Για το [I]"Wildhoney [/I]ότι και να πεις είναι λίγο.
Το [I]“Astral Sleep”[/I] είιναι επίσης πάρα πολύ καλό, ενώ και το [I]“Skeleton”[/I] μ’αρέσει πολύ.
Αλλα δεν έχω ακούσει, αλλά είναι μπάντα που αν δώσεις ευκαιρίες σε κάθε δίσκο θα σε ανταμείψει στο έπακρο.
Amanethes Γιώργο, Amanethes.
A Deeper Kind of Slumber.-
amanethes και παλι amanethes οπως λεει ο freedom…
εχω ακουσει τα wildhoney και prey αλλα τους amanethes τους θεωρω πολυ καλυτερους…
Αν είναι δυνατόν :!:
καλα ακουστε το παρακατω και ξεχαστε αμανεδες και ναργιλεδες…
Amanethes ε? :lol2:
+∞
Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης κάποιου εκ των Wildhoney/Deeper Kind of Slumber με Amanethes ή Cold Prey. Κρίμα είναι.
Clouds, εννοούσα, Clouds.
τα μπερδεύω αυτά πάντα.
Ε, με τίποτα δεν είναι το amanethes το κορυφαίο τους, αλλά δεν παύει να είναι εξαιρετικός δίσκος, όπως και το Prey εξαλλου. Και κάθε σύγκριση με Wildhoney / Deeper Kind… / Skeleton, Skeletron τα αδικεί. Είναι μια χαρά δίσκος για τους Tiamat των 00’ς, αλλά όταν έχουν κυκλοφορήσει τα παραπάνω…
Εδώ που τα λέμε ναι, το “A deeper kind of slumber” είναι το opus magnum τους. Συμφωνώ πολύ και με τον dyingfreedom, απλώς θα έβαζα μέσα και Clouds.
Αλλά το “A deeper…” παίζει σε άλλα επίπεδα. Δε ξέρω πως να το πω. Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, έχει το ίδιο effect πάνω μου.
Θα εξαιρούσα το Skeleton, Skeletron, αλλά εντάξει, προσωπική άποψη! 
Clouds αλλόθρησκοι, Clouds…:p:p IMO πάνω στο Clouds βασίστηκαν και έβγαλαν τις ανησυχίες του Wildhoney και Deeper, η επιτομή του ήχου των Tiamat, βγαλμένος στα σύνεφφα στην κυριολεξία, η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο. Πάνω σε αυτή τη βάση μετά έγραψαν ψυχεδελικούς παπάδες τα παληκάρια…Να μην αδικήσουμε και το Astral Sleep βέβαια, πιο ξερό και άτεχνο αλλά την μυστήρια φανταστική ατμόσφαιρα την είχε σε μεγάλο βαθμό, ακόμη θυμάμαι να το ακούω, 16 χρονών παιδάκι και να βυθίζομαι στα άγνωστα “μυστικιστικά” ακούσματα του, φόβος και φαντασία στο παιδικό δωμάτιο… (πολύ λογοτεχνία με αυτούς τους Tiamat ρε παιδί μου)
Το Skeleton δε με έχει κερδίσει ακόμα γμτ, ούτε και το Prey στο 100%, αλλά το Divided είναι τόσο σπαρακτικό που σε γονατίζει.
Τα υπόλοιπα εκτός του Clouds και Wildhoney (τα οποία και προσκυνώ) δε τα 'χω ακούσει.
προσωπικο αγαπημενο ειναι το Clouds γιατι με αυτο τους εμαθα και αυτο εχω ακουσει καμμια 500 φορες απο τοτε.βεβαια τα επομενα 2(wildhoney,a deeper kind…) ειναι καλυτερα απo συνθετικης αποψης αλλα και ατμοσφαιρας.αλλα οταν ακουγα το φλαουτακι (ή οτι ειναι αυτο τελοσπαντων) στο τελος του undressed,ενιωθα οτι πεθανα και πηγα καπου ομορφα.και αυτο δεν το αλλαζω με κανενα τραγουδι τους απο κανενα αλλο δισκο.συμπερασμα:1992-1997,η μεγαλειωδης περιοδος των Tiamat.
Λοιπόν, μια και έχει ανοίξει εκ νέου κουβέντα πάνω σε μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες (εδώ και μια δεκαετία) κι επειδή αρκετοί γιούζερς ανέφεραν ότι έχουν ακούσει κομμάτι της δισκογραφίας τους, ένα πιο συνολικό ποστ δε νομίζω να έκανε κακό.
Εννοείται ότι:
- Οποιαδήποτε γνώμη υπάρχει μέσα στο κείμενο, είναι εντελώς υποκειμενική.
- Περνώντας τον κέρσορά σας πάνω από τίτλους και εικόνες όλο και κάτι θα βρείτε.
[SIZE=“3”]PART I:[/SIZE]
Τρανά πρώτα βήματα:
Εν αρχή ην οι Treblinka. Μέρος της σκηνής του σουηδικού death metal underground των late 80s με τον Edlund να έχει το ψευδώνυμο Hellslaughter, κυκλοφόρησαν 2 demos και ένα 7?? EP. Το 1989 μετονομάζονται σε Tiamat και την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το ντεμπούτο full-length τους Sumerian Cry.
Το Sumerian Cry είναι ένα εξαιρετικό δείγμα σουηδικού old-school death metal, με πρωτόγονο ήχο και έντονη ατμόσφαιρα, η οποία υποβοηθείται από το σουμεριακό concept. Τρία από τα τέσσερα κομμάτια του 2ου demo των Treblinka περιέχονται εδώ, ρίξτε μια αυτιά στο [I]Necrophagious Shadows[/I]. Παραμένει αρκετά παραγνωρισμένος δίσκος, δύσκολα πχ θα τον αναφέρει κανείς αν κάνει μια πρόχειρη αναδρομή στην τότε σουηδική σκηνή αλλά αυτό υποθέτω ότι έχει να κάνει με το ότι οι Tiamat στο μυαλό των περισσότερων είναι συνυφασμένοισχεδόν αποκλειστικά με τις διάφορες πτυχές του gothic ήχου. Παρολαυτά κατέχει το προνόμιο να είναι ο πρώτος δίσκος που ηχογραφήθηκε στα ιστορικά Sunlight Studios με παραγωγό τον Tomas Skoksberg.
Τον Δεκέμβρη του 1990 κυκλοφορούν το [I]A Winter Shadow[/I] single με b-side το [I]Ancient Entity[/I], ως προπομπό του επερχόμενου The Astral Sleep του 1991 που θα αποτελέσει και το πρώτο breakthrough της μπάντας. Εν μέσω μιας doom/death/gothic σκηνή που βρίσκεται σε δημιουργικό οργασμό, ο Johan Edlund και η παρεά του διατηρούν τα στοιχεία του ντεμπούτου, μπολιάζοντάς τα με την πιο ταιριαστή χρήση πλήκτρων και μεστή τραγουδοποιία. Οποιοσδήποτε μαγεύεται από τέτοιες μουσικές, είναι βέβαιο ότι ακούγοντας το Astral Sleep θα ονειρευτεί ορειβασίες στο [I]Mountain Of Doom[/I] και θα φαντασιωθεί την [I]Lady Temptress[/I]. Στην παραγωγή εδώ συναντάμε τον γκουρού του goth metal, Waldemar Sorychta.
Τα χρόνια της δόξας:
Η μπάντα, στο πνεύμα της τότε εποχής, δεν χάνει καθόλου χρόνο και το 1992 κυκλοφορεί νέο full-length με τίτλο Clouds, το οποίο λαμβάνει αποθεωτικές κριτικές και παίρνει περίοπτη θέση στις προτιμήσεις των οπαδών αλλά και του ευρύτερου metal κοινού. Στιβαρό songwriting, doom ατμόσφαιρες και old-school deathrash ξεσπάσματα είναι τα κύρια συστατικά. Θα έλεγα ότι το Clouds είναι το καλύτερο Celtic Frost album που δεν κυκλοφόρησε ο Fischer, ακούστε το [I]Smell Of Incense[/I] πχ και θα καταλάβετε το γιατί. Εδώ θα συναντήσουμε και το all-time fan favourite [I]The Sleeping Beauty[/I], αλλά εγώ βάζω πάνω απ? όλα το έπος [I]A Caress Of Stars[/I]. To [I]Undressed[/I] που κλείνει τον δίσκο δίνει μια μικρή γεύση από αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν. Παραγωγή εκ νέου από τον Sorychta.
Αν το Clouds υπήρξε η απαρχή μιας σχετικής εμπορικής επιτυχίας για τους Tiamat, για τον Edlund ήταν η απαρχή μιας περιόδου, βουτηγμένης στην εσωστρέφεια και τα ναρκωτικά. Υπό την επήρεια των ουσιών, άρχισε ν αποποιείται την evil/occult/σουμεριακή θεματολογία που χρησιμοποιούσε έως τότε και να στρέφεται προς εσωτερικές αναζητήσεις με τη μουσική να διαφοροποιείται ανάλογα. Για πρώτη φορά οι Tiamat έχουν διετές κενό μεταξύ ηχογραφήσεων με μόνη κυκλοφορία ενδιάμεσα το live EP The Sleeping Beauty ? Live In Israel που κατά δηλώσεις δεν έχει υποστεί την παραμικρή επεξεργασία στο στούντιο. Τον Σεπτέμβρη του 1994 κυκλοφορεί το Wildhoney, στο οποίο συναντάμε εμφανέστατες Pink Floyd αναφορές, ενώ τα κομμάτια του καλύπτουν μεγάλο εύρος ηχοτοπίων. Από το anthem-ικό [I]Gaia[/I] στο υπέρβαρο [I]Visionaire[/I] και από το [I]Whatever That Hurts[/I] (όπου γίνεται και η πρώτη στιχουργική νύξη περί ναρκωτικών) με το αγωνιώδες refrain στο σχεδόν dream-pop [I]Do You Dream Of Me[/I] με το τέλειο (φτιαγμένο από fan) videoclip, το Wildhoney κατακτά και αυτό τη δική του υψηλή θέση στο χώρο του ατμοσφαιρικού metal ήχου που εκείνη την περίοδο μεσουρανεί. Είναι και ο πρώτος δίσκος που χρησιμοποιούν instrumental interludes, κάτι που θα συνεχιστεί από εδώ και πέρα σε κάθε κυκλοφορία τους. Ένα μήνα αργότερα θα ακολουθήσει ως επιδόρπιο το Gaia EP με edited versions και remixes αλλά και διασκευή στο When You?re In των Pink Floyd (instrumental από τον δίσκο Obscured By Clouds, αρχικά ηχογραφήθηκε για tribute album). Να σημειώσουμε ότι μέχρι και το Wildhoney, τα εξώφυλλά τους τα επιμελείται ο γνωστός Necrolord (aka Kristian Wahlin) τον οποίο συναντάμε επίσης στα εξώφυλλα των Emperor, Dissection etc αλλά και ως κιθαρίστα -μεταξύ άλλων- της μπάντας-προπομπού των At The Gates, Grotesque.
1 Like
[B][U][SIZE=“3”]PART II:[/SIZE][/U][/B]
[B][U]Το Magnum Opus:[/U][/B]
2,5 χρόνια μετά και με το [B][I]Wildhoney [/I][/B]να χαίρει εκτίμησης μεγάλου μέρους του κοινού, ο Edlund σχεδόν καθοδηγούμενος πια από τις ουσίες, αποφασίζει δραστική αλλαγή του ήχου (μπλέκεται και στην παραγωγή μαζί με τον Dirk Draeger) προς πιο goth-rock μονοπάτια, διατηρώντας τα [B]Pink Floyd[/B] στοιχεία και εμπλουτίζοντας τον με έγχορδα και πνευστά. Ποτέ άλλοτε δίσκος που αναφερόταν (με οποιονδήποτε τρόπο) στα ναρκωτικά δεν υπήρξε πιο άμεσος και, κατά συνέπεια., τρομακτικός. Στο [B][I]Deeper Kind Of Slumber[/I][/B], o Edlund δεν εξυμνεί αφελώς τις ουσίες (όπως κάνουν οι stoner-άδες πχ) ούτε απολογείται, ούτε προσπαθεί να ξορκίσει τους δαίμονές του (τουλάχιστον όχι εμφανώς). Κάνει απλώς μια ψυχρή περιγραφή της κατάστασης ενός drug-addict. Η περγραφή πχ παρασκευής της ηρωίνης στο [I]Alteration x10[/I] κόβει την ανάσα, έρχεσαι άμεσα αντιμέτωπος με τον εφιάλτη, η μουσική σε απορροφά ως δίνη και δεν μπορείς να προσπεράσεις όπως προσπερνάς (κάνοντας πως δεν βλέπεις) το πρεζάκι που βαράει ένεση στην Ομόνοια. Μιας και είπαμε για μουσική, ο δίσκος παρά τη διάρκειά του (μια ώρα σχεδόν) όντας πιο δεμένος από τον προκάτοχό του έχει ζηλευτή συνοχή και κινείται με μαεστρία ανάμεσα σε πιο straightforward goth-rock κομμάτια όπως το [I]Cold Seed[/I] και το [I]Atlantis As A Lover[/I], σε σχεδόν progressive ήχους όπως το προαναφερθέν Alteration x10, ενώ ακόμα ξεχωρίζουν (με δυσκολία ανάμεσα σε τόσες τραγουδάρες) το υπνωτικό ομώνυμο και το σχεδόν dron-ίζον [I]The Desolate One[/I]. To δε κλείσιμο του [I]Phantasma de Luxe[/I] (από το ?then so lingered here but none?? και μετά) είναι για μένα από τις πιο βαθιά φορτισμένες στιγμές όποτε το ακούω.
To [B][I]Deeper Kind Of Slumber[/I][/B] δίχασε αρκετά το τότε κοινό των [B]Tiamat[/B], καθώς αποποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα metal στοιχεία που είχαν μέχρι τότε. Σήμερα παρολαυτά είναι παραδεκτό κατά γενική ομολογία από τους fans ενώ οι συμμετοχές στον δίσκο είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογες (οι Γερμανοί έγχορδοι folksters [B]Inchtapokatables[/B], o Sami Yli-Sirnio στο σιτάρ κ.α.). Λιγό μετά κυκλοφόρησε και το single του [I]Cold Seed[/I] με κάπως αδιάφορα b-sides.
[B][U]Ελαφρά υποχώρηση:[/U][/B]
Μετά από νέο διετές (και κάτι) διάλειμμα από τη δισκογραφία, οι [B]Tiamat[/B] επιστρέφουν το καλοκαίρι του 1999, αρχικά με το single [I]Brighter Than The Sun[/I] (με b-side το συχνά παιζόμενο live [I]Children Of The Underworld[/I]) και λίγο μετά το [B][I]Skeleton Skeletron[/I][/B] full-length. Πλέον η στροφή σε goth/electro rock είναι σαφέστερη από ποτέ και αυτή τη φορά λείπουν τα πιο εξεζητημένα στοιχεία του προκατόχου του. Κατά την άποψή μου ο δίσκος είναι κάπως άνισος με τα πιο καλά του κομμάτια να βρίσκονται στο πρώτο μισό (με κορυφαίο το [I]Dust Is Our Fare[/I]) ενώ από το δεύτερο ξεχωρίζει η καταπληκτική διασκευή του [I]Sympathy For The Devil[/I] και τα υπόλοιπα κινούνται σε απλώς αξιοπρεπές επίπεδο. Θα ακολουθήσει το [B][I]For Her Pleasure EP[/I][/B], το οποίο περιέχει την edited version του ομώνυμου και τρία remixes.
Στα ίδια -μουσικά- χνάρια θα ακολουθήσει το [B][I]Judas Christ[/I][/B] του 2002, με τον Edlund να δείχνει όμως πολύ πιο ανανεωμένος, πιθανότατα πιο καθαρός και μάλλον σε περίοδο ερωτικού ενθουσιασμού καθώς τρία κομμάτια περιέχουν τη λέξη ?love?. Ένα εξ? αυτών, το [I]Vote For Love[/I] θα επιλεγεί ως single με b-sides τα [I]So Much For Suicide[/I] και [I]Cold Last Supper[/I]. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν πάντως είναι το [I]The Return Of The Son Of Nothing[/I] που επαναφέρει την evil (έστω και με πιο καλυμμένο τρόπο) θεματολογία του παρελθόντος καθώς και τα δύο που κλείνουν τον δίσκο, [I]Too Far Gone[/I] και [I]Heaven Of High[/I]. Όπως και νάχει, και αυτός ο δίσκος περιέχει κάμποσα fillers που τον καθιστούν εξίσου ελαφρώς άνισο με τον προκάτοχό του.
[B][U]Επιστροφή στις ρίζες:[/U][/B]
Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, καθότι στο [B][I]Prey[/I][/B] (που κυκλοφόρησε μόλις 1,5 χρόνο μετά) δεν έχουμε κάποιου είδους επιστροφή σε μέρες [B][I]Clouds/Wildhoney[/I][/B]. Παρολαυτά, ο Edlund χρησιμοποιεί πολύ πιο εκτεταμένα την παλαιά του θεματολογία, σε κομμάτια όπως το (single με b-side την υπέροχη διασκευή στο [I]Sleeping In The Fire[/I]) [I]Cain[/I], το εκπληκτικό [I]Light In Extension[/I], το χαιρέκακο [I]Nihil[/I] αλλά και το μελοποιημένο ποίημα του A. Crowley, [I]The Pentagram[/I]. Γενικά, ο δίσκος δεν κάνει κοιλιά, ο Edlund δίνει απίστευτες ερμηνείες χωρίς να ζορίζεται (άκου το [I]Wings Of Heaven[/I] αλλά και το ντουέτο στο [I]Carry Your Cross And I?ll Carry Mine[/I]) και ο ήχος παρότι συνεχίζει στα γνωστά goth μονοπάτια αυτή τη φορά είναι πιο ατμοσφαιρικός και λιγότερο γυαλισμένος. Ίσως (σίγουρα δηλαδή) δεν είμαι αντικειμενικός καθότι συνέπεσε με ιδιαίτερη περίοδο, αλλά για μένα είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησαν ποτέ μετά το [B][I]Deeper Kind[/I][/B].
Από εδώ και πέρα ακολούθησε ένα τεράστιο διάλειμμα από ηχογραφήσεις που διακόπηκε μόνο με το [B]Amanethes[/B] του 2008, έναν δίσκο όπου ο ήχος σκληραίνει κι άλλο και περιέχει πολύ δυνατά κομμάτια όπως τα [I]Equinox Of The Gods[/I], [I]Lucienne[/I] και [I]Summertime Is Gone[/I], αλλά και το κάργα floyd-ικό [I]Meliae[/I]. Από την άλλη κάπου η παραγωγή μοιάζει λίγο πλαστική, κάπου ο δίσκος χάνει σε συνοχή λόγω της μεγάλης του διάρκειας. Στέκεται αξιοπρεπέστατα πάντως.
Νέα τους από τότε δεν έχω μάθει (ούτε ψάξει ιδιαίτερα), αρκούν άλλωστε όσα έχουν δημιουργήσει για να κατέχουν πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ένα ακόμα live όμως θα ήθελα πάρα πολύ.
1 Like
:respect: στον ανθρωπα που έκατσε και έγραψε κάτι παραπάνω απο δυο λόγια…
[COLOR=“White”][SIZE=“1”]*και στον ανθρωπα που έχει αρνηθεί 4-5 friends request μου.χαχαχα[/SIZE][/COLOR]
τα συγχαρητηρια μου στον φιλο που εκατσε και εδωσε μια ολικη εικονα ενος τεραστιου συγκροτηματος.μοναδικη διαφωνια το ντεμπουτο τους(Sumerian Cry) που οσες φορες και να το εχω ακουσει δεν το θεωρω τπτ το ιδιαιτερο.σουηδικο ντεθ που δεν ξεχωριζει απο τα υπολοιπα της εποχης του.γουστα ειναι αυτα:)
Καλά τα λέει ο Κρισπ σε γενικές γραμμές, απλά το “Skeleton, Skeletron” νομίζω είναι λίγο υποτιμημένο. Ακόμα και από τους οπαδούς τους. Σίγουρα πιο εμπορικό από τα προηγούμενα και με σαφή κατεύθυνση, αλλά είναι και η περίοδος που το 'One Second" των μεγάλων, τα χε παρασύρει όλα στον ατμοσφαιρικό ήχο. Και επίσης, ειδική αναφορά στο “Clouds” εννοείται, που δεν έγινε στο προηγούμενο ποστ. Undressed, Caress Of Stars, ομώνυμο.