Το No Country For Old Men ναι, ειναι χειροτερο. Τα άλλα δυο για κανεναν λόγο…
Ψήφισα το Man who wasn’t there όχι τόσο γιατί το θεωρώ το καλύτερο όσο το πιό υποτιμημένο.
Το True grit δεν το έχω δεί ακόμα, περιμένω να το δώ σε σινεμά.
http://blogs.indiewire.com/thompsononhollywood/2011/02/01/diaz_firth_team_for_coen_scripted_gambit/#
παλι ρημεηκ 
ελπιζω, περα απο την αρχικη κρυαδα, σε κατι καλυτερο του True Grit…
μανσον, τι ακριβως σου αρεσε τοσο στο grit? γτ εγω περα απο ενα νορμαλ συμπαθητικο πιστολιδι, μια ιστορια πιο κλισε δεν πηγαινε, 0 στον κυβο χαρακτηρες και για να μην το κουρασω με κατεβατο, μια αμερικανια Τζον Γουεην απλα με καποια κοενικα περασματα, δεν ειδα κατι αλλο…κοριτσακι γνωριζει μεθυσο μεν συμπαθητικο old time hero, γινονται φιλοι, την βοηθαει, τελειωνει…καπου εκει επαιζε και ο Ματ Ντεημον νομιζω + για 5 λεπτα πρεπει να ειδα και τον Μπρολιν…
Κατά σειρά προτεραιότητας βάζω τα :
- [B]Νο Country For Old Men[/B]
- [B]Fargo[/B]
- [B]Blood Simple[/B]
1984 Blood Simple
1987 Raising Arizona
1990 Miller’s Crossing
1991 Barton Fink
1994 The Hudsucker Proxy
[B]1996 Fargo[/B]
[B]1998 The Big Lebowski[/B]
2000 O Brother, Where Art Thou?
2001 The Man Who Wasn’t There
2003 Intolerable Cruelty
2004 The Ladykillers
[B]2007 No Country for Old Men[/B]
[B]2008 Burn After Reading[/B]
[B]2009 A Serious Man[/B]
2010 True Grit
θα μιλησω για τα μπολνταρισμενα που ναι και αυτα που χω δει…
για μενα τα αριστοθργηματα τους ειναι το μπιγκ λεμπαουσκι και το νοου καντρυ φορ ολτ μεν! ειδικα το 2ο το θεωρω ανετα στις τοπ 5 καλυτερες ταινιες της δεκαετιας που μας περασε
τωρα για φαργκο και μπερν αφτερ ριντινγκ εχουμε να πουμε οτι ειναι ταινιαρες (ερμηνιαρα φρανσες στο πρωτο και δευτερο και κλουνευ και πιττ στο δευτερο) αλλα οχι αριστουργηματα.
το σηριους μαν λιγο πιο κατω (αλλα με απιστευτο σεναριο)…
Οι Coen ειναι φοβεροι.Προσωπικα,αν κ δεν ειμαι fan των remake,το '‘True Grit’'μου αρεσε .Βεβαια δεν θεωρω οτι χρειαζοταν να γινει remake η ταινια μια κι απο μονη της ηταν πολυ καλη.
Αγαπημενη μου ταινια τους ειναι το ‘‘The Man Who Wasn’t There’’.
Επαναφέρω και σχολιάζω εδώ.
Οντως το True Grit είναι ότι χειρότερο έχω δει από τους Coen γενικά, ακόμη και το Ladykillers είχε κάτι συμπαθές. Το Intolerable Cruelty ακόμη να το δω.
To True Grit γενικά από πολλούς θεωρείται απογοήτευση άλλα προσωπικά δηλώνω φαν της ταινίας. Το Intolerable Cruelty είναι τέρμα αδιάφορο ως και κακό.
Εγω αυτο που δεν γουσταρω απο [B]Coen Brothers[/B],ειναι το ?? [B]O Brother, Where Art Thou?[/B] ‘’ το οποιο θεωρω βαρετο και κουραστικο,ενω το “[B]A Serious Man[/B]” κρυφο διαμαντι και πολυ ουσιαστικη ταινια!
Το O Brother, Where Art Thou? θα έλεγα να το ξαναδείς. Στο λέω γιατί την πρώτη φορά που το είδα ούτε εγώ είχα σχηματίσει την καλύτερη άποψη αλλά αυτό άλλαξε μετά από κράξιμο που έφαγα από γνωστό έκατσα να την ξαναδώ και αναθεώρησα. Είναι ιδιαίτερη ταινία.
Είδα χτες το “The Man Who Wasn’t There”. Σκαρφάλωσε εύκολα στην κορυφή των όσων έχω δει από Κοέν. Πάντα βρίσκω την ανάπτυξη των χαρακτήρων ως το σημαντικότερο στοιχείο σε μία ταινία που αφηγείται κάποια ιστορία. Με προεξάρχοντα τον Θόρντον, όλες οι περσόνες έχουν κάτι να πουν και από κάπου μας είναι γνώριμες. Ακόμα και η ατάλαντη Σκάρλετ Γιόχανσον ερμηνεύει αξιοπρεπώς τον ρόλο της.
Γενικά οι Κοέν είναι μάστορες στην ροή της αφήγησης, γι’ αυτό και νομίζω ότι οι περισσότερες ταινίες τους κρατάνε την προσοχή του θεατή μέχρι το τέλος. Το “No Country For Old Men” είναι η επιτομή της επιτυχημένης αφήγησης, μετά από τα πρώτα 10-15 λεπτά ήδη ένα κομμάτι του εαυτού βρίσκεται στον αμερικάνικο νότο.
Από κει και πέρα νομίζω ότι σχεδόν στα περισσότερα δημιουργήματά τους λείπει το τελικο touch ώστε να περάσουν στη σφαίρα του αριστουργήματος. Το ένιωσα αυτό και στο προαναφερθέν “No Country…” και στα “Barton Fink”, “Fargo”, “Big Lebowski”.
Ακόμα λιγότερη εντύπωση μου έκαναν οι πιο κωμικές προσπάθειές τους όπως το “O Brother…” και το “Ladykillers”.
Είναι και πολλά που δεν έχω δει βέβαια, το “Miller’s Crossing” και άλλα.
με αυτον τον τυπο επικρατει ενα κριμα, καθως ειναι υπερβολικα ταλαντουχος και εχει παιξει μονο σε δυο πραγματικες ταινιαρες. τη μια την εχει σκηνοθετησει κιολας. κατα τ’αλλα δες πρωτα το blood simple και μετα το miller’s crossing.
Στον κινηματογράφο.
Μεγάλη επιστροφή μετά το απογοητευτικό True Grit και τα χαλαρά (διασκεδαστικά και όμορφα αλλά χωρίς να σου μείνει κάτι) A Serious Man, Burn After Reading.
Ένα λυρικό μικρό αριστούργημα με φόντο την χειμωνιάτικη Νέα Υόρκη (και Αμερική) του 1960.
Όμορφο σάουντρακ και τα στοιχεία που αγαπάμε στους Κοέν δεν λείπουν φυσικά: απίστευτες φάτσες, σουρεαλιστικά σκηνικά, πικρό, κοενίστικο, ξεχωριστό χιούμορ, απότομο τέλος που δεν εξηγεί τίποτε σε μια ιστορία που απλά συμβαίνει, ο Τζον Γκουντμαν ο κρυφός άσος στο μανίκι τους και πάντα απολαυστικός και όλα αυτά σε μια ιστορία που θυμίζει την Οδύσσεια.
Από τις καλύτερες ταινίες ήδη της χρονιάς, μην το χάσετε.
*Το Man That Wasn’t There το ξαναείδα πρόσφατα.
Μόνο το Raising Arisona και το Intolerable Cruelty δεν έχω δει ακόμη.
το είδα και εγώ και μπορώ να πω ότι με ξεφούσκωσε το τέλος
μπορείς να μου πεις την οπτική σου (σε σποιλερ) για να δω τι ειδε κ καποιος αλλος?
Btw το cruelty ειναι κακιστο
το cruelty ειναι το χειροτερο τους μαζι με το True Grit ΑΛΛΑ σε δευτερη-τριτη αναγνωση 
εχει μερικους απο τους καλυτερους διαλογους που εχουν γραψει ποτε! Bad movie we love σχεδον
αλήθεια ειναι αυτο. Η κατάρα του πρασινου σκορπιου των φτωχων δλδ
ακριβώς αυτό, ιδια φάση.-
Ακόμη το σκέφτομαι, θέλει και 2η προβολή.
[SPOILER]Νομίζω ότι γίνεται ένας κύκλος Οδύσσειας που ξεκινάει και καταλήγει στο ίδιο μέρος, με την τελευταία σκηνή απλά να είναι ξανά η αρχή του έργου.
Όπως το αντιλαμβάνομαι δηλαδή, το τέλος της ιστορίας είναι που γυρίζει ξανά σπίτι όπως και η γάτα, ο Οδυσσέας και τον δέχονται ως παιδί τους.
[/SPOILER]
ωραίο το καινούριο, όχι κάτι τρομερό αλλά ευχάριστο και ανάλαφρο
νομίζω πρέπει πάντως να το γυρίσουν μια και καλή στα βαριά τύπου NCMOM γιατί σε αυτό το ύφος έχουν κορεστεί αρκετά…
Κάτω του μετρίου το “Inside Llewyn Davis”.
H επιμονή στην “όλα θα πάνε στραβά” εξέλιξη ενός σεναρίου είναι σχεδόν πάντα προβληματική για μια ταινία, κυρίως γιατί δεν πείθει. Η δε ξινισμένη μούρη του αντιπαθέστατου Isaac κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα μιας και είναι σχεδόν ολοφάνερο ότι τίποτα από αυτά που συμβαίνουν δεν είναι και τόσο τραγικό τελικά, απλά ο τύπος είναι η κλασική μισητή περίπτωση του “φτιάχνω τη δυστυχία μου μόνος μου”.