπαδός του Daniel που βρίσκω ακόμα και τα liner notes του στους δίσκους πιο ενδιαφέροντα από ολκληρους δίσκους άλλων καλλιτεχνών σκέφτηκα πως θα ήθελα να περάσει μέσα από τη συνέντευξη το όλο πνεύμα του…
… για αυτό δεν έκοψα ούτε το περιστατικό με τον τύπο που έκανε χειρόφρενα στο parking…
Ειλικρινά νομίζω πως αξίζει. Είναι διασκεδαστική αλλά και φιλοσοφημένη σε σημεία κουβέντα.
Νομίζω μου υποσχέθηκε ότι σε πρώτη ευκαιρία θα τα πούμε και για τα υπόλοιπα που δεν προλάβαμε. Για όσους αντέξουν κι άλλο…
πολυ καλα εκανες που δεν εκοψες τιποτα…και οχι δεν το λεμε απο ευγενεια…
και αντεχουμε!αντεχουμε! δωσε μας και αλλο
αναφερθηκε στο οτι θα ερθουν ελλαδα…ξερουμε κατι παραπανω;
Ανασταίνω το topic γιατί το λιώνω εδώ και λίγες εβδομάδες.
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι οι Pain of Salvation είναι, γενικά, από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες και όλα αυτά που άκουγα περί “επιστροφής” στον πιο παραδοσιακό τους ήχο, μου είχαν εξάψει την περιέργεια. Πόσο μάλλον που όλοι μιλούσαν με διθυράμβους για το νέο δίσκο.Παρ’ όλα αυτά, να σημειώσω ότι ούτε το “Scarsick”, αλλά ούτε και τα δύο “Road salt” με είχαν απογοητεύσει. Δε θεωρώ, δηλαδή, ότι “έπεσαν” ποτέ οι Pain of Salvation για να ξανανέβουν με το “In the passing light of day”.
Συνολικά ο δίσκος μου άφησε πολύ καλές, σχεδόν άριστες, εντυπώσεις, αλλά οι προσδοκίες μου ήταν μεγαλύτερες από αυτά που είχα διαβάσει. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, νομίζω ότι το album κάνει μία αρκετά σημαντική κοιλιά από το “Meaningless” μέχρι και το “Reasons”. Το στυλ του δίσκου σαφέστατα έχει αναφορές στη “Remedy lane” εποχή, αλλά, προσωπικά, νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικές και οι επιρροές από το “Scarsick” (ο πιο βαρής ήχος, τα κοφτά riff, οι πιο extreme προσεγγίσεις κλπ.). Από την άλλη, η εποχή του “Road salt” είναι λες και ήταν μία ενδιάμεση φάση που πέρασε. Δε βρήκα επιρροές από εκείνη την εποχή, ακόμα και το πιο χαλαρό “Silent gold” δε μου θύμησε “Road salt”, αλλά τα παλιά, χαλαρά/μπαλαντοειδή κομμάτια που υπήρχαν στην πρώτη, progressive metal περίοδο της μπάντας.
Για να ξεκίνησω από τα κακά, θεωρώ τα “Meaningless” και “Reasons” τα χειρότερα κομμάτια του δίσκου. Ιδίως το δεύτερο είναι απαράδεκτο (μόνο όμορφο couplet έχει), το πρώτο απλά βαρετό (μόνο όμορφο εφέ αυτό με τις γκάιντες στην αρχή που σου τραβάει την προσοχή). Το “Full throtle tribe” έχει ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ couplet, αλλά δυστυχώς τίποτε άλλο πραγματικά αξιόλογο! Άνιση σύνθεση πολύ, δε με ικανοποίησε. Το ίδιο και το “Silent gold” που ακούγεται μεν ευχάριστα, αλλά οι Pain of Salvation μας έχουν χαρίσει πολύ καλύτερα κομμάτια σε αυτό το στυλ (έως και ανατριχιαστικά κομμάτια). 4 κομμάτια είναι 4 κομμάτια, ε, σχεδόν ο μισός δίσκος. Πράγμα που με εμποδίζει να προσθέσω το “In the passing light of day” στο σερί των αγαπημένων μου Pain of Salvation δίσκων.
Από την άλλη, σίγουρα θα το θυμηθώ στα καλύτερα της χρονιάς, όσο αντιφατικό και να μοιάζει αυτό. Γιατί τα υπόλοιπα κομμάτια περιέχουν όλα αυτά που κάνουν τους Pain of Salvation τόσο ξεχωριστούς, όλα αυτά που με κάνουν να αναφωνώ “τι έγραψε πάλι αυτός ο Gildenlow, πόση έμπνευση πια!”. Το κλείσιμο του “On a Tuesday” είναι ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ που απαιτώ (γιατί έτσι μας έχουν καλομάθει) από τους Pain of Salvation, μόνο συγκίνηση. Το “Tongue of God” είναι εύκολα το hit του δίσκου, με την καλύτερη έννοια που μπορώ να δώσω στη λέξη “hit”. Η τριάδα των “Angels of broken things”-“The taming of a beast”-“If this is the end” είναι λυτρωτική μετά την κοιλιά των προηγούμενων κομματιών και όσο προχωράς νιώθεις όλο και πιο πλήρης και ότι τα έχεις ακούσει όλα. Ε, κι εκεί σκάει η ομώνυμη σύνθεση και νιώθεις πλεονέκτης. Τι REFRAIN-ARA, τι χτίσιμο, πώς περνάν έτσι τα λεπτά χωρίς να το πάρεις χαμπάρι; Εννοείται συγκαταλέγεται στα κλασικότερα κομμάτια τους, από τώρα κιόλας.
Γενικά, όπως καταλάβατε, εκεί που πάω να γκρινιάξω τελικά καταλήγω να γράφω διθυράμβους. Περίμενα κάαατι καλύτερο και λυπάμαι όταν με βρίσκω να βαριέμαι ακούγοντας τραγούδια τους, αλλά αυτό μόνο και μόνο γιατί τους έχω πολύ-πολύ ψηλά και μας έχουν συνηθίσει σε εξωπραγματικές καταστάσεις. Συγχαρητήρια, πάντως, που για άλλη μια φορά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να βγάλουν κακό δίσκο, είναι λες κι έχει κάνει συμφωνία με το διάβολο αυτός ο άνθρωπος.
1 Like