Το λοιπον, στα πολυ γρηγορα …3ος δισκος για τους καταγομενους (τοσο τοπικα οσο και μουσικα) απο το Portland του Oregon, The Estranged, δηλαδη την ισως κορυφαια μπαντα που μας εχει δωσει αυτο το post-punk revival.
Και, μαλλον (επειδη ακομα ειναι πολυ νωρις και ισως μιλα ο ενθουσιασμος), και ο καλυτερος τους ως τωρα …κι αν σκεφτει κανεις ποσο δισκαρες ηταν και τα προηγουμενα, μαλλον εχουμε τη σοβαροτερη υποψηφιοτητα για τον καλυτερο δισκο του 2014 (ναι, απο τωρα).
Ισως εχω(-ουμε) σπασει αρχιδια, αλλα πραγματικα δεν μπορω να μη σπαμμαρω αυτη την μπαντα παντου.
Πάμε μωρέ :!:
Ανοίχτε θρεντ εννοούσα για “Αγαπημένα τραγούδια 2014” και να σπαμάρουμε εκεί. Αλλά δεν πειράζει, τώρα θα 'χουμε τη γωνίτσα μας να λέμε για τη μπαντάρα.
iron_aris δεν έβαλες και εξώφυλλο… άλλα μάλλον καλύτερα, τι παπαρίτσα είναι αυτή;!
Εννοείται πως από τόσο νωρίς δεν μπαίνω σε συγκρίσεις, μιας και το The Subliminal Man είναι απ 'τους καλύτερους πανκ/ποστ πανκ δίσκους στην ιστορία της μουσικής.
2-3 πραγματάκια που πρόσεξα μετά από 5-6 ακροάσεις.
Εδώ τα παιδιά κρατάνε μόνο τις απολύτως “απαραίτητες” ποστ πανκ δομές και ακούγονται πιο ποπ/ροκ/easy listening όπως θέλετε πείτε το, χωρίς βέβαια καμία έκπτωση σε ποιότητα. Φυσικά συνεχίζουν να είναι χορευτικοί. Το μπάσο έχει κάνει φοβερή δουλειά (π.χ. Another Stab). Επίσης θα θελα λίγο πιο βαριά παραγωγή αλλά αυτό είναι τελείως αμελητέο μπροστά στα υπόλοιπα. Τέλος, ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ LEAD ΚΙΘΑΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ.
Για μενα, ανεκαθεν οι Estranged ειχαν μονο τα βασικα, οσον αφορα το post-punk …η μουσικη τους ηταν πιο Wiper-ιζουσα και κιθαριστικη κι ορος “post” τους δινεται οφειλεται κυριως στη μελωδικοτητα τους (και για τους Wipers θα το ελεγα αυτο, ειδικα στα πιο μετα αλμπουμ τους).
Aν και ακουγοντας κομματαρες σαν το “Hide”, προφανως και εχουν και τις χορευτικες στιγμες τους.
Αν κατι εχει αλλαξει κι αλλαζει ολο και περισσοτερο οσο προχωρανε ειναι το “punk”, καθως μαλακωνουν αρκετα με το αποτελεσμα να ειναι συνηθως ακομα καλυτερο.
Σε λιγες μερες, αφου φαει λιγο λιωσιμο, μαλλον θα ξαναπω αυτο το βαρυγδουπο που ειπα οταν ακουσα τα 2-3 πρωτα που ειχαν βγει.
Αλλάξαν σειρά στα κομμάτια σε σχέση με χθες ή τα βλέπω όπως να 'ναι απ ’ την κούραση;! Όπως επίσης και τίτλο σε ένα κομμάτι (Play for Keeps)!
Δεν υπάρχει λόγος να μπούμε στη διαδικασία πούμε τι είναι πανκ (ή ποστ πανκ) και τι δεν είναι. Πολύ πιθανόν να μη συμφωνήσουμε ούτε και στις μισές μπάντες που θα αραδιάσουμε. Ειδικά το ποστ πανκ περιλαμβάνει μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ γκάμα από μπάντες και κυρίως από ήχους, όπως και όλα τα ποστ-κάτι αν το καλοσκεφτούμε, οπότε ψυχραιμία.
Κι εγώ συμφωνώ στο οτι προχωράνε το πανκ. Κάτι τέτοιοι δίσκοι είναι γι αυτούς που κράζουν αυτό το μουσικό είδος για έλλειψη μελωδίας, ατεχνία και γενικώς μη μουσικής. Ενδεικτικά, έδωσα το Subliminal Man σε κολλητό που μισεί το πανκ ( μόνο Cure και Joy Division στο τσακίρ κέφι) και έμεινε κάγκελο λέγοντας οτι εδώ μέσα ακούει ατμοσφαιρικό μέταλ των 90’ς και Τρύπες/Διάφανα Κρίνα! Της καριόλας…
Πέρα απ’το αν είναι το καλύτερο αλμπουμ τους, ή αν (θα) είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς και άλλα τέτοια fanboy-ικα, το δια ταύτα είναι οτι εξελίσσουν τη μουσική τους. Δηλαδή εδώ μέσα δεν ακούω ούτε μπάντα-tribute σε Wipers/post punk, ούτε τους Estranged του 2008, ούτε καν του 2010. Ακούω το Παρόν.
Σ’ αυτό τον δίσκο πάντως παρατηρώ έναν “απογαλακτισμό” απ’ τους Wipers και μ’αρέσει. Δηλαδή εντάξει, ήδη απ’ το προηγούμενο αλμπουμ οι μελωδίες τους, φυσικά και είναι χαρακτηριστικό της μπάντας, έχουν πιάσει άλλα επίπεδα. Υπάρχουν πολλές μπάντες μελωδικού/ποστ πανκ, αλλά τούτοι εδώ σ’αυτό τον τομέα είναι αλλού…
Εκτός απ’ τον Greg Sage και το αγγλικό ποστ πανκ, ήρθε η ώρα να αφομοιώσουν στον ήχο τους και τους Dream Syndicate και γενικά το Paisley Underground. Πραγματικά θα μιλάμε σε άλλες βάσεις τότε…
ζωάρααα ρεεε,αυτάααα είναιιι!!!
ναι ρε συμφωνώ για απόσταση , από wipers πλέον.μένει ίδιο αυτό που σου προκαλεί όταν ακούς τα follow blind και land of the lost πχ.αγάπησα fatalist flaw αλλά ΟΛΑ ΟΛΑ είναι μοναδικά.και εννοείται μετά παίζει στα καπάκια το οver and over,το λάιβ βιντεάκι,αν και πάω να συνηθίσω και τη νέα εκδοχή.
Eγω παλι οταν ακουσα τα 2-3 πρωτα κομματια, ειπα αυτο:
Ακομα κι αν μουσικα, δε μενει αυστηρα πιστος (βλ. τα χορευτικα “Hide” ή “Mark Of Sin”, τα πιανα που μπαινουν σε στιγμες ή δεν ξερωγω τι), η σχεση υπαρχει ακομα …δηλαδη οταν στο “Forever Been Erased” μετα απο αυτη την ατμοσφαιρα στην εισαγωγη μπαινουν τα φωνητικα με αυτο το βαθος εγω τουλαχιστον, νιωθω οτι ακουω μια απο τις καλυτερες δημιουργιες του Greg (και σε καποια αλλα συμβαινει, αλλα πρωτιστως σ’ αυτο ).
Για μενα, η σχεση υπαρχει, αλλα αφορα περισσοτερο προσωπικοτητες. Ο τυπος ειναι σαν να ωριμαζει με τον ιδιο τροπο με το Greg και για την ωρα, εφτιαξε το δικο του “Land Of The Lost” .
Εχοντας ακουσει το δισκο, δε θεωρω βιαστικη την κριση μου. Πραγματικα, πιστευω οτι επιτελους βρεθηκε ενας μεγαλος καλλιτεχνης που μπορει να γεμισει ενα μικρο μερος των παπουτσιων του Greg οντας παραλληλα ιδιαιτερος.
Ετσι …αν και για την ωρα η λαηβ εκδοχη αντιστεκεται σθεναρα. :lol:
Το οτι εχω αρχισει και κανω αμυδρα συγκρισεις με το Subliminal Man κατι λεει… καλα, οχι οτι θα το φτασει (…μαλλον;! ) αλλα μπορω να πω με βεβαιοτητα οτι ειναι η αξια συνεχεια του.
Επισης συμφωνω και με την αναλογια Wipers του Land of the Lost. Αλλα οι Wipers εξελιξαν τη μουσικη τους με αλλες βασεις σε σχεση τους φιλους μας εδω, κι αυτο ειναι ισως ακομα πιο ενδιαφερον!
Χαιρομαι που δεν σας/μας ξενιζει η πιο ροκ προσεγγιση της μπαντας και ουτε λετε/λεμε οτι ξεπουληθηκαν ( ;;;!!!)
Εξαντλώντας ολη την αυστηροτητα μου, μπορω να πω πως σε καθε κομματι υπαρχει ενα ριφφ, μια μελωδια, κατι ρε παιδι μου που θα σε κανει να πεις “ωπα, εδω ειμαστε”. Αν δεν την εξαντλησω, απλα μπορω να πω πως ο δισκος αποτελειται απο 9 κομματαρες.
Δεν ξερω αν δουλευουν υπερβολικα πολυ τις μελωδιες τους ή απλα ειναι ταλενταρες, αλλα εχω βασιμες υποψιες -οι αποδειξεις αυτο δειχνουν αλλωστε- οτι ισχυουν και τα 2!
Γενικως δεν υπαρχουν λογια, μονο κραυγες ευτυχιας :!:
Ξενερωνω που ο δισκος της χρονιας βγηκε Ιανουαριο,… τι στο καλο θα κανω 11 μηνες τωρα
Στο προηγουμενο (για μενα μιλωντας) οσο τελειο κι αν ηταν συνολικα, ανετα θα προσπερνουσα το “Statue In A Room”, τη διασκευη (γαμουσε, αλλα δεν παυει να ειναι κατι το μη ιδιαιτερο) ή ακομα και το “Lunacy”.
Αντιθετα, εδω ειναι μια τελειοτητα απο την αρχη ως το τελος …χωρις η διαφορα απο το Subliminal να ειναι μεγαλη, πιστευω οτι ανετα ειναι η κορυφαια τους στιγμη.
Εγω δεν προσπερναω τιποτα και πουθενα :!:
Σ αυτο εδω, στις πρωτες ακροασεις δε με ειχαν ενθουσιασει τα Mark of sin και Play for keeps. Τωρα πιστευω πως ειναι κομματαρες. Και παλι εξαντλωντας την αυστηροτητα, θα εβαζα το The Ride ενα κλικ πιο κατω απ’τα υπολοιπα.
Το Over and over ειδικα απ τη μεση και μετα ειναι… δεν περιγραφεται. Εκει που σκεφτεσαι τι αλλο μπορει να ακουσω στο πανκ (και γενικα δηλαδη) και βγαινουν κατι τετοια.
Δεχομαι οτι ειναι στο τοπ 5 τραγουδιων απο Estranged… αλλα με καπαρωμενη χωρις κουβεντα την κορυφη απ το Faces Stare 8)
Και γω θεωρω το πιο “αδυναμο” το “Play For Keeps”, αλλα “Mark Of Sin” και “Ride” μου φανηκαν απο την αρχη υπερκομματοι πχ.
Ή πχ το δικο μου τοπ-5 απο Estranged στανταρ θα 'χε 3 κομματια απο το φετινο …κι αν ακομα δεν εχουν γινει παραπανω ειναι , επειδη υπαρχουν τα “Faces Stare”, “The Masses”.
Οταν μιλαμε για κατι ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ, δεν υπαρχει αντικειμενικοτητα, οποτε το οτι ο καθενας θα 'χει διαφορετικα τοπ, μαλλον δειχνει για ποσο μεγαλες κυκλοφοριες μιλαμε.
Το μονο σιγουρο ειναι οτι μια βδομαδα τωρα, προσπαθω να ακουσω και τιποτα αλλο και δεν μπορω.
Ααααυτό ακριβώς. Και γενικά για πόσο μεγάλη μπάντα μιλάμε.
Ούτε νωρίς είναι να το πούμε, ούτε θα αδικήσουμε και κανένα, τέρμα οι μετριοφροσύνες. Πρόκειται για ΜΕΓΑΛΗ μπάντα και είμαι διπλά χαρούμενος που το ζω/ζούμε τώρα αυτό.
Και μιας και λέμε για γούστο και αντικειμενικότητες /υποκειμενικότητες, θέλω να δηλώσω (τελείως υποκειμενικά προφανώς) πως το The Subliminal Man είναι ο -μέχρι τώρα- αγαπημένος μου δίσκος της δεκαετίας που διανύουμε
Επίσης ειδική μνεία πρέπει να γίνει στις κιθάρες, και ειδικότερα στις μελωδίες που χτίζουν. Τι να λέμε τώρα… σπάνε οι χορδές και η ίδια η κιθάρα, όπως στο εξώφυλλο του Over The Edge, ανεβαίνουν οι σφυγμοί, φτερουγίζει η καρδιά!
[SIZE=1]Εκτός απ τους θαμώνες του θρεντ που το έχουν προμηθευτεί, όποιος άλλος θέλει, παίζει λινκ με mp3 στα 128 kbps[/SIZE]
χαχ ωραίες είναι αυτές οι διαφορές,εγώ πχ έχω το statue in a room στα πιο αγαπημένα.
άσχετο τώρα,αυτό που δεν ήξερα για αυτούς είναι ότι ήταν όλοι στους πολύ καλούς κραστάδες remains of the day!!! http://youtu.be/jZaLXNQQI6M
Ο δισκος σκοτωνει btw.Τον λατρεψα με την μια οπως και το subliminal man,αλλα θα επανελθω συντομα με πιο ολοκληρωμενη αποψη.
Μολις βρεθουν λεφτα θα αγοραστει πακετο με τον προκατοχο του γιατι ειναι κι οι δυο μεγαλοι δισκοι.
Αγάπες μόνο… στέλνω μια τούρτα στον συντάκτη :lol:
Την βλέπω την κωλοτούμπα να ‘ρχεται…
Αρχίζω να θεωρώ, προς το παρόν, αυτό το αλμπουμ καλύτερο ως σύνολο σε σχέση με το προηγούμενο, αλλά το The Subliminal Man έχει ΠΟΛΥ δυνατές μονάδες (π.χ. ομώνυμο, Faces Stare). Αλλά απ’ την άλλη κι εδώ υπάρχουν επίσης ΠΟΛΥ δυνατές μονάδες… και παίζει να είναι και περισσότερες! Δεν ξέρω, θα δείξει. Μακάρι να είναι αυτό το δίλημμα
όποιος καλός άνθρωπος ξέρει, ας μας φωτίσει.